Desen ki ilk kim kazanır şu hayatta, evvela affedebilen. Benden sana geç bir tavsiye sayın okuyucu: Seninleyken mutlu olduğunu çok net hissedemediğin herkes kimsedir, bunu unutma. Kurumuş kanları silmiş de yazıyorum bu satırları sana, yaranın kabuğunu tırnakla söküp atsan da kanamadığı yerdeyim, güvendeyim. Buraya nasıl geldiğimi sorarsan eğer, tek bir cevabım var sana: Kendime yakışmayandan vazgeçtim. Yan yana iyi değildik çünkü ben ve çıkarsız, karşılıksız delice değer verdiklerim; sadece bu değil, öfke de yakışmıyordu bana, mesela intikam yakışıyordu ama onun da sonrası kötü biri gibi hissettiriyordu. Ne yaparlarsa yapsınlar dedim kısaca, çoğu şeyin hakkını alabilecekken yanlarına kâr bıraktım bile isteye, neden? Cevap basit okuyucu: Onların yanına kâr kalsa da kalmasa da, benim onlarla hikayem bitmişti.

Sadece kendine insan,
Sadece yanındakileri mutlu ve güvende hissettirmekten sorumlu
Çünkü korku da duysa karşıdakiler, bir şey değişmeyecek.
Kendini geliştirmeli yani insan; daha iyi, daha mutlu olmak için zorlamalı,
Mutluluğu lüks görenler mutlu olamaz, bense mutlu olmaya mecburum, bilemezsin.
Zorunda olmak kırıyor zincirlerimi, zorunda olmak nefes aldırıyor, mutlu etmek için olmam gerek.

Ben hala affedemedim okuyucu, en azından bir şeyleri; muhtemelen daha da iyisini yaptım, affetmeme gerek kalmayacak kadar ittim. Yeterince ittiğimde anladım, gitmekte aradığımız itmekteymiş. Kaçmadım mı, çok kaçtım, bugün bile; görmek istemediğim insanlardan kaçtım, görünce üzülmekten, oysa ki bu kaçmak değil yön vermekti bir anlamda, yönümü güzele çizdim, devam edeceğim.

Fotoğraflara sığmayacak sabahlara uyanalım, bekliyorum, dinen yağmurlar ardında. Bir garip sızı sarsa da ara sıra, çekip atıyorum artık; biliyorum zira birileri hep olacak. Senin ve benim yanımızda, karşımızda... Karlı bir gün benim koluma giren biri olacak, biri senin saçını örmene yardım edecek, biri beni dövmek isteyecek, biri senin çantanı çalmaya çalışacak. Birileri olacak işte, birileriyle geçecek bir şekilde zaman; onlardan öğrendiğimiz iyilikler, edindiğimiz hüzünler, kandan ve çamurdan birer his yapana kadar bizi. Hep birileri olacak.

Birileri olacak işte,
Birileri gitse bile.

Çok zor oldu... Arkamı dönmemek, taşları saymamak, kapamak kapıları karanlığa. Ara sıra dönecek oldum ama... İçimde benden daha güçlü olduğunu bildiğim fakat bana da ait bir şey, buna imkan bile tanımadı. Günlerden çok uzakta bir yerde ağırca demlenmiş gibiyim, çok daha yakınım kendime. Bir yanımda solmak için ufacık bir sebebi hazır bekleyen o gülü soldurmadım. Sakin ol, nefes al, önüne bak, iyi şeyler yap. Biraz da her şey birbirini doğurdu; ben iyiye, hoşgörüye ve sevgiye gittikçe, artık öyle biri oluşum zorlaştırdı intikam yahut kendine acıma gibi şeyleri.
Canımı yakamaz diyemesem de yeterince uzak artık, bağımlılığın bağımlı olunanı görünce tekrar etmeyeceğini bildiğim dönemindeyim. Geçmiş, geçmiş oldu.

Defalarca tutuşmuş sekoyanın artan dayanıklılığı üstümde, yeni şeyler bağlamayı başarıyor beni nihayet kendine; lazım değil bi'isim, anı çalınsa aklıma, durduruyorum kendimi "Sırası değil." diyorum, bir daha da olmayacak.
Sonra başlıyorum: Zor ama diyorum, belki bugün bir kadını seversin, belki bugün odana bir çiçek alırsın, belki bugün ciddi işlerden payını alırsın. Nefes geliyor her şeyden önce, içime çektiğimde kısılıp kalmayan, beni boğmayan yeni nefesler.

Çoktandır bu kıvılcımın çakmasına dair gerek aklımdaydı ve hazırlanıyordum ama ilk kıvılcım hayatımın tamamında nefret ettiğim bir şey sayesinde çaktı: Biyoloji. (Nörobiyoloji demek daha doğru.)

Dört tane temel hormon varmış:
Dopamin
Seratonin
Oksitosin
Endorfin

Önce tüm bunları araştırdım, sonra insan ilişkilerindeki paylarını, örneğin sarılmanın seratonini arttırdığını... Daha buraya yazamayacağım (kaynak göstermeden bilimsel bilgi yazmak doğru gelmiyor) binleri aşkın şeyi. Baştan başlamak istedim, başka bir şey mümkündü çünkü. Özellikle nelerin neleri tetiklediğini bilerek hareket etmek benim gibi planlı birini çok cezbediyordu, belli bir sürenin sonunda bilimin geçerliği de nihayet göstermişti kendini, yıllardır meyvesini alamadığım çabalarım nasıl da kısa sürede baş vermişti. Derken güzel bir kısır döngü kazandırdım hayatıma, iyiye gittikçe geri dönmemek için bir imtina kapladı beni, geri dönmediğim ger an biraz daha ileride hissettim.

Şimdi dünyanın en mutlu insanı olabilirim,
Değişen tek şey... Sadece daha kararlı başladım, yeni hayatıma, gerisi geldi...
Bıkmıştım artık, çiçek açma hakkım vardı, gayretini edecek sağlam dalım yoktu.
Dostlar benden emin değildi, ben kendimden.
Şimdi de emin değilse bile belki kimse.
Güzellikle baktığım her gün daha çok seviyorum kendimi, her şeye.

Erteleme yaşamayı kalbim, bakma sen bana, genciz daha. Affet diyen yok sana, ne affet ne unut ama... Bitti artık. Bize dön, kendine dön, özlediğin yaşam şurda duruyor işte... Geçti kalbim, sızısını taşıman gerekmiyor o insanların, batmasın artık ne iyi ne kötü anıların.

Gel yine çiçeklenelim, yine aşık olmayalım birine tamam ama en azından insana karışalım; biliyorum zor inanmak lakin illa canımız yanacak diye bir şey yok. Nefes alalım artık, gülelim güldürelim, tatsız konumuz kalmasın konuşacak, rahatlayıp kendimizi işimize verelim, sıvayıp kolları yeni baştan girișelim yașamaya. Biraz daha kilo verelim mesela, saçlarımızı daha sık kestirelim, rastgele değil de seçerek giyinelim yeniden, o eski janti Alptuğ geri dönsün.

Biliyorum sen de istiyorsun, dönmemesi için sebep yok biliyorsun; şunu da unutma sakın kalbim, hayat çok kısa korkmak için. Hem acı çekmek bir lükstür, buna vaktimiz yok ki bizim; elinden tutmamız gereken onca dost, kendimiz ve etrafımız için yapmamız gereken onca şey var, en başında da biraz yaşamak. Bırak hadi kendini, bir defa olsun korkuyu, binbir planı, ihtimalleri bırak. Bizi sevenin bizle kalmasına izin ver, gideni de gönlünden at. En zoru ikinci biliyorum, kendin için değil herkes için yap bunu. Kimse farkında değil ama olacak zira... Onların öyle bir Alptuğ'a ihtiyacı olduğunun.

Hadi saklama kanatlarını
Geçelim uçuşa
Alptuğ kim gösterelim dosta
Sadece dostlara.

Seni seviyorum kalbim.

Ellerim hep soğuktur bilmezsin,
Kanım koyu, kolesterol başlangıcı,
Gözlerim kara zira uzaklar sana,
Cildim tahriş, sakın dokunma.
Yüzüm eski, çabuk unuturlar beni,
Kalbim yavaş, durmaya niyetli;
Kulaklarım, sevildiğimi duymadılar,
Hiç ısınmadı göğüs kafesim.
Saçlarım dökülür, nemli gözlerim
Gayrı genetik hüznüm, bedeli sevgimin

Nefeslerim derin, dudaklarım kuru,
Beynimde onca haklı kuruntu,
Yamalı bacaklarım desen dipsiz kuyu...
Yakışıklı mıyım şimdi şöyle, yaşlı mı yoksa?
Belki ölmüş, belki ölmek üzere.
Kalırsa hatrım kalır geriye.

Belki düzelir her şey,
Yalnız sevgiyle, fazlaca sevgi;
Kalmadı zaman takat silindi,
Her şey biri için
Biri olmak içindi

Hayat, bizim gibi fazla hassas adamların işi değil belli ki.
Nietzsche'nin o ağlayan ata dokunduğunda hissettiği, çoğu insanın aklından geçirirken dahi tereddüt ettiği hisleri -tam olarak onları- herhangi bir an boyunca hissediyorum, çoğu kişi için evvela belli belirsiz şeylerin bıraktığı derin izler müze mahiyeti kazandırıyor yüreğime.

Hal böyleyken pek kimsenin kolay kaldıramadığı şeyleri gariptir soğukkanlılıkla karşılıyorum, yine de derinliği zedelenmiyor.


Hayat, bizim gibi fazla hassas adamların işi değil belli ki; çoğunluğun yüreği dayanmayan şeyleri soğuk kanlı göğüsleyip, kimsenin o kadar da takmadığı şeyler için kan çanağı gözlerle ufka asılı duran. Nietzsche'nin ağlayan bir ata dokununca hissettiği, çoğunuzun korkudan aklında bile canlandırmakta güçlük çektiği o şeyi her an tam şuramda hissediyorum ben.

Çok koştum, çok denedim, çok çabaladım sevgilim... Bir çıt benimsenmek için. Çok oynadım kendimle, bir öyle bir böyle zorladım kapıları; başımı önüme alıp sıcak bir sofra gibi bekledim samimiyeti... Duyardım kokusunu inceden, sıkı fıkı sevgilerin; görürdüm ötede, bilirdim gelmez beri.
Karanlıklara, şiirlere, yalnız zamanlara sığındım, çivilendi gülüşlerime mağruriyet... Her şey oldum, ait olamadım. Çok sürüklendim sevgili, çok aldandım, en çok da kendim aldattım kendimi; biliyordum çünkü, biraz daha dayanmanın tek yolu ordan burdan ümit türetmekti, hiç kurulmadığı gün gibi ortada bağlara rağmen. Nerde bir kalabalık görse ıslanır bu gözler, beceremez ufka bakmayı.

En çok iyi anılmayı istedim, gel gör ki çoğunca kötü dahi anılmadım; her şey ve herkes bambaşkaydı, ben başka. Diğerleri mi? Oldu kimi hatalarım, kimin olmadı ki; şu gerçeği taşıdığından ak kalır yine de alnım, bir an bile kimsenin kötülüğünü ne istedim ne göz yumdum.
Oturamadım yine içlerine, tetrisin en uyumsuz parçası gibi kaldım tepede; elenmeye sebep tekti, dikkatli bakmadıkça meçhulleşen varlığım. En fenası da neydi biliyor musun?

Hiç boşveremedim ben, herkesin ve her şeyin üstüne titredim, az sevemedim hiç, ihanet gibi gelirdi, hala öyle; belki hatanın büyüğü şudur ki, büyüklerin "ne edersen onu bulursun" masalını dinledim... Oysa insanlar kayıtsız, dünya kirli; birbirini en ufak hatada gözden çıkarmaları, hemencecik zedelenebilen sevgileri karşısında benimki... Sıktı bir ihtimal. İhtimal ki ceviz ağacı altında uyumak gibi. Beceremedim bir şeylerin bana daha az dokunmasını, kimilerini kaşındıran beni kanatmayı bildi daima, unuttum yaşamayı sevgilim.

Biliyorum sakındıkça çöp battı ama
Gitmek de ne mümkün alıp başını