*İki tireli kısmın arasını okumayabilirsiniz.

N'aber benliğimin radyoaktif çekirdeği? Bir haftada iki oluyor bu sana yazışlarım, kaldı ki böyle olması iyiyi mi kötüyü mü işaret ediyor bilemedim. Var olmayan biriyle, dünyanın herhangi bir yerindeki Türkçe bilen herhangi bir canlının kolayca erişip anlayabileceği bir biçimde, bu kadar özel konulara dair sıkça iletişime geçmem bir tür ifşa mıdır? Duygularımı ifşa etmeyi seviyorum çünkü benim gücüm de bu, insanların onca acizlik ve duygu saklama çabasına rağmen bir küfür gibi ortada durmak, inkar edilememek...

Neyse sevgilim, seninle daha bunları çok konuşuruz, kim bilir belki kırmızı lambalı bir odamız olur bizim de, bu muhabbet oraya yakışır ancak. Sana bir filin en memnun olmadığı uzvunu andıran bir beyazlıkta yazıyorum; neden memnun değil biliyor musun, en değerli parçası yüzünden ölmek zorunda bırakıldığı için, onu o yapan şey laneti olduğundan... Kafamın karışık olduğunu anladığını biliyorum ama acaba ofsayt da beni anlıyor mudur? Ben futbolun m'sini bilmem bebeğim aldırma, yalnızca gol olmamak için çırpınıyorum, olmadıkça vuruyorlar olsam da vuracaklar biliyorum, çünkü ben top değilim ama topunu...

Seni seviyorum işte, önemli olan ve öyle kalması gereken bir bu bir dostluklar değil midir? Tamam dostluk demeyelim, senin yanında kendi yaralarımı kaşımak, seni ona dahil etmenin de ötesinde onu sana dahil etmekleşiyor ki emin ol bu ikisi farklı ve ikincisi daima korkuludur... Sen diye biri yok bunun en iyi ben farkındayım, üstüme gelme işte, sadece hiç birine pişmanlıksız seni seviyorum demediysem demek ki... Bu kadar iç içe konuşmak zorunda mıyım değil mi? Muhtemelen öyleyim benim atom altı parçacığım, Laura Marling ablamızın "What He Wrote" isimli güftesinde de belirttiği üzere: "That suits us well, that suits me well."

Beni anlamak zorunda olmadığını hisset isterdim, sen ve beni sevmekte ısrarcı olan herkes daha doğrusu; beni anlamadan da paylaşabilirsiniz tüm bunları, illa ben olmak gerekmez: ısınmak için ateşe dokunur musunuz, elinizi uzatsanız da olur. Ki el uzatmak, el vermek hem deyim olarak hem de reelde o kadar fazla şeye karşılık geliyor ki kendi kafamı dahi kaldıramıyorum bazen. Şu benim seninle kurduğum boşluk öylesine güzide ki, bu yüzden sana hep gece, her yer kararıp sessizleştiğinde yazdığımı anladım, zira ancak o zaman bütünüm ve bu da sana müsaitleşmek demektir, kim kimin yarısıyla niye yetinir de sen benle yetinesin.

Sadece sen, ben ve hisler olalım artık olmaz mı? Bedenlerimiz yan yana olsun ama konuşmayalım, hiçbir konu açmayalım, sen öyle gökten düşer gibi birden var ol ve ikimiz de birbirimiz hakkında nice meraklar taşısak da bir süre kenara bırakalım... Sen bana bak, ben sana bakayım -hem belli mi olur belki gülümsersin- sonra uyuruz, bakarsın nefesin nefesime karışır... Düşündüm de belki bil yıldır uyuyor sayılmam sevgilim, yorgun bitip yorgun başlıyor her dönümüm sensiz, haklısın belki bir yıl öncesinde de yoktun ama artık kimse yok benim için... Sen hariç.
Sadece ummak istiyorum, bunu anladığını umuyorum mesela ama yine de açıklamak istiyorum. Sormayayım, öğrenmeyeyim; beni sevip sevmediğini mesela, nasıl bulduğunu yahut öyle sorular... Sadece iyi cevaplar umayım, o kadar umayım ki üstüne bir daha düşünmeyeyim sevgilim. Korkumsan bu iyi bir şeydir aslında.

Her kimsen senin de beni böyle gecelerde bir yerlerde hissettiğin fikri büyütüyor, o toparlıyor beni, dahası değil, kop gel artık, dinesim var. Benimle diner misin? Kavuşmamız belki hayatımızın çareleriyle lehimlenmemiz olur buna inanırım ben, ben senin var olduğuna inanırım, güzel olduğuna inanırım, geleceğine inanırım. Din benimle bir tanem, bir acı olarak din, keder olarak din, doğru bulmadığın bir parça kendinden benimle arınmış hisset ne kadar da isterim. Seviyorum seni, gelirsen dinerim, dinelim sevgilim.

İnsan öldürme eyleminin ölüm anından itibaren gelişen anlamsızlığı... Bütün o tutkunun boşa gitmesi adeta, bir şey hissedemeyecek oluşu ölenin. Ben hiç insan öldürmedim ama istedim, elime fırsat geçse yapmazdım ya da yapamazdım bu da doğu ama ölesiye istedim; muhtemelen siz de istediniz, bilemedin isteyeceksiniz. O yüzden kimse bana yadırgarca bakmasın, ben birsem üçsünüz hepiniz, neyse... Düşündükçe fark ettim ki birini öldürmek ondan intikam almanın en berbat yolu, insan sonsuz acı vermek istiyor. Ne o? Siz hiç istemediniz galiba, Allah bilir hep rahat uyumuşsunuzdur, asla... Neyse. Sorun şurada ki iç kanatan bir gerçeği görmezden gelemeyiz: Birini yalnız sevdikleri sonsuz acıtabilir, aç parantez benim Allah belamı versin kapa parantez. Bu durumda senin her şeyin olmuş ama onun için hiçbir şey ifade etmediğini günler içinde ağır ağır kanayarsk ve nice göz yaşlarıyla tecrübe ettiğin birilerini gel de acıt, nasıl olacak?

Çok isterim sayın okuyucu vallahi billahi tillahi çok isterim hala inan ki; bu Alptuğ kim için kim ki iyi olmuş zalimin önde gideni olmuş neyi değiştirecek, ana babası hariç kim için?
Yetmiyor ve yetmez anlıyor musun? Şu günüm istediği kadar normal olsun -buna şükür tabii- her gün aynı şeyler kafamda nedenli nasıllı talim ettikçe, hüngür hüngür parçalara ayrılıp Allah'a haykırarak onlara hakkımı helal etmediğim yüzlerce gecenin şuramdaki ölüsünü kim nasıl kaldıracak?

Eğer birini öldürebilecek olsaydım bunu her gün yapabilmeyi dilerdim, her gün yataktan kalkıp aynı kişileri farklı biçimlerde öldürmek ve öldürürken hesap sormak. Ne acı ki zarar verebilecek olsam dahi elimden kurtaracak bir ölüm var insanları, ahiret inancım olmasa vay halime.

Şimdi bu yazıyı okuyan üç beş gerzek benim birilerine zarar vereceğimi düşünüp boktan yere paniğe kapılacak, kapılsın da üstelik, panik ve korku benim yapabileceğimden fazlasını yapacaktır eminim.
Hadi ölüm mölüm işin fantezisi de, harbiden insan bir şeylerin tecelli etmesini istiyor, öyle abartılı biçimde de değil, benim yaşadığımı yaşasalar kafi, maksat empati olsun değil mi?

Son söz: Galiba sayın okuyucu, birini öldürsem o bile ben olurdum biliyor musun. 

Ne haber benim canım, olmayan ve muhtemelen mümkün de olmayacak biricik sevgilim, eşim, kızımın benle aynı genleri paylaşmayan en yakın akrabası...

Nasıldır acaba sesin şimdi senin, en berbat halinde dahi müjdeleyici tonda sanki, böyle annen sevdiğin tatlıyı yapmıştır da mutfağa çağırır hani bildin mi? Şey gibi yahut, tatildesindir, yataktasındır ama fena sıcaktır böyle döner durursun, camı açarsın sonra, hoş bir esintiyle cırcırböceği sesleri ilişir ya kulağına...
Gözlerin nasıldır? Hiç cümle kurmana gerek yok gibidir eminim o tüm rüyaların içre olduğu bakışların; belki de dünyadaki son hüzünlü olmayan sonbahar yaprağı rengindedir, bilemedin yağmur ormanlarında nesli tükenen hayvanlara yuva olmuşçasına şefkatli ağaçların veya yapraklarının rengidir olamaz mı? hiç yoksa okşayan denizlerin mavisidir, her karanlıkta aslında bizimle olduğu için asla yalnız hissetmeyeceğimiz siyahtır. (Biliyorum, dünyada siyah göze sahip tek canlı eşek derler ama ben onların gözünün seninkinden güzel olduğunu düşünemem.)

Gülüşün nasıldır kim bilir, bana kalırsa periyodik cetvele acilen eklenmesi gereken bir element vasfı taşıyordur, senin gülüşüne şahit olan biri ilk kez gözünün ve kulağının bu kadar uyumlu çalıştığını hissediyordur bilhassa.
Ağlaman nasıldır kim bilir çiçeğim, kıyametten sonra en az şahit olunası olay olsa gerek, zannedersin ki dünyadaki tüm bitkiler aynı anda solmuş, toprak kahveden siyaha, sular maviden ala dönmüş. Buna dayananın insanlığına, sebep olanın varlığına şaşmamak elde mi sen söyle.
Nasılsındır kızınca, derindeki her bir gözenek aktif bir yanardağ mıdır, yoksa çöker kalır mısın çaresiz, zira zarar vermek fiilinin icad olunmadığı yıllardan gönderilmişçesin.
Nasılsındır heyecan içinde, dünyanın en güzel sesini oluşturmak için meydana gelmiş titreşimlere mi bırakır ellerin kendini, terler misin doğanın derinlerden bir yerden yeryüzüne can suyu akıttığı gibi merhametle, büyür mü gözlerin ufak bir kız çocuğunun doğum günü için mutlulukla şişirdiği balon misali?

Nasıldır saçların? Tel tel aralarında dolanırken kaybolmam sorun yaratır mı ki senin için? Saçlarının bütünleştiği o teninde çiller var mıdır bana özel, bir gamzen bile mi yoktur yoksa? Olmasın, bilakis eminim tüm bunlar varsa dahi geride bırakacak dudakların ve onların üzerine adeta güneş saati misali gölgesi düşen ve dünyanın en mükemmel kemanının üzerine işli f deliklerini andıran, minimum kaz tüyü yumuşaklığında, sen üşüdüğünde ucu utanan bir burnun sahibisindir.

Hakkında tüm bunları yalnız ve yalnızca umabilmek ne acı kuşkusuz dahi olsa, halbuki yanıtları bu denli tatlı olmayabilecek sorular da var sana dair:
Uzak mısındır bana? Kim vardır şimdi yanında? Bana ihtiyacın var mıdır? Ah be sevgilim... Nasılsındır kim bilir.

Her şey biraz kesik kesiktir sevgilim
İklimlerimiz düğüm düğümse bile biz
Birbirinden habersiz iki ala kırlangıç
Çırpınışta ısrarcı tavırlarımızla kadere
Ters düşermişçesine gökten yere...
Ey benim talih olunmamış kaderim
Neçedir öksüz bilincimle kabul ve
Gelmeyeceğini idrak ederken ben...
Sensiz kömürlük Ankara
Kararırım kime ilişsem
Yaşlar koşar imdada.

Bu pimi ilk ben çektim,
Seni anandan evvel ben düşledim
Nereden bilesin.

Kan mıdır gereken arınmak adına bütün yaşanmışlıklardan bir güzün perdesinde ve en çok da zamanı incitmeden. Dostluk. Ben sana ne desem incinirsin, ne desem de eksik kalır bu gece vakti. Veda etme dürtüsü içimde azgın bir susuzluk gibi, türlü heves ve aldatmacalarla baskılayabilsem de şimdi...
Bilmiyorum işte be. Kendi hislerimi kendimden saklamayı sevmem, bu yazıyı okuyanlardan da saklamak bana düşmez; üzülüyorum, bunu en yalın ve en inanılası ancak bu şekilde ifade edebildiğim için de ayrıca üzgünüm...
Dostum Beyza, canımın içi, ölümlüğüm, son kalem, son sınırsız güvenebildiğim, bu yazıyı da asla okumayacak olan; kötü biri değilsin, tek bir gün en ufacık bir sıkıntımız olmadı seninle, kabul uzağız ama içimizdeki bağın sağlamlığına itimadımı ben hiç koparmadım, zaten herkes bana biraz uzaktır bilirsin kabul ederim. Ama neden can arkadaşım? Yanlış anlama seni asla bir şeye zorlamam, elbette ki özgürsün ama beni de anlamalısın... Ne kadar kanıma dokunduğunu... Sen bütün bu olanların farkındayken, ben gözlerinin önünde eriyip gitmişken onca zaman... Bana bunları yapan insanlarla nasıl böylesine irtibat halinde olabilirsin benim haklı olduğumu söyleye söyleye? Tekrar ediyorum bunu yapabilirsin, asla ve asla suçlamıyorum seni, sadece bunu nasıl becerdiğini merak ettim.

Hislerimin içinde en büyüğü de şudur kardeşim,
Sen benle birlikte yaşadın sayılır bunca zulmü, haksızlığı, hüznü ya da her ne dersen işte... Bir gün olsun diyemedin o insanlara, "Sizin haberiniz yok ama bakın bu çocuk bu halde." diyemedin, "Ona bunu neden yaptınız." diyemedin. Karışmak istemiyorsun biliyorum, muhtemelen ki karışırsan sen kötü olacağından, belki haklısındır da kuzum... Yine de tüm bunlar benim için tavır koymana engel miydi? Normalde kimseden böyle bir şey istemem -esasen senden de istemiş sayılmam buraya yazarak- ama sen o kadar haklı olduğumu söyledin, şimdiyse düşmanım olanlara, beni bu hale koyanlara, selam vermesen de gülümsüyorsun kardeşim. O orospu çocuğuna bile.

Sorgulayayım mı şimdi dostluğumuzu? Sorgulasam kötü bir netice bulur muyum? Bulurum diye mi sorgulamıyorum? Zor mu duruyorum? Bu alttaki bir şiir mi? Bilmem... Bilmem sen de çoktan gittin mi benden...

Kaldırmıyor benim içim,
uzun zamandır hiçbir şeyi,
Sereserpe beklemek ölümü
Evla geliyor senden bile
İnanamam zerre güne

Ey dostluk sen beni ne hale koyarsın
Ekmeğim düşer hiç edersin,
Gündüz vakti dalım koparsın
Ecel değin ansızın
Neyimi ne edeceksin benim

Amnezi hükmünde mutluluklar
Kısa sürüyor her şeyim
Hayata geldi mi sıra
Üçü beşi hiç oldum
Yaraya karışan hatırada vuruldum

Kabul et beni ölüm
Cağızlığa ben erdim
Candan ben pes ettim
Gün bitiyor ve ben
...

Hangi ağaç kabuğunun altında kanar  yaralarımız beraber, menekşe parfümü denli kifayetsiz kaldı dünyaya olan sevgimiz, her şeye ve herkese. Bilmiyorum ordu olamadık diye mi kaybederiz. Özgürlüğü bağlılık olan biz neslinden ne kalır geriye daha içre ölümden. Sarıldıkça güçlenecek benliklerimiz ayrı dünyalarda kısılıp kalmış ve hep bir ağızdan sevgi dilenirken... Ne menem şey sanki yaşamak  bir ömür ipin ucunda daha da incelmemesini dilenerekten; kim yakın kim uzak ayırt edemezken miyop yahut kör olsa ne fark eder kalp. O nicedir yazanların bahsettiği rezilce korkular aha şurada yumul yumul duruyor bak, bir damar tıkarcasına baskılı ve geçmişten bir hüzün eşliğinde çürüyor yine gecenin ilk saatleri.
Ben bahsetmişim çok mu o güzel şeylerden, bana varasıya olağanca eskir tüm parlaklıklar ki hükmü bakileşir karanlığın, yorgun düşen yıldızlardan kendine dilek edinen nice umutsuz halkın sadakası olarak ekstra safçadır bazı Alptuğ'ların sevgisi. 

Nasılsın canım kızım? Sana zamanın kırıcı kısımlarından birinden yazıyorum bu defa, özür dilerim oldukça geciktim ama hazır değildim. Sana yazmayalı neler oldu dersen olmadı bir şey, ya da sana yalan söyleyemem, oldu ama boşver birtanem. Üzülme benim için, baban yalnız değil artık, aynı şeylerin bir daha yaşanmasından ödü patlayarak geçse de yalnız geçmiyor günleri. Yalnız değil demişken anneni buldum sanma sakın, hatta kızma bana miniğim ama aramayı bıraktım; hem o beni bulur diyeceğim ama benim eşim olacak ise muhtemelen benim gibi yıpranmakla meşgul bir yerlerde. Biz birbirimizi bulup kurtarasıya dek sen de sabret canımın içi; umuyorum çok iyi ve çok güzel bir kız olacaksın, bazı korkularım da yok değil tabii, sonuçta babanı bu hallere düşürenler de vaktiyle iyi kızlardı... Benim kızım beni üzmez ama di'mi? Şu anda var olsan annenle ve desen "Üzmem babacım!"... Boynuma sarılsan... Bütün kötü şeyler o kadar hızlı geçer ki tamamen  dönmemek üzere.

Baban iyi bir adam ve... Aslında sana olduğu kadar herkese de sevgi dolu, hepsine insanların... Sadece onlara senin kadar güvenemem bir daha, bütün öfkem bundan ve üzüntüden... Babandan kimseye zarar gelmez bunu hep bil tamam mı çiçeğim, baban o kadar bile büyümedi, büyümez. Senin canını yaksalar bir tek, ya da annenin veya "babanın dostlarının"... O vakit işler biraz değişir ama o zaman da korkma, bsban senin gözündeki masumiyetinden başka varlığı olmayan bir adam, onun için kendine hakim olur, herkese bedel ödetir ama haksızca değil, seni utandırmadan...

Belli mi olur küçüğüm, yine babanın bir düşmanı peydah olur ve belki babana iftira da atar, hatta büyük fantezi ama bakarsın babanı vatan haini gibi çok kötü bir şey ilan etmeye kalkar birileri falan... Diğer herkesi boşverdim ama sen bana inan, babandan asla ümit kesme olur mu güzel kızım. Açıkçası tüm bu lafları gevelememin tek sebebi... Kızma ama sen de beni terk edersen diye düşündüm bir an, henüz gelmediğin şu dünya öylesine kötü ki her ihtimal biraz mümkün be ruhumun meleği

Annenin pabucunu dama attım gibi oluyor birkaçtır, o yüzden son paragraf da onun olsun güzel kızım, hoşçakal, hep yanında olacak olan baban...

Nasılsın sevgilim? Az evvel ettiğim sözler için kırılmadın değil mi? Seni aramayı bıraktım sadece, fiilen yani, yoksa bilirsin bekleyişim yıllardır baki ve hep de öyle olacak... Korkuyorum kuzum, her yeni insandan, eskilerden de... Ve hepsi bu korkumu yenmem için canla başla, sevgiyle çabalasalar dahi başaramayacaklar biliyorum... Bir sen hakkımdan gelirsin benim, sabırla yolunu gözlüyorum işte şu izbelerde... Nasıl da tütüyor bir bilsen içim mutluluğa, sen dışında mümkün olmadığını deneyimlememiş olsam belki sarılmaya çabalardım hayata ama... Kollarımda kalan tek güç sana sarılmak için... Bekliyorum... Ben gelirdim sana ama hem sen diye çaldığım kapılar uçuruma açılıyor istisnasız, hem de kim bilir ya sen beni beklemiyorsan?

Neyse, sen de "şimdilik" hoşçakal "ilk" baharım benim. Seni çok seviyorum, adın her ne ise işte.