Hissediyorum bir yerlerden, bana uzanıyor saçların. Utanmasan yanımda gibisin, benim için gibisin. Sanki gizli bir gücün durultuyor beni, az kalmış sanki. Evet işte o gün, o güne yürüyor içim.

Başımı döndürüyor, orda bir yerdeliğin. 

O gün için düzeliyor dilim, o gün için ölüyor öfkem, o gün için acısı azalıyor dünlerin, o gün için yaşarıyor gözlerim... O gün sevgilim, ben dünyanın en güzel adamı olmak için... O gün sana biraz olsun yakışmak için... O gün için değişiyorum bir defa daha, son nefesimin içinden de son bir tane çıkarıp, kimseyi sen sanmayarak bu defa.

O gün için heyecanım taze tutuyor aldığım nefesleri, gözlerimin içi gülüyor bir şeyden haberdar gibi; bilmiyorum ben, ne zaman ellerin ellerimde buluşur, ne zaman üstüme alınmalık olur o hangi renk gözlerin; bir önemi yok oysa... Bundan sonram dünyanın en iyi, en ılımlı, en anlayışlı, en sevecen insanı olabilmek için.

İlk defa içime siniyor, hiç nedensiz iyi bir ihtimal.

O gün için her zamankinden farklı bir yakınlık içimde, ya ben kafayı yedim ya kalbim hissediyor seni, bir yerde öylece bana varıșınla filizlenecek mucizeyi. Buramda bir yerdesin Allah bilir, yakınsın, "belki yarın, belki yarından da yakın."

O gün için atışını duysan kalbimin, göğüs kafesimden sana belki daha doğduğum ilk günden uzanan ve ikimizin dahi asla bilmediği o incecik ip titreșiyor sanki, yakından geliyor sesin sevgilim, kendimden bile yakından; öylece sessiz, sakin, adlı bir dalga gibi.

Gecikme o gün için,
En "iyi" halimle bekleyeceğim
Ve her şey güzel olacak.

Dümdüz oturuyor olacağım, cebimde beklentisiz, hissiz; birbirine girmiş saçım sakalım, yorgun olacağım; alaycı bir tavır ağzımda, kitap okuyacağım.
Sen geleceksin, hava ısınacak, ben anlamaktan aciz; her kim olacaksın, bilmeden edeceğim. Anlatamam anlat desen, demesen duramam; ne renktir acaba saçların diye düşünüyorum, gözlerin çabuk mu kızarır senin de.
Bilmiyorum, bilmeyeceğim, şu an burdaysan bile.
Kim bu adam diyeceksin, niye bakıyor bana?

Sevgiden güneşlerde kurudu kalbim,
Kendime yetmeyip unutalı oldu epey;
Sakin bir üzgünün parmak uçları gibiyim,
Titriyor bir yerler içimde, ben depremim.

Yakıştıramayacağım sana senliği biliyorum, en çok da merhametin korkutacak beni, yanımda çok uzaktaki beni çağıracaksın bilmeden, aklına bile getirmeden dönümleri. Uzanıp her acıdığımda omzuma, o şarkıyı güzel okuyacaksın.
Kim bu adam diyeceksin, öyle kim ki durduk yere? Sahi kimim ki, kimin kimiyim ki?


Kim bu kadın diyeceğim böyle birden, bana biri niye gelir ki? Şaşkınlıktan saçmalayacak ve pişman olmaman için her şeyimi vereceğim belki.


Bir anlamı olacak mı gözlerimin, bunca zaman sonra, perde kapanıyor derken tam, ilişirken soğuğa. Bir parça dokunacak mısın... Ellerin iyi gelir tahmin edebiliyorum, stres mi hüzün mü her nedense dökülüp duran saçlarıma. Kim bu adam diyeceksin, niye seviyor bu kadar?

Kim bu kadın diyeceğim, bana sakal düzelttiren, erken kalkmayı öğreten, günaydına alıştıran, dudaklarımı iki yana açtıran. Nedenini nasılı sorgulamayacağım bu defa, her an hayal olduğundan korkacaksam da.

Şarabım gülüşüm olacak senle, belki çok yeni ama derin, o beyaz eve gideceğiz şarkıdaki; unutmayacağız dahasını yeni nefeslerin; kim bu adam diyeceksin, niye soğuk elleri.
Özlediğim bir şey kalmayacak seninle, çatlasan da meraktan, açmayacağım eskiyi. Allah Allah diyeceksin, her kimse hoş geldi.

Sana yemin ediyorum,
Beni çok seveceksin
Kim bu kadın diyeceğim,
O da gitmesin.

Bir mermer gibi durarak bekliyorum seni, arayasım yara zira; hoş, denk gelmemiz de epey zor ben kendimi kapattıkça. Başka çarem yok ki en güzel mevsimim, bana adım atan kadınlardan bile korkar oldum, haklıyım sen de biliyorsun.

Olmasa da olurluğun insana tanıdığı o ağırlık, eksilmez mi kapanasıca göz kapaklarımdan bir an olsun; sükûtuma vabeste dirayetim kırıyor iyi ihtimallerimi, geriye kalan o mesut beni...

Olmasam da oluyor, eksikten çok hariciyim onca benim için mühim olanın, bensiz de güller illa açıyor benizlerde, aratmıyor beni insanlığa dair herhangi parametre. Varlığı bir şeyi değiştirmeyen, şeffaf bir kimseyim; bundandır dokunmak isteyenin bile delip geçmesi belki, bu yüzdendir apaçık çağrılarımın bariz karşılıksızlığı... Ya kimse görmüyorsa gerçekten beni, onca hayatın yanından akıp gitmekten başka vasfım var mıdır ki?
Geceler bundan mı yakın, benle eşit mi görülemeyiși herkesin karanlıkta; ben yine de ağır mı basıyorum yoksa, sahi kaç kalbin içinde gerçekten atıyorum şu dünyada?
Önemim ne ki kim için, en başta kendim, șișip sönen ak ciğerimin şu dünyaya saldığı karbondioksitten daha belirgin bir varlığım var mı? En son ne zaman biri için var oldum ben, gözden çıkarılası birilikten hariç.

Ne izim, ne hudut, ne yaş, ne beka
Sanmışım makbul harda sevișler
Değilmiş, uzun zaman önce daha
Meșekkatli mutluluklar

Taşıyıcı kolonları dışında kalan bina kadar kabul etmişim bir yerde, düşünsen düşecek hale gelmişim, el açması zamanımdan kayba doludizgin. Peșpeșe öpmüşüm unutulmușluğumun kutsanası kanatlarıdan, bükülene dek dıştan içe hacizli ruhum.
Yapraklarım sararmıș, dolmalık olmuş, gözlerim, unutulmamalık...
Kapıların açık olduğu, anahtarın bende bile değil ben olduğum, aidiyetine mesudiyet bağladığım yerlere gömün beni, beni sevmeyen her kadının sağ yanağına mesela.

Dinmekse çaresi her şeyin,
Ben beceremedim siz deneyin. 

Bir bir tekliyor heveslerim, belli bir karanlıkta zenginleşiyor ruhumun hatları; neydi ki yaşamak, içime çektiğim havanın derinliğince dahi hükmü olmayıp bir çift gözdeki yansımamda beliren türden.
Kalbimi unuttum sevdikleri ile başa çıkayım derken, atması gerektiğini unuttum, beni ben ettiğini; kaçtım desek daha doğru, korkudan kaçtım, ucunda hiçbir şey olmasa da zorundaydım, bilemediniz.
Yıllarım ağrıyor üstüme üstüme, sesimi kısıyor duymadığınız o şarkı.

Bir asi kadar ürkeğim şimdi,
Bastır yüreğine ıslah et beni.

Sattım kimsesizce birkaç sakin soluğa çabalarımı, ümitleri kuruttum gözyaşı ıslağı onca kitap arasında; tek bir şey öğrendimse șuydu kitaplardan, beklemek ve kızmamak gelmeyince.
Kızmadım ama koyverdim bolca, uğrumdaki çabaları bile hiçe saya saya.

Nicedir dinlenemedim bir çift gözde,
Ayıp oldu yaşamak bile.
Tutunurken eridim,
Zamansız faturasız, nelere mal oldum
İyiden iyiye söz vermesi gerek birinin
Her şeyin iyi olacağına dair.
Kaçarım ilkin, aniden şefkat görünce tabii
Ama durulurum zamanla be, insanım nihayetinde, hatırlamasam bile...
O yüzden diyorum sımsıkı, zincirlerce sarılınmam lazım, ancak böyle geçer zira benim kendime tek yapabildiğim kusursuzca yok etmek.

Öpün de geçsin, buyrun,
Sevin de geçsin, okşayın da,
Hatırlayın ki geçsin, sarılın da.
Bırakmayın artık, artık kalın.

Anlayacağını düşünüyorum beni, kaybolmuş ve sıkışmışlığın beni bu kadar bombaya çevirdiğini; anlamış olman lazım daha doğrusu, insanları bu denli tek celsede bırakıp bir şeylerden pes edebilmemin sebebinin... Her şeyin sebebinin, içimdeki o köpekçe titreyiş olduğunu. Orada unutulmuş bir su kadar durgun yaşardım bir zaman, ne de huzurlu; şimdiyse baktığım her yüze ya öfke duyuyorum ya ağlayasım geliyor.
Yanlış ama keyfimden değil, acıdığından.
Anlayacağını düşünüyorum, itmeyeceğini; bileceğini düşünüyorum bir sarılmayla, "geçecek" demeyle dineceğimi, yaptığım her yanlışla, her paniğimle, her duygu değişimimle.
İtmezsin di'mi?
Üstüne gitmese keşke insanlar insanların, bir şiddet olarak gördüklerinin iç yüzünü bilmeden el çekmeseler öyle çabucak; anlamaya çalışsalar, neden diye bir kere sorsalar, bir kere bakıp göze anlasalar isteyerek olmadığını. Duyarsın biliyorum, tüm bu saçmalıklarımın ardında, içimdeki o ancak gecenin bu vakti buraya yazma cesaretini bile uyku sarhoşluğuyla bulabildiğim o kısık iniltiyi duyarsın; görürsün ölüm döşeğinde çocuğu, kendi haline bırakılırsa hepten kopacak olan...
Yoruldum, dokunsan ağlarım ben de biliyorum ama dokun; aksın gitsin artık, zehrimi ölüme kavuştur.

İyi biriyim ben,
Sis gibi acısından iyiliği görünmeyen.

Yeterince dökülemediğim için böyle kaskatı oldum anlıyorsun, bir süredir ufacık şeylere gösterdiğim abartılı tepkiler birinin yanlışına karşı olduğunda o kişiyi yerden yere vururken ne idüğü belirsiz bir zevk aldığımı ve bunun beni korkuttuğunu da biliyorsun. Acı çıkarıyorum işte da, başka çarem yok, çıkarmadığım her şey gövdemi mezar kılıyor bana.
En ufak bir davranıştan binbir anlam çıkarmayan, her an her insana gidecek gözüyle bakmayan, kendini bu kadar yabancı görüp çok istese bile korkudan insana karışamayan... Bu adam olmayı ben istemedim, anlıyorsun.

Alsa biri beni
Çıkarmasa gün yüzüne
Kırk gün kırk gece
Sarsa sarmalasa
Başımı dizlerine koysa
Ellerini gezdirirken yanaklarımda
Sakallarımın yönü değişse
Alnımda dursa diğer eli, hep
Saçlarıma üfleyip okşasa
Kırk gün kırk gece
Gram kımıldatmadan
Anla beni, anla işte.
Kimselere bırakmadan.

*En alttaki şarkı eşliğinde okuyunuz. 

Kırıșmış ihtimallerim, dönüm noktalarım dahi ufkunda dönülmez akșamın; "anlamasalar da kalanlar" hatırına dönüyor dünyam, kanıtlayamasam da varlıklarını, benle müsemma olanlar. Kutuplarım birbirine çarptıkça gün yüzüne çıkıyor yaşını başını almış karalığım, merhametimde ezilen bir hale bürünüyor artık yaşamak.

Gıptasında her sarılmanın
Yüz yüze lehimleniyor
Ortasında ani yıldırımın
Hala sevmekle sonsuz hüzün

Her sabah kendiyle uyanmanın acılașmasını hangi ayran önler ki beyaz olacak, en aşağı ölümün temize çekiciliği kadar; uykusunu getirecek sonra insanın, vakur bir halde düğümleșip kendini unutturacak yaşamak. Dikenleri değmeye utanacak kadar yalnız olmak yalnızlığın, mavi mutluluklar gömecek içine kemikten ve kederden "masum" adlı o figürü.
Her insanın kimseleștiği o anlarda, mesela adı Sanat olan bir kafede her biri diğeri için hiçten dahası olmayan kalabalık, yok gibi gözükecek, hiç olmamış gibi değil de yarım kalıp o yarısı da acıyarak sönmüş gibi.

Uzun süre bakarsam görmeyi bırakırım diye boşlukta hep gözüm.

En son ne zaman yeni bir insanın bende bıraktığı intiba tersine dönmedi hatırlayamıyorum, yürümemle sürünmem arasındaki duygusal farkı ayırt edemiyorum kırıkların içinde, otobüs camı sarsıntısının baki olduğu kalbim, dursa bile durmamış gibi sallanacak demek bu da, durdu belki, çaktırmak şuraya dursun gözünüze sokuyor belki ama aldırmıyorsunuz, bunu okurken burnunuza çektiğiniz hava kadar.

Birilerine benzer birileri geçiyor, kalbim uyușup gözlerime vuruyor, gözlerim hiç uyumadan bekliyor; bir ses, nefes, adım... En önemlisi tanıdıklığın hicranından hallice hariç. Ölse belki üzülmezdi, sıra bile gelmezdi,kimse gelmedi.
Farkında olmadıkları kefensel telkinleri yüksekten düşüyor başıma, başım ağlıyor artık.
Bitti bu hikaye, zaman geri dönüyor sıfırdan.