Yanımdalıkları yaşatıyor uzak dostların

Hayrı dokunmaz oldu somut yakınlıkların

Çok pişmiş bir şeyler, çatlıyor, batıyor bile

Unuttum kalan neydi giden kim,

Eskidim bir mektup gibi, bir resim

Kayboldu göğsümde gül diyen sesim

Kana karıştı gül, güle değdi ölü'm

Yankısı bu esip üşüten geçmişin

Ardım ıslak, yaram kuru, günüm dün

Adil olan unutmak çoğu zaman

Ele gelmeyen bir yalnızlığım ben

Bilmem ki kimin neyi ve ne kadarım

Nasılım bir akşam üstü hatırında senin

Olmasam eksik miyimdir, oturur özler misin

Ben miyim ki gitmek, sende de yoktum di'mi?

İyi biri miyim ben? Söyle değiştim mi?

Aynıysam neden, bu buzu kim icat etti? 

İyi miyim, acıyor mu canım, sorsam bilir misin?

Bir cevap olsam verir miydin? 

 Hani adı konmamış, çıkış bulunmamış veya açık net kaçılmıș şeylerden zamana sığınır ya insanlar, yok işte su akar yolunu bulur falan... Ben o zamandan hep korktum işte, iliğimle kemiğimle korktum. Ölüm var bir kere, neyin zamanı bu. Hem zaman benim hayatımda hep yavaş yavaş yitirirken devreye girdi bir şeyleri. Biliyorum o filmi ben: Zamana bırakalım denir, önce konuşmalar azalır, öyle olunca paylaşım azalır tabii, merhaba merhaba kalır geriye, merhaba merhabadan geriye bir ben kalmaz ama işte... Yavaş yavaş ölmek kadar korkuncu var mıdır?

Zaman önceden geçmedi mi sanki, bugüne kadar geçti de ne değişti? Neyi, kimi unutabildim, neyin üstünü örtebildim; içine barut sıkışmış mermi gibi düne doldurdum zaten her şeyi... Ve o dün her an șakaklarımı yeni baştan deliyor.

Zaman demek sessiz sedasız yitmek demektir çoğu zaman, insan ilişkilerini zamana bırakmak hele... Bir ara verelim denen ilişkilerin bile kaçı dönmüş ki geri?

Kibar redler gibidir belki de zamana bırakmak, veya narkoz bilmiyorum... Hani yapışmış bir şeyi acımasın diye yavaşça çekersin ya, öyle işte; ki acı her neyse de, çekiyorsun işte o şeyi, o koyuyor anlasana.

<2>

Dalları hep kırılır, yeni bir dal bulup konulur eyvallah da... Düşün ki kanatlar kırıldı, düşeceğin yer bile kırıldı, bitmeyen bir düşüşün başındasın...

Soğudu belki buz kesti dümdüz, anlamı kalmadı olmuşun olacağın; kılıfı da olsa zaman, adı kopuş olan o keskin kılıcın.

Ağır bir suçtur artık inanılmamak sevgine dostluğuna; öyle ki bağla boynuna at denize, boğulurken gör artık mazi olan derin şeylerde.

Hiç bu kadar ağır basmamıștı gitmek, damarca kesesim var üstüme dikili insan ümitlerini, pes diyorum; perde kapanmadı bile, yandı. Kendim bile beklemiyorum, zamansız zamandan haricini. Her şeyi hiç olmamışça bitti kabul ediyorum.

Zaman hiç geçmedi, en başındayım bak şimdi

Bari ben geçseydim bir kere olsun,

Değmeden değişmeden.

Son bir ağıt geri kalan

Gösterebilseydim sevgimin derecesini

Zaman almadan... Almadan beni. 

Birini o olduğu için sevmek... Yani mesela bir şey yapacaksın, kendi başına veya başkalarıyla yapabilecekken benimle yapmayı seçmene menfaat dışı ne sebep varsa beni ben olduğum için sevmen de o demektir işte anlatabiliyor muyum? Benimleliğin senin için standart olana göre daha istenilen olmasıdır vesaire vesaire...

Bugün birbirine seni seviyorum demeler, vakit geçirmeler, elini tutmalar ve dahası bunun yanında kolay ve yazık ki değersiz. Bunu şöyle bir acıyla tezahür ettim:

Çokça -hakikaten çokça ama- değer verdiğim birisine, yaşadığım zor bir durumu anlatma ihtiyacı hissettim, doludizgin bir ihtiyaç. Çekine çekine bahsini açar oldum, alacağım tepkiden korkarak. Şimdi söyler misiniz bana ey dostlar: Daha yaranı bile açamadığın, açarken korkulara kapıldığın biri -demedi asla ama- seni seviyorum dese kaç yazar ki? Geri dönmüş olsa kaç yazar, arada bir konuşsan kaç yazar, geçmişinin kalesiydiyse ne yazar? Bırakalım bu birilik oyunlarını, kimin kimsesiyiz o bile değil belli. Arkadaşça veya başka bir anlamda fark etmez, sevgi bu değildir ve olamaz. Utana sıkıla, korka korka, aman şundan gider mi, bundan yanlış anlar mı diye çaresiz sevişlerimizin varmayacağı yerler hep bizim ait olduklarımız.

Göz ucuyla da bilse özlüyor insan; mesaj atmak için bir bahane bulmak zorunda hissetmemeyi mesela, akla gelmeyi, değer vermenin tatlı bir endişe barındıran merakını, karşı tarafın bir şeyler başlatmasını, birinin gözlerinin içine bakmasını, onunlalık için fırsat kollayan değil kollanan olmayı ama en önemlisi de emin olmayı... O zaman anlıyorsun, senin "diğerkâmlık" diye diye göğsünde yumuşattığın şeyin aslında boğazına çökmüş bir yumru olduğunu.

Sevgi buymuş onu anladım, hayattan beklentilerinin uyușmadığı biriyle de bir şeyler yaşamak mümkün elbet ama her mümküne de meyledilmeli mi? Gözlerinin içine bakan, sen hayalini gerçekleştirirken onun çekimser olmayacağı, isteklerinizin ve sevmediğiniz şeylerin örtüștüğü, dolayısıyla değil tahammül, hoşgörüye dahi gerek duymayacağın biri her şeye değer mi değmez mi?

Söz gelimi sigara ve alkol kullanımı, ben bunlardan haz etmem -bilhassa sigaradan- ama kullanan biriyle birlikte olmam diyemem, ırkçılık benzeri bir tutum olur bu, yine de kullanmayan biri ile olacağım kadar mutlu da olamam orası kesin, diğer özelliklerinin bire bir olduğunu varsayarsak tabii. Bahsetmek istediğim buydu işte.

Meğer gerçek aşk çok çok sevmek değil sadece,

Tam anlamıyla "uymak" imiş. Birbirine uymayan yapboz parçaları bile yontula yontula da olsa oturur illa, bunda sorun yok; ben sadece feragat etmemiş, zeval gelmemiş iki yapboz parçası gibi birbirimize bağlanacağımız kişilerin derdindeyim. 

Neleri yapasım vardı da ceplerime sakladım;

Çenemi tutamadan uzatasım boş dolu sohbetleri,

Şarkılar atasım sana, gözlerinde biraz daha kalasım

Parayla mı sanki demek, "Seni seviyorum!" diyesim...

Akşam üstü tadın vardı, anlar anlar bir sıcaklığın

Durgun suya benzerdin buğulu aynalar gibi bir ifaden

Bir şeyler özleyen ama bilmeyen, rutubeti gül bir duvar gibiydin

Az konuşur, yaraya hazır pamuklar süzerdin dudaklarından

Kendine kadar olduğunu düşündüğün, kırık-kekre gülüşün...

Hüzünlerini yamaman, kabulün... Benden çok güçlüydün.

Yerin hala ayrı, kızı ölmüş evlerin anahtarsız odası

Hep öyleydi inanmazdın, sevdiğimi değil sardığını sanardın

Parayla mı sanki yeniden söyleseydim... Yine giderdin.

Sardın da, doğru ama... Sardın diye sevdiğimi sanardın.

Bilmezdin, bir bendenliğin vardı... Bin bana bedel. 

Korktuğum, uzak durduğum ama içimin sıcak kaldığı

İyi olan ama olamam sandığım ben sendin.

Seni son gördüğüm günü hiç unutmadım,

Herkes beklemelerinden sorumludur, bekledim çok.

Üşüdüm bazen o ilk gün gibi tıpkı, unuttun sandım.

Ümidimin yanında başka şeyler de kestim, aktı kırmızılarım

Bir o dinmez hatıranı, yıllarca akıtamadım.

Bir adın vardı geride, sordum soruşturdum bulamadım.

Hiç beklemedim seni, bir parça değer verse giderken bir şey bırakır dedim

Numara, faks, artık kullanılmayan bile olsa bir şey bırakır.

Kırgındım sana aslında ama, kırgınlıklarım da yumuşaktır, bilmezsin.

Hiç umrunda olmamışım gibi yalnız mutlu olmanı diledim

Bensizliğin sana iyi geleceğini hep düşünür, kızarsın diye diyemezdim

Yokluğunun bahanesini bu belledim ve sadece yaşadım işte...

Seni sadece benim dokunmam, görmem yasaklanmış bir tablo gibi

İçimden içime, kısa aralıklarla kalp atışı gibi, andım da yaşadım.

Bir gün ansızın mesaj attın, hep ansızdın zaten, güzel her şey gibi

Hep duraklatırdın içimi gelişinle ama o gün, EKT'ye bedeldin aksine.

Ben değişmiştim, o karamsar, o acı içinde yalnız çocukça özlerken seni

Açık bir çiçek gibi kavuştum, bunu yeterince görebilmeni dilerdim.

Belki ikna olurdun, sana tutunduğum için sevmediğimi, sarıldığımı.

Tekrar görebileceğim şeylerin en kıymetlisiydin sen, belki bir gün.

Çok memnunum bir köşesinde hayatımın, tablo gibi dursan da uzağında.

Bilmek iyi geliyor yaşadığını, az çok mutlu olduğunu;

Hele o ansızın aklına gelmelerim, hele hele o onca sene sonra bulman beni...

Mutlu oluyorum işte, mutlu olabilen biriyim uzun zamandır, silik artık yaralarım.

Çok mutlu oluyorum senden gelen bir parçacık şeyde.

Umutlanmıyorum oysa, korkuyorum aksine; gidesin gelirse diye, yine.

Çok gittim ben, çok kişiden, çoğu da senin gidişin gibi kalanlara iyiliktendi.

Razıyım birazlığına; dost, arkadaş, tanıdık, her neyse işte...

Korkulu bir gerçek sevgim, sevgiden yanık ağzım, galiba bir daha demeyeceğim.

Yine de senden sakladığımı şiirlere bari yazayım:

Bekledim hep, sorup durdum seni

Sana kırılıp barıştım devamlı

Ne bir şey değişti ne aynı kaldı

Mutluyum artık ama... Kalp bu ya, bir ümit

Keşke o en başından ruhumun benzeştiği

Gibisine rastlamadığım senle olsaydım.

Umarım gitmezsin,

Umarım o içinin hala biraz sıcak olduğu

Değişmiş, sorunsuz, hayat dolu koca çocuğu

Biraz da sever gözlerle görürsün. Kal bende. Lütfen.

Elime fırsatı geçtiğinde neden bir şeylerin öcünü almadığımı düşündüm, bunun merhametten daha öte bir açıklaması vardı. Ben hiçbir zaman bana yaptıklarının acısını çeksinler istememişim ki, kıymetimi anlasınlar istemişim meğer, o kadarcık... Bilen bilir, eski dosttan en istenmeyecek de budur.

Şimdi beni soracak olsanız, ya çok iyi ya çok kötü ya da delinin biri derler, dahası çıkmaz bile.

Oysa şöyle bir bakıyorum da... Ben sadece yeteri kadar bile kötü olamamıș, zaman zamansa hak etmeyen kişilere yalnızca herkesinki kadar kötülük etmiş ve bunu da ancak bir hata olarak yapmış, hatalarının en büyüğü ise fazla değer vermekten zevk almak olmuş ve bu hatadan hala uslanmamıș birisiyim, hepsi bu. Neyse. 

Bir şey anımsar da özlerim diye bakmaz oldum etrafa.

Sadece gitmek de değil üstelik, öyle hep bahsedilen yeni insanlar da bir şey değiştirmiyormuș; taze kan derler ya hani, meğer o takviyesi edilen değil akacak kanı ifade ediyormuş...

Ömrümce yüzünde baktıkça tazeleneceğim insanı aradım durdum, çoğu zaman anlamlandıramadınız, bir insan kendine elbet yeter dediniz ve haklıydınız ama ben yalnızca çamura saplı ruhumu narince ufacık itecek, bana güç verecek falan değil sadece kendi gücümü hatırlatacak birini aramıștım ama gelmedi işte, n'apalım? Hem söyleyin bana, kim kendini nasıl teselli edebilmiş ki? 

Hadi onu geç kaç kişiyi ölmüş kardeşim bildim, e ne değişti?

Bakma öyle okuyucu, pek saf biri sayılmam da... Ya ne bileyim, tek arzum inanmaktı, her lafın, gülüşün, sevginin ardında bir yalan arayıp yorulmak istememiștim, dayak yemiş ıslak sokak köpekleri gibi insanlardan kaçmak istememiștim... Gördüklerim gerçek olsun diye uğraştım, artık görmeyene dek. Yine de sevgiler olsun size.

Peki siz, benimle oynar mısınız? Danıșıklı dövüş veya bir Pinhani şarkısı gibi düşünün bunu: "Yalandan da olsa" biraz sevgiyle yaşar mısınız? Bana beni, sevmeyi, sevilebilmeyi, güvenmeyi, kaçmamayı yeniden anımsatana dek. Olmaz mı? Yol, sevgi, gözyaşı müesseseden. 

Benim şu ya da bu biçimde yalnız olmam kimi nasıl ilgilendirir bir fikrim yok.

Tek bir isteğim var, benle kavga edecekseniz de bunu adam akıllı bilmediğiniz geçmişim yüzünden "Sen hep böyle yapıyorsun ki yalnızsın." falan şeklinde, çok bariz yalnızca incitme kastıyla yargı dolu cümleler kurarak yapmayın.

Evet insanları hayatımdan çabucak çıkarabiliyorum ama ben sanki bir sabah "Artık insanları hayatımdan çabuk çıkarayım." mı dedim? Gerilim yaşadığım herhangi birine hemen "İstemiyorsan konuşmayız." diyorum ama gerçekten öyle, birbirimizi incitmektense konuşmayız olur biter, nitekim bu söylediğimi bile bir üste çıkma olarak algılıyorsunuz ben birbirimizi incitmeyelim diye çabalarken.

İnsan postalamaya meraklı değilim ben sandığınız gibi, sadece çok değer verdiğim insanlardan aşamadığım darbeler aldım. Bunu kabul ediyorum, acı çektiğimi kabul ediyorum, kendimi aman aman sevmediğimi kabul ediyorum, senelerdir tüm bu durumlara üzüldüğümü de kabul ediyorum zaten, kendime bazen acıdığımı... Yine de tüm bunlar kimseyi zerre İLGİLENDİRMEZ. Bu darbeleri siz de en yakınlarınızdan, dostlarınızdan, sevdiklerinizden aldığınız için beni anlarsınız sanmıştım, siz ise beni hobi olarak üzgün gibi, bununla hava atıyormuş gibi salak saçma düşünerek o bilmediğiniz olaylardan vurdunuz hep, benim için neyin ne kadar ciddi olduğunu bilmekten delice uzaktınız.

Sizi neden yalnız olduğum, kimin beni bıraktığı benim kimi bıraktığım o kadar ilgilendirmez ki! Yine de ben bu yaptığınızı size yapmam, doğru değil çünkü. Yanlış şeyler yapmadım diyemem ama yanlış yapan herkesin yaptığı gibi yanlışımdan dönmeyi bildim veyahut da asilce, tükürdüğümü yalamadım önüme baktım.

Yine de madem ben dediğiniz gibi herkesi iten sonra da kenarda yalnızım diye ağlayan biriyim, büyük bir gururla söylüyorum ki basıp gidebilirsiniz başından beri böyle düşünüyormuşsunuz, kafanızda buraya oturtmuşsunuz beni yazıklar olsun. Ben de sanıyorum ki etrafımda benim derdimle gerçekten dertlenen, benimle gerçekten birlikte insanlar var, neyse en azından o kadar etkilemedi.

Zaten hayatımda belli başlı çok değer verdiğim kişiler yapacağını yaptı, onların kalanından biri yaparsa üzülürdüm ama sizin gitmeniz kalmanız o kadar önemli değil doğrusu. O insanlardan biri olma şerefine layık olsanız böyle kasıtlı acıtmak istemezdiniz, ağırıma giden bu ve daha çok da bunu herhangi birinden değil en yakınım olmasanız da arkadaşım bildiğim sizlerden görmek. Tamam bana yazık, şöyle yalnızım böyle bilmem neyim acıyın bana mesele o değil de, daha çok size yazık. Canımı acıtan yine kendimim aslında, anlaşılıyor olduğumu sanarak yaşamak.

Sizler için ben her şeyi büyüten, hırçın, çok çabuk gözden çıkaran falan biriyim ya. Umarım sizlerin de benim gibi hayat boyu etkisinden kaçtığınız durumlar, insanlar olmaz. Çünkü ben kalırım ayakta, hep kaldım, zaten ötekiydim ben kimi zaman ama siz bunu yapamazsınız. Zaten o yüzden bilmiyorsunuz hiç dokunmamanız gereken şeylerin var olabildiğini, öylece yaşayıp gidiyor ve sadece benim yalnızlığımı kendi bilebildiğiniz basitlikte bir nedene sığdırmaya çabalıyorsunuz ama yemiyor işte, oturmuyor. Yazık.

Korkuyorum biliyor musun

Başkalarının da olabileceği yerlerden,

Arkamı dönmekten, köşe başlarından, denk gelmekten... 

İnsanlardan değil, onları görmekten korkuyorum.

Görünce sadece onları görmüyorum ki, beni düşürdükleri hali görüyorum, geçmişimi görüyorum, kalmamış güzellikler dahi acıtıyor görünce nasıl acıtmasın, hele oradan buraya bakınca... Ne kadar toparlasam da... Olduğum kadar kötü görünüyorum.

Nefesim kesiliyor görünce korkuyorum, öylece duruyorum neden durmayayım ki, kifayet etmiş mi daha önce kelimelerim, susuyorum. Her gördüğümde neden'li suallerle kendimi asıyorum; gözümü bırak, kalbimi kapatasım geliyor ama yapamıyorum. 

Kaçmak dediğin bir ağrı, arkandakinden kaçarsın; bense nerede olduklarını bilmiyorum, ne onların ne de...

Yaşamanın onda dokuzu kaçmaktır geçmişse konu, ben de kaçmaya başlayalı epey oldu. Saymadım baksana üstüm hep yara oldu, içimden dışıma kaçabilseydim kan olup.

Bir yerde kararacak gene gayrıihtiyari, aklımın ucuna bile gelmediği bir zaman -ölüm gibi tıpkı- göreceğim onları öyle alakasız, abuk bir yerde bir akşam üstü. Uzanacağım, hep artık geç olacak, iyi geceler dileyip toprak üstümü örtecek.

Korkuyorum okuyucu, durup dururken birden, bir yerde beni üzenleri görüyorum. Ölümü gör derler ya, belki de hep ona bakıyorum.