Kanıma karışacak sabahlar lazım artık, bulutlarım arasından sızacak incecik güneşlere muhtacım. Yeterince uzun zamandır yolumu, daha da önemlisi sevgimi kaybetmiş söyleniyorum siste; yukarı bakamaz oldum, yere düştüm düşeli.Sevecen, sıcak, birbirimizi etle kemik anacağımız, gurur duyacağımız güleç insanlar nerde? Bir insanın şansı varsa hayatta, o da güzel, dengi insanlardır, hoş uzun muhabbetlerdir, muhabbet derken birbirini muhabbetle anmaktır daha ziyade

Dün bir noktada çok korktum kendimden okuyucu, zira yalan olduğunu bal gibi bildiğim bir sevginin, sıcaklığın peşinden gidesim geldi bir an için. Neden mi? Yapmaaa, biliyorsun... Gerçi açıkçası ben bile bu kadarını bilmiyordum. Bu kadar yalnız, evet evet açık net yapayalnız ve içten içe muhtaç oluşumu.Tabi uzun zaman içinde eğittim kendimi, delice istesem de bir şeyleri yapmamak hususunda;

Çoğu insan çoğu şey için geç kaldı benim nezdimde ne yazık ki ama en çok da bu özürler, bu zerre kıymetsiz hatta sinir bozucu, bir sivilce gibi aniden doğan özürler..."Bu da bir şey" dediğinizi duyar gibiyim, teoride benim için de öyle ama pratikte öyle olmadığını gördük bugün. Meğer artık su serpici değil yangın hatırlatıcıymış özürler.Ben kindar değilim, yalnızca

Huzur nedir? İyi hissetmek falan filan bilmem ne. Iyi de ulan bu mutluluk! Her mutluluk huzurdur ama her huzur mutluluk değildir mi desek peki? Nedeni şu:Huzur bana göre "bari" demektir, hani "Bir huzur ver" dersin falan ya. Huzur demek, ben artık mutlu olmaktan iyi hissetmekten geçtim, koyverdim, bir şeylerin böyle gelmiş böyle gider oluşunu kabullendim, hiç olmazsa bırakın

Olmadı işte sevgili kalbim, uzun zamandır tasarladığım kadar gittim aslında, yine de olmadı görüyorum.Güzel sabahlar yok artık, iyiliğimiz için bize karşı gelen ısrarcı dostlar yok; yalnızca ve yalnızca, ne olduğu anlaşılamayacak kadar kırılmış parçalar var, batar da batar.Olmadı işte, düzelir sandım düzelmedi, geçmedi eksikler; yalan söylüyorum değil mi kalbim, sanmadım aslında, bal gibi biliyordum bir gün böyle bir