Bazı şeyler diğerlerine kıyasla biraz pistir okuyucu, yine de birilerinin onu yapması gerekir. Gel gör ki insanlar bunu görmez çoğu zaman, görmemeyi tercih ederler doğrusu; tabii sizin elinizi taşın altına koyuşunuzu da bundan memnuniyet olarak değerlendirirler, beyinleri böylesine sığdır fakat bunun farkında olmadıkları için sizi değerlendirme lüksünü her daim kendilerine hak görürler, varsın görsünler.

Alptuğ'un artık yeterince sert olması gerekiyordu anlıyor musun okuyucu, öyle göstermelik falan da değil. Hani o ona sürekli "Değişeceksin." diyenlere artık "Eserinizle övünme vakti" demesi gerekiyordu; hep alttan aldığı, tartışma çıkmasın diye yerli yersiz özür dileyip kendini de hep suçlu hissettiği o tiplere artık onu sindiremeyeceklerini ve üzerinde baskı kuramayacaklarını göstermesi gerekiyordu. Alptuğ'un inan bana bütün bunları gerçekten sert, gerçekten kararlı yapması gerekiyordu ki... Birazcık da o önemsensin, onun dediğinin de bir kıymeti olsun. Çünkü girdiği tartışmalarda hep empati yaparken o, karşı tarafın haklılık uğruna onu yok sayışını yeni yeni fark etmişti...

Bu zamana kadarki aşırı yapıcılığının etkilerini ancak aşırı gaddarlıkla silebilirdi.

Alptuğ en ufak kötü bir şey yapmaya görsün, herkes "Hani şöyle iyi böyle kibar biriydin?" diye yaftalar, kimse durup "öyle bir adamı bu hale kim, ne getirdi?" sorgulamaz. İşin kötüsü bu sadece benimle ilgili değil, herkes yaşıyor bunu, herkes eziliyor hep, sadece bir deli ben oturup bunu mesele ediyorum, haliyle oklar da bana dönüyor.

Alptuğ sevgileri yarınlara bıraktı, yarısı da dünde kaldı ama dün öldü artık. Ne acı ki gerektiğinde kötü olamadan var olamadığımızı öğrendim, ancak birileriyle sert tartışmalara girip kafa tutunca "Dur biraz, bunun da bir benliği varmış." oluyor. Çünkü onlar kendilerinden hiç taviz vermedi bugüne dek, hep sen ben verdik, hem de öyle verdik ki haberleri bile olmadı. Haksız mıyım?

Dengeyi korumakta bütün mesele, kimseye diş göstermeden ilerlemiyor ne yazık ki hayat, ayrıca görmesi gerekenler dışında tek bir kişiye bile gösterirseniz o dişi. Sonrası kötülük işte. Gerçekten salt kötülük, üzerinde tartışılamayacak kadar kötülük.

Ben Alptuğ, bazı insanlara karşı, mümkün olduğu kadar az da olsa kötüyü ve kötülüğü üstlendim; durduk yere değildi bu ve inanın bana ileride hiç kötülük olmasın diye yaptım. Çirkindi, yanlıştı, benim de içime sinmemişti belki ama olabilecek şeylerin en mantıklısı denli gerekliydi elimi taşın altına koymak, hatta taşı unutmak. 

Tam her şeyi yoluna koymuşum, iyi kötü bir iş güç de tutturmuşum, okul desen iyi, yanımda iki üç aziz dost... (Doğrusu iki üç bile fazla geldi ama alışırız zamanla) İlla burnumun dibinde bitecek geçmiş di'mi? Hayır bir de beni takılı kalmakla suçlarlar.

Hep aynı şey: Vakti zamanında beni bir başına, yalnız, acılar içinde, kapana kısılmış bırakanlar -ki inanın abartmıyorum- pat diye çıkar gelir aylar sonra. Artık yalnız mı kaldılar, dur yine şu çocuğun saf sevgisiyle oynayayım da moralim düzelsin mi dediler onu bilemem, bilmek de istemem. O kadar ama o kadar yalnızdım ki, o kadar tırnaklarımla geldim ki her nereye geldiysem, her kim olduysam bunda kimilerinin kötülüğü öyle çok ki okuyucu... Vallahi sen biliyorsun kaç kez eşiğine gelmedim mi bazı şeylerin. Neyse, yeri değil. Yalnız kaldılar ve yalnızlığı en iyi öğrettikleri insana geldiler.

Onlar sandı ki ben yine kapımı açarım, bağrıma basarım; salak olduğumdan da değil, bile bile bir daha gideceklerini, yine de bir süre olsun yanıma alıp deneyecek kadar yalnız olduğumu düşündükleri için hala. Ki kıymeti yok artık insanlılığın, bir önceki yazımda da dediğim gibi, sadece iş var artık; bu da yalnızım demek değil, o aziz dostlar... Onlar bana öğrettiler alttan almamayı, biri sırf kalsın diye sineye çekmemeyi; kabul ben de belki biraz kaçırdım dozunu, oysa içime sorsan hala az bile biliyor musun okuyucu?

O kadar isterdim ki kapılarımı açmayı. Her defasında içimden delice bağırdım, kendi boğazımı sıktım kaç kere "YAPMAYACAKSIN" diye, "BİR DAHA İNANMAYACAKSIN" diye. Sonrasını da gördün, yeni gelen kimseden sevgimi şefkatimi esirgemedim, esirgemem, hala pamuk gibi, peluş ayı gibi bir adamım. Ama bir 5-10 kişi için cehennem olsam az gelir, bunca şeyin üstüne bunu da bana çok görmeyiniz oldu mu? Eylül'le tartışıyoruz bazen iyi nedir diye, hani herkes kendince iyi falan filan; ben de iyiyim işte, beni rahat bıraksanız, canımı yakmasanız herkese de öyle iyiyim ki, anlatmama da gerek yok, görüyorsunuz işte.

Neymiş, yeniden Twitter'a döndüğümde ilk iş birilerini engellemişim, sonra da tweet atmışım: "Geri dönüşüm iki türlü zor: "Beni bu hale sokan ***larını bulup engellemek ve iyi dostları bulup kavuşmak" falan tarzında. Sen bu cümleye alınıyorsan demek ki bir şey yaptığını kabul ediyorsun bana, et; etmesen bile aylar sonra profilime girişinden belli, artık azap mı duydun yoksa canın can yakmak mı istedi o sana kalmış. 

Hepinizin yolu açık olsun, çünkü artık benim bir yola bile ihtiyacım yok. Eyvallah.

Makineleştim artık iyice, yeterince vaktim olan onca şeye hemen dört elle kapsamlıca sarılıyorum, bir şeye sarılmadan düşerim gibi geliyor, belki de zaten düşük olduğumu fark ederim gibi.

"Bir daha asla"larla kurduğum o masum korkular uzaklaştırdı beni ihtimalin i'si ve her şeyden. Belki birinden hoşlanıyordum, belki kaybetmemek için söylemedim, belki haklı belki geç biriyim şimdi, peki fark ediyor mu en önemlisi. 

Kapadım kendimi, buna da kılıf uydurdum bir güzel; bir işim oldu, işimi yapmazken bile işimi düşünüyorum, böyle olmasını çok seviyorum, çılgınca işimleyim ve yorulmuyorum; benden talep edilmemiş olmasına rağmen işimi hemen başlayarak belki fazla detaylı ve kesinlikle ciddi zaman vererek yapıp kendi sınırlarımı zorlamaya çalışıyorum, tam kapasite olmaya... Hep istediğim hayat, geceleri sabahlara kadar işimi yapıp, zaman mefhumumu kaybedince uykuya dalıyorum. Aslında her gün zaten yaptığımdan hiçbir farkı yok, sadece artık bir amacı var.

Böyle olunca, öyle ya da böyle adı sorumluluk olan herhangi bir ceket giyince; düşünmemesi gereken her şeyi daha az düşünüyor insan. Ayrıca -biliyorum normal insanlar için bu zararlı ama- kendini kapamaya da anlaşılabilir bir yol oluyor; işime odaklanmalıyım diyorum sürekli, insanlarla tanışacak vakit değil, aşk acısı çekecek vakit değil, eski dostlar için üzülüp içinde bulunduğum hale kahredecek vakit değil, duygusal herhangi bir ilişkiye ayıracak vakit yok. Artık sadece iş var. Çünkü ben öyle istiyorum, meşgul olmasam bile meşgulüm, buyurun bahanem. 

O hani filmlerdeki, işinde çok yetenekli ama ruhunu satmış insanlara döner miyim? Yaklaşırım ama dönmem gibi. Hem zaten hep böyleydim ki, işim sadece arkamı yaslanacağım bir duvar oldu. Hep yalnızdım, insanlara hiç alışamadım, yakınlık kuramadım, hatta doğrusu beni sevenlere kendimi yakıştıramayıp çoğu zaman kötü bir tercih olduğuma kendimi inandırıp kaçtım, kimseyi sevdiğimi değil onlara, kendime bile söyleyemedim uzun zamandır.

Böyle anlattığıma da bakma ha, benimki bir kariyer takıntısı değil, yaptığım işi iyi yapmak sadece düsturum; yoksa bir rekabet, kibir, sürekli yükselme arzusu falan bunlar boş işler. Ben hep olduğum gibi burda da mevzunun başka yerindeyim.

Neyse okuyucu, iş beklemez. Hepsi bitti çoktan ama yine de beklemesin işte, çünkü ben de duramam. Fizik biliyorsundur sen kesin, durursam düşerim, düştüğümü hatırlarım, yahut sadece hatırlarım. Duramam okuyucu, sıcağıyla hatırlamadığım bir ölüm, bir yalnızlık bastırır durursam. En iyi halimi görmek istiyorum okuyucu, tek başıma nereye kadar gidebildiğimi görmek istiyorum. Yoluma çıkma okuyucu. Ben eski ben değilim, sen bile inanıyorsun artık.

Durduğum yerinde zamanın, o kadar fark etmiyor ki. Kabul edemiyoruz, etmek istemiyoruz belki ama süreksizlik kazıyor mezarımızı; eski bir en iyi dostum vardı mesela, en iyi olmasının sebebi ise yaptığı, benim için çok önemli olan fakat reelde aslında son derece sıradan bir şeydi, senelerce sırf o günü hatırlayarak en iyi dedim ona... Göremedim yahut görmek istemedim başka hiç öyleliği olmadığını.

Demem o ki, bir anki güneşe bakıp da kısa kollu giyilmezmiş, o güneşin hatırası da hatırı da ısıtmaya yetmezmiş.

Bugün ise, hayatta ailemden sonra en değerli gördüğüm iki kişiden ilkine aynen şunları yazdım:

"Bak kanka, muhtemelen farkındasın zaten ama sen benim hayatımda ailem dışımda harbiden çok ama çok önemi olan iki kişiden ilkisin. Bunu iltifat olarak demiyorum, düşün bir, neden öylesin sence? Yanımda olduğun için falan filan değil ha, kimse olmadan da hep yürüdüm ben, illa yürünüyor. Sebebi şu: Sen hep benim ayakları yere basan tarafım oldun, hep tutarlıydın, ikimizin ilişkilerinde de başka insanlarla yaşadıklarında da hep çok hakkaniyetliydin, benim olamadığım ve özendiğim kadar. En çok da sevdiğim yanın ne biliyor musun? Sen de benim gibi değişip duygusuzun teki oluyorsun, seni de ezip geçiyorlar kendini tanıyamıyorsun; ama günün sonunda hiç olmayacak gibi görünse bile, eğer hak eden biri çıkarsa yine aynı enerjinle güzellikler sunabiliyorsun benim aksime. Valla aynı ben gibisin, seni de bıraksam bin saat gömersin belki kendini, bunları da o yüzden yazıyorum, kendini kendinden değil benden dinle diye... Başkasına kusur bulmak istemiyorsun çünkü artık kimse hakkında yanılmış olmak istemiyorsun, ben bunun çok farkındayım, ama inanmaya çalışarak da olmuyor; baksana bana, içim içimi yedi, kimsem hiçbir şeyim yok şimdi ve en kötüsü böyle olup olmaması kalbimde fark etmiyor; ne iyi ne kötü hissedemiyorum artık, işe güce vurdum kendimi, en kötüsü de artık bu yokluk olması gereken kadar bile acıtmıyor, güç gibi ama değil, robotik bir biçimde yükler yükleniyorum da farkına bile varmıyorum... Biz senle her açıdan benziyoruz ama sen benim bu sonumu hak etmiyorsun *****. Bu yüzden elini taşın altına koy, çünkü artık daha kötü olmayacak.

Kabuğuna da çekildin -gerçi bunu benim dememem lazım ama- belki kendi başına toparlayabilmen gerektiğini sandığından belki de yine bizi düşündüğünden ama yapma bunu işte. Başkalarını bilmem ama ben hep burdayım, ben hiçbir zaman seni dinlemeyi angarya görmedim göremem, hep yanındayım, her kararında. Dostum."

Hayat, ihtimaller, bir zamanlar olduğumuz ve geldiğimiz yerler... Çok mu yaşlandım yoksa hep mi yaşlıydım ben okuyucu? Buyur öyleyse sana da bir nasihat, yalvarırım unutma ve söz veriyorum işine yarayacak:

Gitme demekten, özür dilemekten, sevdiğini söylemekten sakın gocunma, ortada bir sorun varsa çözmeye çalış; gözlerini de kaçırsan, sen de kaçsan, o sorun bir cinayet gibi kalıyor orada. Çok sonra anlıyorsun maktüllüğünü.

Hayat ihtimaller havuzu okuyucu, belki bazı şeyleri yaşayıp sonra tekrar yaşamak gerekiyor diğer şeyleri, neticede insan olacakları bilemediği için sıralamaktan da yoksun, oysa en önemlisi bu ama bilmiyor işte. Bana bugün veya on yıl önce aynı duygusal içerikli soruyu sorsan cevapları ne de farklı olurdu değil mi?

İlişkisi olan insanlar ayrılıktan önce ara vermeyi dener de durur, neden? Bir şeyler değişir diye, hani şu gocunma dediğim çözmeye çalışmak, oturup konuşmak yerine uzaklaşmayı tercih ederler, sanarlar ki kendiliğinden iki taraf da soruna ilişkin düzelecek bir süre sonra. Çünkü geçmişteki güzel günleri düşünür sürüklenirler, o zamanki gibi devam etsin isterler çok haklı olarak ama etmemiş işte, kimin suçu olduğu da önemli değil. Hani felsefi bir gemi paradoksu vardı, işte burda gemi artık o eski gemi değil, bilmem anlatabildim mi.

Delinin biri "Zaman her şeyin ilacı." demiş, bütün çöpleri zamana toplatır olmuşuz, o da toplamamış.

Bir gücüm yok buna dair, yine de çabalamaktan geri duramam dostlar için. Alnımın teri ola, var ola dostlar.

Biri "İyi ki varsın." falan diyor bazen, başkası geliyor "Sen benim kötü gün dostumsun, başım sıkışınca ilk sana anlatıyorum." o kadar tarifsiz zengin hissediyorum ki, iyi bari diyorum hala biraz olsun Alptuğ kalmışız. Sanırım hayatta en önemli şeyler de böyle cümleler, bir gün herkesin anlayacağı, anlamak zorunda kalacağı üzere. Çok fark ediyor çünkü.