Umarım sen benim kadar hassas olmazsın canım kızım, irili ufaklı her şey ve herkes bu denli derin izler bırakmaz üstünde, umarım acı hafızan bu kadar güçlü olmaz, dilerim en ufak bir tepkide kökten değişebilen ruh halin düşüncelerinin üstünde tahakküm kurup yanıltmaz seni de...

Çareyi veriyor, nasılını diyemiyorlar.

Hayalini antetli kağıtlara minicik yazılarla işlediğim, bir köpek kadar yalnız lakin bilhassa huzurlu da olduğum günlere gidiyor aklım, her insan bir yara gibi durmuyordu o zaman.
Duramıyorum Şiir, böyle bir şeye gerek yok ama herkes gitsin istiyor bir yanım, öyle ki bunu dahi yalnız sana anlatabiliyorum.
Çaresizim babacığım, anlıyorsun di'mi sen beni? Yeterince yalnız olursam kendimi bulabilir ve mutlu olabilirim gibi geliyor ama bir yandan da... Eller uzanıyor bolca, yardım gibi görünen ve muhtemelen öyle de olan eller... Dokunamıyorum kızım. Kendinde tıkılıp kalmış bir baban var affet,kendini sevmeye bile cesaret edememiş.

Hani Simge teyzenden bahsetmiștim, o da yok artık, tek Beyza halan kaldı seni emanet edebileceğim, hep olduğu gibi; aslında onu da üzüyorum, yani ona bir şey yapmıyorum tabii asla ama benim üzülmeme üzülüyor, var olsan senin de yapacağın gibi... Umarım bu sebepten ötürü, bu tabut gibi boğucu halimle yorup kaybetmem onu, dedenlerden sonra açık ara en değerlim, onsuz önümü bile görebileceğimi sanmam. Bu konuştuklarımız da aramızda kalsın ayrıca... Efendim? Ha yok, buraya gireceğini sanmıyorum, yani öyle umuyorum, ha bak bu arda 14 Aralık onun doğum günü, seninki ne olacak acaba.

Daha çok orası kesin, annen gelmedi henüz; bazen düşünüyorum, acaba geldi, hayatımda da onun o olduğunun farkında mı değilim diye de yok be, hayatımın herhangi bir köşesinde beni sana ulaştıracak kadar mükemmel bir kadın yok... Bu yüzden kararsızım ya, herkes çekip gitsin derken onu bulma ihtimalini sıfıra indirgeyerek sana da ona da hainlik etmiş olur muyum? Ya da amaaaan...
Bekleriz be kuzum, sabahı bekler gibi, yemek bekler gibi bekleriz birbirimizi; unutmayacak güzel şeylerim olur sonunda, annenle tanıştığımız gün, ilk buluşmamız, ilk elini tuttuğum gün, ilk öptüğüm gün, doğum günü, ona ömrümü teklif ettiğim gün, eş olduğumuz gün, senin haberini aldığımız gün, doğduğun gün, bana ilk baba dediğin gün... İlk dertleștiğimiz gün, ilk bu mektupları öğrendiğin gün... Yaşayacak çok günüm varmış be!

Babacığın derdini atabileceği tek hayalin, özür dilerim.
Ah benim en güzelim,
Değmesin sana bahtım kederim.

Gitgellerde yine başım, kim gerçek kim yalan, kim var kim yok bi'haberim.
Kalbimin dehlizlerinde sönüyorum, gitgide derine gömülüyorum, görmekten çok uzaksınız.
Bir panik atak nöbetinden farklı değil aslında durumum, bir şey beni ve düşüncelerimi durdurabilse, sakin ol dese, korkma dese hatta belki de -emin değilim ama- sarılsa... Bir şey yeniden nefes almayı öğretse bana.
Bunun adı çırpınmak, ordan oraya çırpınıyorum, bir şey beni zorla durdursa, ağzımı zorla açıp bana nefes verse iyi olacak biliyorum.

Hem hazırım bir eli tutup ayağa kalkmaya
Hem onu da çekmekten köpek gibi korkuyorum

Korkulacak bir şey olmadığını ne zaman öğreneceğim ben, bu yatışmayan telașımla acı içinde mahvederken ortalığı ve herkesi de kendimle birlikte... Ne zaman uyuyabileceğim gerçek bir uyku, rüya görebilecek kadar gerçek?
Bir anlamı olmalı oysa bu kadar okșanma ihtiyacımın. Bir sakin olsam yetecek okuyucu, sakin olabilecek kadar emin olabilsem; nereden bilebilirdim halbuki temkin denen şeyin beni diken üstü yapıp bu durumunsa hayatımdaki sayılı insanı bir bir itebileceğini...

Doğrusu olsa da olması gereken yalnızlık değil bu defa, teskin et beni okuyucu, hepsinin geçeceğini söyle, hepsi bu. 

Aman korkmayasın benden yabancı, bakma böyle kuru bir ölüm gibi dikilip yosun tutmalarıma; asıktır suratım eyvallah, zifttir içim amenna... Ama acıtmam ki. Kendi halinde bir adamım işte, git-gel yaz-çiz derken bitiredurduğum mağrur bir ömrün var hepsi bu. Kötü biri değilim ben, olsa olsa keşke kötü olsaydım diyerek acısını başkalarından çıkarmış ve bu hatanın yükünü de her sabah yeniden omzuna alan biriyim.

Korkma yabancı ısırmam gelirsen, sadece yaralarımı iyileştirmeye soyunma yeter; dostlarım gibi zorlama beni ayağa kalkmaya mesela, kalkamadıkça yıpranma da, sadece dur, sadece gözümü kapattığımda da orada olacağını bilmek yeter inan ki.
Kızma yüzüm gülmeyince, bunun için ek bir çaba sarf etme de sakın, sadece elimi bırakma ve bak gör gerisi nasıl oturuyor. Yalnızca bolca zaman tanı bana, çok fazla.

Korkma sakın yabancı, herkes gitse ben kalırım şüphen olmasın, kötülükleri unutmadım iyilikleri de unutamam... Aslında ben de herkes gibiyim be yabancı, ben de mutlu olabiliyorum, bir başına durup şarkılar söyleyip yazılar yazmaktan daha fazlasını yapabiliyorum inan ki, yalnızca sırası değil, hepsi bu.
Çekinme benden yabancı, bakma öyle asmalı kesmeli öfkeli hallerime, hiçbir karıncayı bilerek incitmedim ben; ardına sığındığım öfke öfke olmasa da başka bir şey olsa, gözyaşı mesela, inan kalkamazdım ayağa.
Korkma yabancı, korkunla yargılama beni; ne bazen gördüğün kadar deliyim ne de bazen gördüğün denli içi geçmiş; sadece yaşamın tadını insanlara bağlılıkta bulup aynı zamanda onlardan korkan manevi bir garibanım, hepsi bu.
Belki de havalı duruyorum dışarıdan kim bilir, halbuki gerçeği görsen sevemiyorum bile kendimi...
Olmadığım gibi görünüyorum diye düşünüp kızma olur mu bana, içimdeki altı yaşındaki veletle altmış yaşındaki adam aynı anda yaşıyor sadece; altılık olan her şeye umutlanıp herkesle bağ kuruyor, altmıșlıksa herkesi geçmişe benzetip korkuyla ve kimsesiz ölümü bekliyor, bense arada sıkışıyorum.

Gel kurtar beni yabancı, bunu benim yolumla yap; yapma dediğimi yapma, ben demeden benim için çaba sarf etme, bana sarılman gereken zamsnlarda anlayıp sarıl, kızmadan dinle o çocukla bunağı, en önemlisi de sakın korkma karanlığıma karışmaktan.

Korkma yabancı, korkma benden.

Canı acırdı Nihal'in
Geceden çökerdi balkon demirlerine hüznü
Islanır kurumayı unuturdu çiçekleri
Pencerenin pervazında unuturdu mutluluğu
Saat üçlerde başlardı özlemeye
Deliliği sarkardı demir korkuluklardan yere
Apartman boşluğu biraz yalnızlık kokardı
Çatı ağlardı sonbaharda evin içine
Küfürbaz vileda imdada koşardı.

Bir gün Nihal delirdi
Öksürdü perdeler, avize kristal kustu salonun ortasına
Parkeler inlemeye, duvarlar soyunmaya başladı
Gardrobun içinden ütüsüz ölümler fışkırdı
Açılmaya tövbe etti otuz iki ekran tüplü

Unuttu Nihal
Nasılları uyuttu
Gölgesine kıvrıldı
Ev kapandı.

Sizin o erdem saydığınız, o fazilet bellediğiniz kabullenmeyi ben yapamam, öyle bir gücüm hiç olmadı benim, üzgünüm ama en zoru istiyorsunuz.

"Bunlar sana bunu bunu yaptılar, dostların, aşkların senin ananı ağlattılar ama... Ama sen unut. Bunlar musmutlu yaşayacaklar, çektiler gittiler ama sen de salak gibi hiçbir şey olmamışçasına yaşa. Yaptıkları onların yanına kaldı, olan yalnız ama yalnız sana oldu, sen yine de mutlu ol." diyorsunuz resmen, yapamayınca da fazla iyi niyetli olduğumu, fazla sevgi dolu olduğumu, insanlara fazla değer verdiğimi söylüyorsunuz; ya normal olan buysa?
Anlıyorum sizi eyvallah, kötü bir niyetiniz yok, benim için bir şeyler yapmaya çalışıp beceremediğinizi görmek itiyor belki sizi bu isteğe ama yine de...
Bilmiyorum çocuklar, bu dünyanın yanlışı, karası benim; yine hep olduğu gibi haklıydı misal Beyza, bu kadar da dert konuşulmaz tabii. Çok düşündüm sonra, uzun zamandır sadece bunu düşünüyorum esasında; hiç mi güzel şeyim yok konuşulacak, yok. Yok işte. Ben de çok istemez miydim yeni çıkan filmlerden bahsetmeyi, kitaplardan, konserlerden falan ya da ne bileyim acayip neşeli ve kalabalık fotoğraflarım olsun... Ama yok işte kardeş, ne yapıyım siz söyleyin!
Yaram kadar varım ben, hep o kadardım, belki de kendisiydim yaranın. Bilmiyorum. Ben de çok isterdim normal bir hayatım olsun, gündelik ve basit telaşlarım olsun, olamayacak işte...
Böyle anlatınca insanlar kendi derdimi büyük gördüğümü sanıyor lakin mesele şu; benden nice nice büyük dertleri olanlar var da, belki de hiçbiri benim kadar hassas değiller, kabullenip geçiyorlar er geç, er geç sindirip yutuyorlar, boğazlarında kalmıyor.

Belki de mesele arkada kalan olmaktı, hep o olmak; kimselerden çekip gitmemek için muazzam çaba harcarken her gidenin de ardından santim santim sayan olmak. Giden insanın ufka doğru küçülen ve bulanıklaşan varlığı, kendimi ona benzetiyorum uzun zamandır, öyle bulandım ki dostlarım bile dayanamıyor, haklılar. İçime atacağım, yalan söyleyeceğim, falso bir "İyiyim." yapıştıracağım, belki gerçek olur bir gün. İyiyim, turp gibiyim. (aramızda kalsın ama çürük bir turp gibi)
Böyle olsun istememiştim çocuklar, keşke mutlu unutulmaz anılarımız olsaydı sizinle ama olamaz; eskiden kalan o birkaç mutlu anımın bile ardı köpek gibi yara, ısınamam, kabullenip alışamam. Affediniz.

Hiç dokunulmamış gibiyim, hiç adım anılmamıș, hiç bakılmamıș sanki yüzüme, hiç düşünülmemiș hakkımda, hiç... Hiç bile olmamışım iyi mi? Değil gibi. Ne acı hiç payım olmamış kimselerin gök yüzünde, merhemliği geçtim ısıtmamıșım dahi belli, besbelli; bazen acıtıyor bu kifayetsizlik, öylece geçmişim yani hayatım boyunca aralarından insanların, buymuş hepsi, tüm aşklar tüm dostluklar aha da bu kadarmış.
Ey benim tesirsiz kimseliğim, alıp başımı gidemediğim kara mabedim; tahmini ne zaman bırakırız titremeyi, kesilir mi bu baki görünen gam yoksa donar mıyız altında.

Şöyle bir baktım da tüm zamanlar en değer verdiğim herkese, hepsi değil belki ama üç aşağı beş yukarı... Bir şeyleri bile olamamışım, herhangi biri dahi; adım bile yok şimdiyse, silik bir hatıra isem buna şükür işte.
Gömdüğüm hiçbir şeyi gömemediğim gerçeği, nasıl da bastırıyor beni yaradan içeri.

Birinin unutmayacağı olmak vardı,
Umudu olmak vardı,
Görünce yüzünün güldüğü olmak vardı,
En derin mevzulara yanında çağırdığı olmak,
Merhemi, bandı olmak vardı,
En güvendiği olmak vardı,
Her şeyi olmak vardı,
Duvarlarına kapı olmak vardı,
Üşüdüğünde elinin gideceği olmak vardı,
Sığındığı olmak vardı,
Her şeyini ilk paylaştığı, anlattığı değil ama bak "paylaştığı" olmak vardı,
Ağladığında yanağına dokunup silmesine izin verdiği,
Birinin bir şeyi olmak vardı...

Olamamışız görünen o ki, bu defa yazık bize, tarih bizi böyle yazdı.

Umar mıydım oysa bu denli yükselmesini gizli buzların ardında yangının, ölü birer kuş şimdi cümleler ruhumdan ebediyete uğurladığım, hep bu kadar sürer miydi mevsimlik iç cekișler yoksa uzadı mı kara kışı bu defa yüreğimin.
Tutunmak adına aldandığım ben ne de yanlıştı ve aynı zamanda nasıl olabiliyorsa masum; bir insanın kendi masumiyetinin altında eriyip hataya karışabileceği fikri gerçek statüsü kazanmaya başladığında gözden akan o bir damla yaş... Ne yapardım bir gün karşıma çıksam, sarılırdım belki ama boğazıma mı yoksa? Aslında bakarsan kollarımın tarihi benden epey eski, Adem'in elma yediği günden geliyor boşlukları.

Saniyelik bir ağıttır en sahici olanı
Örten o ontolojik konveks yarayı
Mutsuzların hızlı kazılır mezarı
Hatrı kaygan olur, deliği keskin

Geçerken kaldığım bir ıssız gibi, aldığımsa hep aynı yudum yalnızlığın matarasından; gariptir soğuk değil sıcak suyu, yakmak ve yanmak istediğinden belki.
İntihar eden birisine kendi inisiyatifi dahilinde olan ölümü için değil, geri kalan her şeyi için acırsın; böyledir Alptuğ Dağ olmak da işte, zamana paralel bir kanama ve kuruma refleksi gösteren duygular içinde sekiz dönmek, biraz daha dayanmak için rica minnet kendinden. Kaçtığım şeyin tümüyle kendim olduğunu bilseydim beni üzen insanları sevmișliğim yüzünden, mümkün bir hal alır mıydı af? Almazdı. Kimse kazanmazdı, yarınım dahi yüz yıllar önceydi, artık bitti. Acaba son yüz akım neydi?