Alptuğ'un Mekanı

02 Eylül 2016

Dil Hususunda

Şu yabancı dil mevzusu ne acayip, idealizm açısından da öyle ama ben başka bir taraftan bakıyorum... Örneğin biri bana ispanyolcayı betimle dese öpüşmek, fransızca için sarılmak, amerikan ingilizcesi için göz devirmek, jamaika ingilizcesi için omuz silkmek, latince için parmak şıklatmak, almanca için ise hapşurmak falan derdim...

Türkçe ise tam anlamıyla bir ayrılık konuşması yapmak, bir o kadar acı-tatlı ve de hep gizliden gizliye buruk...

Yani bu dil öyle bir şey ki herhangi bir yere bakarak herhangi kelime söylediğimizde efsanevi oluyor, ki okuduğunuz adamın meşhur iki kelimesi vardır; biri "anlat" ve diğeri de "kadınlar". Sizi temin ederim ki bir insanın bu iki kelimeyi, yani ilkini işitip ikincisini söylemeyi hak etmesi uzun zaman alıyor, bakın gerçekleşmesi demiyorum hak etmesi. Çünkü biziz abi, biz hak etmeyene bile çok şey vermeye farkında olaraktan dahi dünden razıyız çünkü kelimelerimiz tek başına uzun cümleleri yenebiliyor, örneğin "ölüm", tabi bundan her dilde var, tatmin etmedi biliyorum, o yüzden bize has bir kelimede sıra, "hallolur". Aklınızın derininden trilyonlarca kelime bile geçebilirken bunu ummuyordunuz di'mi? Sözlük anlamı bir durumun kendi kendine istenilen sonuca varması ama gerçek anlamı ise "sıkma canını","ben senin yanındayım" "umutsuzluğa kapılma" ve daha nice kelime ile, hiçbir kelimenin dolduramayacağı çoğu anlam belki de...

Misal bütün sevgi deyimleri, hangi dilde "Benim Ol" var? İngilizcede denemeye çalışsan "Be my" falan mı demeyi düşünüyorsun mesela? Hayır eğer öyle bir düşüncen varsa boşver ve git onu göz kapaklarından öp diye söylüyorum...

Eğer mesele boş işler değil de sevmekse falan, yabancı dil boş iş, Allah korusun; ben tutup sevdiğime "Sevdam sanadır" gibi şeyler yerine kuru kuru "Jet aime", "İch liebedich" falan diyeceksem kendimi sorgularım...

Türkçe hem kahırdır hem de beklemediğin fırsat, krizin fırsatla aynı kelime olduğu bir dil değil bizimki ama, biz çoğu kelimeyi hem aşk hem ölüm hem de yaşamakla bir tutmuş tek milletiz, örneğin vatan, örneğin Allah, örneğin yar...

Çok bir karalama ve övünme kampanyası gibi oldu özür dilerim, inanın ki son günlerde yabancı kelimelere açım; "Satta","Femme","Re-cordis" bunlardan bir kaçı, ilki boşver, ikinci kadın ama üçüncü ise hatırlamak ve de kalbi delip geçmek anlamlarında, inanabiliyor musunuz...

Son bir deyimle ayrılmalı pistten; "Duende", yani bir sanatın derin izler bırakması...

31 Ağustos 2016

Yeniden Başlamak

Magnum yerken dilime kıymık batması neyin alameti olabilir diye sormadan önce bir şeyden söz etmek istiyorum dostlar, herkes gibi ben de bazen kendimi KFC'nin çıtır tavukları yerine koyuyorum, sanırım bu hayatta bir baltaya sap olabilmek için illa dermatest labaratuvarından onaylı falan olmak icap ediyor, yahut da yeniden başlamak... Bu arada çok ürün yerleştirme oldu gibi, oysa yerli yerinde olmaya muhtaç onlarca cevabım mevcut; lakin geçmişi söküp atmış olmak güzel, tıpkı bir balgam edasıyla. Öyle ki konu açılınca bir anıyı böyle lak diye anlatabiliyorsunuz ve hiç koymuyor, zedelemiyor, öyle eski defterleri açmış gibi karalar bağlamıyor. Normalize diye bir efekt vardır hani, ses dalgasındaki bütün titreşimleri aynı desibele eşitlemek diyeyim hadi, o karga-burga gördüğünüz anlamsız şekil birden dümdüz tire halini alır. İşte sanırım hayatım normalize oldu artık, bir günüm diğerlerinden daha aşırı değil geçmişe bakınca, sizi bilmem ama bence, benim gibi hızlı yaşamış bir adam söz konusuyken... Bu öylesine huzur verici ki...

Evet cidden dilime kıymık battı ama, böyle bir şey kaç kişinin başına gelebilir bilmiyorum, pek çok kişinin başına gelmeyecek trajikomik bir anım daha geldi aklıma ama onu burada anlatmak hiç etik olmaz. Bugün üstümde bir şey sezdiniz mi, bir enerji falan? Bundan bir evvelki yazımın etkisidir işte (şayet hissolunduysa) Yeniden başlamak güzel de, anlatacak şey olmuyor işte böyle; kendini sıfırlamak da öyle cesaret falan istemiyor uzmanlara kulak asmayın sakın, tek bir anın rehavetine kalıyor koca dünyanız, kaldı ki biz de biraz ağırkanlı, ciddi de çocuklarız. Hani yine o yazıda demiştim ya "Satta man!", işte tam ondan sonra şalteri indirdim; bilen bilir hep insanları anlayamadığımdan şikayet ederim, suçu kendimde bulurum, ama o gün dedim onlar beni anladı mı?Cevap belliydi, çoğunluk ne anlamış ne anlamaya çalışmıştı, azınlıklarsa zaten yanımızdaydı ve ne bizim onlara ne onların bize bir dargınlığı dahi olmamıştı...

İnsanlarla küs-barış küs-barış at mıyız biz, her şeyden bir şey çıkaranların gönlünü alma daire başkanlığı mıyız? iki özür dilediklerinde affet affet... Nabzım atmıyor olsa tamam diyeceğim ama, değil işte. Bir türkü vardır çok severim, "Ben senin kahrını çekemem gönül" der ya o hesap, bu saatten sonra satta usulü, kimsenin kahrına seyirci kalmak yok lügatta...

Mesela atıyorum, falanca kişisi beni Whatsapp'tan engellese o gün bitmiştir. Sen kimsin de beni engelliyorsun tarzında ergence bir yaklaşımdan ziyade, benim hayatımda bulunan herhangi kişi öyle çocukça artistlik taslayamaz bana, ondan...

Ah yeniden başlamak, insana yeni bir tarz, bakış açısı falan her şey paket halinde geliyor; şu sıralar dinlediğim müziklerden haberim dahi yoktu eskiden, yeni kelimeler de öğrendim yabancı dilde; o çok kullandığım "Kadınlar..." deyimi "Femmes..." demekmiş mesela, bakmayın bu yazıyı da öyle bitirirdim ama en azından henüz sonunda üç noktayla değinilecek bir kadın hissedemedim...

Selametle, adios...

Hesaplar Kapandı

Bu sabah, hem de duştayken gibi yersiz ve münasebetsiz bir anda aklıma yaşanmış tek bir kare yansıdı ve dedim "Mantıksız nefret"... Bahsettiğim kare en azından şimdinin şartları için özel bir an olmadığından onu sizinle paylaşacağım ki anlayın. Malum olan ama olmaması gereken de birinin benden aylar önce yaptığı bir şey için hiçbir etkim olmaksızın özür dilediği an, ha bir de onun yüzünü son gördüğüm, vedalaştığımız o boktan ama anlamlı da olan an...
Bu sabah aklımdan geçenler aynen "Bende bu etkiyi yaratacağını bilerek-bilmeyerek, isteyerek-istemeyerek bir şey yapmış, bu benim için çok kötü bir şey tamam, affetmem de tamam, ancak nefrete de değecek bir davranış değil bu. Hem nefret etsem, sırf o nefret var olduğu için bile geçmiş benimle olacak..." tarzı cümlelerdi. Geçmişte yazdığım yüzlerce şiir ve vesaire mi? onlar da kalıversin; yok edeyim demedim geçmişi, cok azını ben oluşturuyor olsam bile neticede benim, sevmemiştim falan da diyemem, bu da kendime ihanet olur bence...

Ben mi ılımlıydım yoksa su mu ılıktı kestiremiyorum, beni düşünmeye sevm eden bir diğer şey ise bu mantığı neden daha önce kuramadığımdı; belki de öncelerinde olay ve hisler fazla sıcaktı, bugün soğudu, belki de o suyun içinde; aradan seneler geçmişken yani, hadi 2012 desek takriben 5 senede neticelenmiş, ne aşk hikayesi ne trajedi, sadece yalın bir benlik öyküsü bu da işte...

Hepimiz elli yaşında adamlarız artık, hadi neyin çocukça olup olmadığını ayıramayacak birer ruhtayız, ama neyin zaman kaybı olduğunun farkında olmalıyız...
Harbiden büyüdük, zannımca bunun adı olgunluk, yaşlarımın ortasında gibiyim, yetişkin gibiyim; bunda payı olan bir şey de çoğu kişinin şuan söz etmekte olduğum şeyi yapamıyor olması. Geçmişe arasında bir husumet olmadan başka bir yaşama kusursuz kucak açmak, buna cüret etmek, geçmiş hırslarından arınmak. Buradan olay bir itirafta da bulunayım madem; bu hayatta nefret ettiğim bir iki p*ç kurusu vardı (o kadarını da diyelim artık, kızmayın) bu vesileyle onları affetmemiş olsam da artık kin tutmuyorum, iyi zerre bir şey hisetmeyeceğimden de emin olabilirsiniz ama en azından öfke biriktirmiyorum, bu günden itibaren. Yeni bir aşk? Belki mümkündür...

Yani benden haberi bile olmayan birine hüzünle karışık bir nefret duysam ne olacaktı ki sanki, hiç. Hala içim kızgın ve sabahki düşüncelerim tıpkı bir sarhoşluk edasıyla geçip kayboluyor gibi, kestiremiyorum. Nefret etmesem sineye çekmiş olacağım kanısındaydım ama olmuş bitmiş şey işte, oraya çekeyim, buraya çekeyim, sündüreyim ama bir şey değişmezdi...
Artık mantık sahibi papyonlu çocuklar olmamızın vakti geldi, hüzün çoktandır gerideydi zati, artık nefret benzeri duygular da bitti...
Kovboy sahalarda olağan müthişliğiyle, eski hikayeden arda kalan bütün iyi yönlerinden fazlasıylayken kötü yönlerinin zerresiyle dahi değil, seneler içindeyse kendini oldukça geliştirmiş vaziyette, boşverme hususunda bile. (gerçi buna boşvermek değil, bağışlamak dahi denilebilir geçmişi) An itibariyle sevgili dostlar, geçmişle bütün hesaplar kapandı; ha zaten kapalıydı ama ara sıra akla gelmeler, düşünmeler falan vardı onlar da kelebek olup uçtu, buna dair iki lafı paylaşmak istiyorum sizinle;
1-Yesinler birbirlerini.
2-Koy g*tüne rahvan gitsin.

Unutmadan, reggae müziğin, Sattas'ın ve Orçun Sünear'ın da bu konuda katkısı büyüktür...
O zaman ne diyoruz? Satta Man! (Boşver, salla manasında)

30 Ağustos 2016

Akşama Fincan Böreği

Ne aşina olduğumuz basit ve de mazmut bir cümle, duruma göre yer yer Mahmut da olabilir. Garip, yazarken bir an için kendimi Ntv'deki hava durumu sunucusu ile bir tuttum; gerçi benim meridyenler onunki gibi nizam yüklü değil de, daha çok bir gelinin kolundaki bilezikler gibi oluyor şu vakitlerde. Hayatında hiç fincan böreği tatmamış biri olarak bu konuya "Ekmek bulamıyorlarsa fincan böreği yesinler" diyip şuh bi'kahkaha atarak da değinebilirdim ama yakışık almaz...

Bir kere kelimedeki samimiyete bakar mısınız, börek ya; siz hiç ingiliz kraliçesi Elizabet'gillerden herhangi birini beş çayında "Gız bu da böyle gitmiyor tek başına!" diye bir tabak su böreğini gömerken gördünüz mü, göremezsiniz tabi, eminim onun da gözü o an hiçbir şeyi görmezdi...
İnsanlar sabah akşam bir kasıntı bir bi'şeyler, normal olan da bu zaten; ama Evden Mahmut olarak çıkıp Pavarotti'ye dönüşmek de biraz tuhaf... Yılların yazık ki daha ölememiş geyiği evde şöyle, mutfakta bilmem ne, sokakta şöyle böyle olayını Türk toplumu hep fazla abarttı, ergenlik olsa gerizekalı gazete yazarlarının kafasındaki bilim anlayışına göre dersin kimlik arayışı falan, hadi yaşlıya da andropoz diye itelersin; ama her akşam aksatmaksızın ve büyük ciddiyetle meyve-soda ikilisi yapan güzel abim bile birilerine başka gözükmek için Nusr-et'de yer bildirimi yapacak kıvama geldiyse hakikaten vay halimize...

Bu fincan böreği geçen cümleye o yüzden hastayım anladınız? Bi'kere "Bilmem kim bey akşam yemeğinize aperatif olarak..." diye uzun uzun gevelemektense direkt "Akşama..." demek (var demeye dahi lüzum yok) daha bir tanıdık; kış gelir gelmez röbdeşambr giymekten daha nazik bile...
Eskide hep bir saflık vardı, bunu da sömürmek ayağına vintage olayını çıkarttılar mesela, bir bakıma da iyi oldu aslında, adama öz dedesinin öldürsen giydiremeyeceğin kazağını üzerinden çıkartmıyor...
Akşama fincan böreği bizim özümüz, bir dönemin sosyoekonomik analizinin tek cümleye indirgenmesidir; böreğin tek öğün yenmesi ve fincan gibi küçük kalıplar ile yapılma çabası un ve hamur maaliyetinin insanlarda kurduğu baskıyı değil de neyi sembolize eder? İşte masal dinleyen çocuklar o an bunu aklından geçirebilse dünya çok güzel bir yer olur masal masallıktan çıkıp çocuğun imkansıza olan direnci artar, hiç bir şey olmasa batıya batıyı methedeceğine idealist öngörü sahibi olur, Atatürk gibi belki...
Aşağılık kompleksli toplumun modernizm yaftası altında sürünmesini düşünmek beni harbi acıktırdı doğrusu, gerçi ben akşam da bir şey yemedim. Kendimize bir yakıştıramadığımız kendimizin de bir başkası olma hevesi kurusun inşallah en başında ve sen ben olarak bu yazıları yazıp okumayı sürdürelim; evvela samimiyet ve mutlak romantizmle. Bu arada Türk erkeği neden romantik değil sorusunun cevabı da bir papatyadan koku beklemek kadar kolay; zira yanlış olan sorunun kendisi, bacım Türk erkeği romantik de, sen romantizmi bir titanik pozuyla falan bağdaştırmazsan...
Çok mu beklentimiz var karşıdan ne? "Fincan neyimize yeter, illa kol böreği!" kafasına da bir son artık be!..

30 Ağustos bugün, fincan böreğini duyup da yememiş nesillerin genç olup bayram kutladığı gün; yazı bir neticeye varamadı da sizler aradan pay edinin...

29 Ağustos 2016

Okulu Özlemek Konusunda

Hayat... Yani ne bileyim, sanki herkesin okulu dokuz günlük bayram tatilinden sonra 19'unda açılıyorken bizimkinin 5'inde açılıp müfredatı yetiştiremeyecek olması kadar hayret verici. Evet bebeğim yalnız duymadınız zinhar okul fevkalade açılıyor. Okulun edebi açıdan yazmaya değer bir olgu olduğunu düşünmüyorum kendi çapımda, umarım ki bu da değişir; bugün bunu yazıyorsam sizleri kendi iç sıkılganlığıma dair birer araç olarak görmem değil, bilakis amaç niteliğindesiniz, bu gece bahsetmek istediğim şu;

İnsan okulu özler mi? Yani birilerinin emri ve idaresi altında bir başkalarıyla zorunlu olarak bir arada tutulmak dolayısıyla muhattap olunması beklenen ve bundan da hoşnut olan bir yapının yetkisindeki sürekli "üretim" adı altında bir çaba ile ve çeşitli kıstaslar dahilinde kişinin bir şeylere zorlandığı, çıktığında taş çatlasın atom mühendisi olabileceği, en azından ülkemiz dahilinde kamu yahut özel fark etmeksizin, ilgi ve yönelimlere bamılmaksızın tabldot gibi dümdüz bilgilerin servis edildiği, üstelik insiyatif kazandırmadan bile pişkin pişkin kişilerden başarı olarak adlandırdıkları yüzdelik değerlerin ve birbiriyle yarışın beklendiği ve bin yıllık klişe "kuşu yüzmeye, balığı uçmaya zorlamak" değiminin de yazık ki ziyadesiyle geçerli olduğu, sadece rakam odaklı ve size rakam ile değer biçen o dört duvar arasından söz ediyorum tabiki...
Bunun için gerçekten de bir nedeniniz olmalı, ya bu bahsettiklerim birer yalan olmalı ya da oraya gitmenize değen dost yahut aşk gibi insanlar yahut durumlar vesaire. Demek ki okul özlenen bir şey değilmiş, anca insanlar, durumlar, oradaki yaşantı ve hadi hadi ordaki ayrı benlik; okul kendi başına, başlıbaşına sevilip değer verilebilecek bir kavram hiçbir zaman için olmamıştır...

Şimdiyse sizlere okulu okul yapanı izah edip bi'mukabele de olsa sevdiğimi kanıtlayacağım; okul kesinlikle bu baştaki karalamalarımın tamamı hatta abartısız çok daha fazlası olmasına karşın aslında ilginç bir psikolojik eğilimdir, 21. Yüzyıl genelini incelediğimizde okulun bireyin kendi olumlu olumsuz çizgilerini belirlediği yer... Falan filan. Okulu ne açıdan sevdiğime gelecek olursak da insana muazzam bir tasarı sunmasıdır, rock yıldızı olmak gibi mesela, her mekan kişinin tarzı ile birleştiğinde kişi kendi o haline bürünür fakat atıyorum benim okul halim, yani öğrenci Alptuğ, ben çok önceden beri bunları düşürdüğüm için başta söz ettiğim ilgi, yönelim ve duygularını okul profiline harmanlayacak öngörüdedir; uzun lafın kısası okulu bir yönden seviyorum çünkü onun da her sistem gibi zaafları var ve ben bunların bilincinde olup, altında ezilmeksizin kendime uydurabiliyorum ki buna orta yolu bulmak deniyor, sonuçta ise olan bitene genel öğrencilerin aksine ben yön veriyorum; okulun kültür vesaire kısımlarını alıp, kendini sınırlama benzeri kısımlarını atarak düşüncelerimi böyle kuş gibi yapıp uçsuz bucaksız bir gözlemle özgün bir tarzı en iyi burada yakalıyor, herkes biraz yabancı biraz tanıdık olduğu için burada muhafaza edip kendimle ve toplumla bir ilüzyon köprüsü kurup emniyet de sağlıyorum, işte okulun sağlamaya çalışıp zıt olduğu"kendini geliştirmek" budur. Sen birine neyim dersen osundur ve özgürlük bu, bense bunu bir adım ileriye taşıyıp hiç bir şey söylemiyorum...

Yine de pek kimse oturup bunu yazacak kafa ve özveride değil, o yüzden onlar okulu özleyebilirler bir mahsuru yok...
Ben niye mi özlemiyorum, emin olun benim odam bile daha fazlası ve bu benle de alakalı, okul olsa da olmasa da dışarıdan göründüğüm gibi boşa vakit harcamıyor, ummadığınız anda her şeyi düşünüyorum; zihnimin okuldan tek farkı ihracat yerine italat hatta aynı anda imalat yapması, sadece bilgi değil duygu ve davranışı da...

Okul sıkıcı, benim fikirlerimse alevli poi gibiler ve de okul her şeyi belli ve ortada kılarak düşünme şevkimizi çoktan kırdı zaten, onu düşünecek denli özleyemeyiz...😎

28 Ağustos 2016

Hatun Otu

23 Ağustos 2016

İşe Yaramayan Yazı

Ruhlar geçip gidiyor içimden, insanlar öyle, biraz düşünceler. Düşünüyorum da, acaba insanlar, nasıl desem; (işte tam burası için aklımda mükemmel bir cümle vardı ama unuttum, bu yüzden vasat devam edecek bu yazı) yani onlar, oncasından hiç değilse biri, bana karşı bir şeyler hissetmeye teşebbüs edecek olup cesaret gösterememiş midir. Zira hepimiz, evet tamamımız karşımızdaki bize kelimenin tam anlamıyla "hırlarsa" diye sakınıyoruz hisleri, cümleleri ve kalan her şeyi ve orantısız miktarda geçip gidiyoruz ve insanlar buna burnunun ucundakini görmemek diyor ama bence adı sadece çekince; işte insanların da hayatımdan zamana özenircesine sessiz sedasız akıp gitmeleri pek hoş değil, yeni bir dost arıyor insan bazen, lazım geliyor bir ses seda, yeni bir şeyler ve de şu klişe tweette bahsi geçen türden bir ruh hastası belkide...

Her şeyi bir kenara bırak sadece insanların benim hakkımda oturup düşünüp düşünmediğini ayrı bir meraktayım; ilk kez gördükleri bu adam hakkındaki ilk izlenimleri, eğer duyuyorlarsa da her türlü hisleri. Hep söyledim ve yine; biri bana anlatsaydı da ben bu kadar konuşmasaydım, o kadar çok şey bilmediğimden bildiğim her şeyi anlatma çabasında olup olmadığımı düşünmek neredeyse bir elzem halini alırken tek yaptığım burada kimin okuyacağını bilmediğim ama okuyanların hepsinin sıkılacağından emin olduğum bu yazıyı yazmaktan başka bir şey değil. Korkunç olan da bu değil midir? Aptal bir yazı yazmaktan daha ideal bir durum olmaması, hiçbir şeyin bu hissi karşılayamaması; belki hayatımızda biri olsaydı falan, o da nereye kadar dayanırdı meçhul tabi...

Bu gördüğünüz geveze yazar, nam-ı diğer mösyönün hayatı evden okula okuldan eve yazdığı yazılar, bugün bu adamı okuyorsanız ve sizden bir parça taşıdığını düşünmüyorsanız eğer, size bunu zaman kaybı olarak gördürmeyen şeyi bana da söyleyin benim ihtiyacım var. Siz okur basar gidersiniz ama ben hep bu kafayla iç içe, alt alta, yan yana ve ard ardayım...
Bu kötü bir şey değil, hoş olduğu zamanlar var mı derseniz bimukabele, sinir bozduğu zamanlar herkes kadar. Peki ya işe yaradığı zamanlar? İşte bilmediğim, öğrenmek istediğim şey bu...
Bir gün olur da bu adamı severseniz, edebiyattan bıkmamayı göze almanız gerekir, sadece bu...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )