Bilen bilir, benim devasa fotoğraf albümlerim vardır, anı biriktirmek benim için çok değerlidir. Kocaaaa bir albümüm vardır; onun gölgesinde kalan bir albüm daha vardır ama o albüme, görünce canımı acıtan insanlarla olan, yine de bir gün belki geçmişe döneriz diye sakladığım fotoğrafları koyarım; bir küçüğü daha vardır, ona da hiçbir şekilde geri dönemeyeceğimiz günler olduğunu bildiğim ama silmeye kıyamadığım insanlarla olan fotoğrafları koyarım. Bakamasam da dururlar orada, kıymet vermek böyle bir şey galiba; ölsün istediğim, hakikaten çok derinden ve tereddütsüz ölsün istediğim insanlara bile hala içimde süren kıymet... Böyle deyince kızıyorsunuz, "keşke o gün ben ölseydim" dediğimde daha kızıyorsunuz, size de yaranamıyorum.

BEN KENDİ KENDİME BİLE KİMSELERE KIYAMIYORKEN ONLAR NEDEN OKUYUCU?

Neyse,

İçim acıya acıya sildim bugün hepsini, tamamen. Tamamen diyorum çünkü genelde çöp kutusuna atarım, otuz gün geçmeden oradan silinmez; belki derim o otuz gün geçmeden önce, belki geliverirler belli mi olur.

Bu kadar sadık itin teki olduğum için nefret etmeli miyim kendimden? evet okuyucu. Bu yüzden telefon numaralarını da sildim, mesajları, konuşma ekran görüntülerini, hatta ve hatta onların olmadığı ama onlarla bulunduğum bir anda çekildiğim kendi fotoğraflarımı bile...

Hiçbir şey kalmadı artık okuyucu, önceki yazıda da dedim ya, sadece sen ve ben. Arkadaşlarım bilmem nem var ama... Bir noktada hepsi öylesine uzak ki, durumun farkında olmayı onu anlamak sanıyorlar. Anladıkları konusunda öyle diretiyorlar, içinde bulunduğum durumu öylesine kabullenemiyorlar ki... YAHU SEN SÖYLE BE KIZILIR MI BİR İNSANA... Değer vermeyi durduramadığı için ha?

Hatırlamaya değer bir şeyim yok, bir geçmişim yok, okul arkadaşıymış ıvır zıvırmış bilmem ne YOK. Ha ama diplomam var korkma, nerede olduğunu hatırlamasam da. Ha-ha-HA!

Herkes bir şeyleri zor siler biliyorum ama ister inan ister inanma benim için çok daha zordu bu okuyucu. Kötü şeyler söylemem gerekti kendime, boğazımı sıkmam gerekti, başka türlü dinlemezdim.

KİMSENİN OLMADIĞINI, HERKESİN GAYET RAHAT VE MUTLU OLDUĞUNU, SANKİ HERKESİN HAYATTA BAŞINA GELEN EN KÖTÜ ŞEYMİŞİMCESİNE YOKLUĞUMUN HER ŞEYİ MÜKEMMEL KILDIĞINI, KİMSENİN ADIMI DAHİ ANMADIĞINI VE ASLA ANMAYACAĞINI, KİMSENİN GÖNLÜNDE ONLARIN BENİMKİNDE OLDUĞUNUN ZERRESİ KADAR NE İYİ NE DE KÖTÜ BİLE YERİM OLMADIĞINI kendime bağırmam gerekti özür dilerim.

O yüzden, Alptuğ kim demeyin artık, verecek bir cevabım kalmadı...

Şeyi sor bana illa soracaksan: Acını silebildin mi? 

Artık bir sen bir ben varız okuyucu. Sadece sen varsın hatta. Geçmiş diye bir şey yok, burada bir zamanlar adı övgüyle geçmiş kimse yok artık. Sadece sen varsın.

Bu yüzden son damlasına kadar samimiyetle günler sonra sana yazıyorum, sadece sana.

Kimsenin bize değer falan verdiği yok okuyucu, yalnızca onların alıştığı düzen sürdüğü müddetçe yanlarında kendimizi var sanmamıza müsaade etmişler hepsi bu. Sen bile beni anlamıyorsun artık okuyucu, biliyorum.

Kendimi hayata kazandırmaya çalıştım, eski alışkanlıkları devam ettirdim, arkadaşlar edindim, yeniden gülümsemeye başladım ama... Ama bu yazıyı yazmaya karar vermeden hemen önce, dev bir tiyatroda, bir oyun oynadığının farkına yeniden varıp büyüyü bozan bir başrol gibi tökezledim, her şey koca ve açıkçası boşa çırpınıştan ibaretti.

Bir kıymet edinmeye çalışmıyorum artık, sadece kabulümün en derin bir imzası bu. Kaybettim okuyucu, herkes halinden memnun, kimse arkasına dönüp bakmayacak, görenler bile gördüğünü kendilerine dahi belli etmeyecek. Kimse geri gelmeyecek, yeni kimse de gelmeyecek. Hadi diyelim yenisi geldi, asla inanmayacağım biliyorum, asla kalbimi teslim edemeyeceğim ne dost ne aşk olarak artık kimseye; hep içimde derin ve tamir edilemez bir şüphe ile, herkesle aramda görünmez, kalın ve soğuk bir duvarla yaşayacağım.

İşime verdim kendimi, tam anlamıyla başarılı bir hiç olmak için, belki hayat daha çabuk geçer diye.

Biliyor musun ölmeyi o kadar çok istedim ki okuyucu, iş işten geçmiş olsun istedim, geri dönüşü olmayan bir pişmanlık olmak istedim ama en acısı şu ki kimse için bunun bile bir şey ifade etmeyeceğini biliyorum artık.

Sadece sen ve ben varız okuyucu, lütfen artık kimse olmasın.

Bıraktım geçmişi, her şeyi, beklemiyorum, çaba harcamıyorum. Bir şeylere sahip çıkmaya, ayakta tutmaya çalışıp değer verdikçe saplantılı damgası yiyorum çünkü ben hiç değer verilmedim okuyucu.

Sildim numaralarını insanların, içinden çıkamayacağım zamanlarda mesaj atıp, arayıp o değerli, bensiz mutlu vakitlerini çalmama engel olmak için. Herkesin keyfi yerinde zira.

Ben mi? Gerçekten de önemi var mı bunun?

Benim için de bir şeyler yapılabilirdi be okuyucu, haksız mıyım? Hem sen de biliyorsun, benim yaptıklarımın onda biri dahi gerekmezdi... Neden beni kaybetmek kötü, üzücü, istenmeyen bir şey değil okuyucu, neden kimse bundan kaçınmadı bile? Kimsenin mi içi titrememiș. Evet okuyucu. Acı ama başka çaremiz yok kabulden. Koca bir evet. Değmemișim, değmezmiș. Bensizlik bırak boşluğu, en ufak fark dahi değilmiş. 

Küçük bir öykü bu okuyucu, küçük bir "herkesin başından geçen".

Yerim yok artık, beklerim yolum bitsin.

Yargılanmadığım tek yer burası kaldı. Neden dostlarım beni anlamıyor? Ben onları değil kendimi bıraktım, ben aynaya bile bakamıyorum, biri yüzüme gülünce bile canım acıyor. Yerleşim mahallinden uzağa infilak edilmek için götürülen bombalar gibiyim daha nasıl açıklayabilirim. Korkuyorum insanlardan. En çok da iyi biri görünenlerden. Herkes ne zaman beni yüz üstü bırakacak diye düşünmekten, paranoyak olmaktan bıktım, ben bıraktım kendimi.

Kızın bana ama madem kızıyorsunuz bir alternatif sunun. Kaldığım yerden devam etmem değil, edemem. Keşke adımı değiştirsem, yaşadığım yeri, telefon numaramı, okuduğum bölümü bile belki... Ama kimi kandırıyorum, yılların beni ezmișliği öylece yüzümde. Yine de iyi ve kötü her şeyi geride bırakmayı ölesiye isterdim.

Çok düşündüm ölmek demişken, belki o zaman birileri "Vay be gerçekten de kötü durumdaymıș, onu üzmüşüm." falan derdi, utanırdı, pişman olurdu. Aslında hayatım boyunca, farklı kişilerden de olsa sadece bunu bekledim... Şimdiyse, insanların yanımda olması bile bana yanımda olma sebeplerini hatırlatıyor. Her gece, her gündüz, bilhassa yalnızken ama değilken de... Ağlamak kere ağlamak kaldı payıma.

Beni iyi hatırlayın istedim sadece, sizi de bu acıdan delirmiş adamın etkilerinden korumak istedim ama Menteş'in de dediği gibi: "Bir insan acıdan delirdiğinde; diğerleri onun acısını değil, deliliğini görürler."

Dost kelimesini duymaya bile tahammülüm yok artık, sık sık toprağın altındaki kardeşlerimi düşünüyorum, bir de onların yerine koyamadıklarımı.

Sadece beni anlayın istemiştim, hepsi bu.

Şiirden de vazgeçtim, kokoreçten de, sosyal medyada insanların bir aradalığını görmek ve arkadaşım olduğunu düşündüğüm insanlara bir şeyler paylaşmaya çalışmaktan da... Bu ben, ben değilim. Siz dediniz bana değiş, siz dediniz değişeceksin diye. Uyardım sizi. Elimin ayarı yok dedim, fazla olacak, kaldıramayacaksınız...

Bari tek bir soruya, her şeyimi düşünüp cevap verin: Ben iyi biri miyim? Meryem hep evet diyor ama ben inanamıyorum artık, size değil kendime, derdim sadece kendimle. Belki de benim yerime kardeşlerimden biri yaşamadı diye bile...

Tam her şeyden kurtulmuştuk aslında, önümüzde sadece iyilik güzellik vardı, aşmıştık ama şu darbeye kadar. 

Oturdum sabır ağacının dibine yanlışları sayıyorum

Kendimi ne kadar sevmediğimi fısıldıyorum

Bir ölüm uykusu bastırıyor da kalkmaya utanıyorum

Koskoca boşluğun ortasında, altında sandalye olan bir söğüt ağacı

Beni bekliyor gibi duruyordu, oysa benden kalanlar vardı anca

Şimdi o uzun dallar sarsa beni de yalnızlığım eksilse

Ya rüzgar esip dallar titrerken aralarından dostlarım dönse....

İçin için ağlasam. 

 
Kendimi anlatmaya hala gerek var mı artık, zira kimselerin anlama isteğinde olmadığını kabul ettim çoktan. İstenmiyorum işte, sevilmiyorum, en sevdiklerimin umurunda değilim, daha önce de başka en sevdiklerimin umurunda olmamıştım.

Hiç yoktum kısaca.

Bundan böyle buraya da, sadece ama sadece azami konuşma ihtiyacımı gidermek, daha doğrusu delirmemek için yazacağım; kalmadı inancım anlaşılmaya, kalmadı inancım bir şeylerin düzelmesine. Hadi her şey tamam, Kardelen bunu nasıl yapabildi.

Neyse çocuklar, aldırmayınız bundan sonraki yazılarıma; zira her biri başı sonu belli olmayan, ne size ne bana bir şey katmayacak, boş ve acı sızlanmalardan ibaret olacak. İtiraf etmek gerekirse burası hep öyle bir yerdi di'mi? Kendi tımarhanemi yaratıp, oturup tam ortasında ağladım senelerce. Kimseye konuşmak yok bundan sonra, tüm hüzünleri de sevinçleri de buraya yazacağım artık "sadece"; değersiz fikirlerimi ve kendimi, kendime saklayacağım. Üstelik bunu öyle sırf kendi bildiğim bir dille yapacağım ki siz hiçbir şey anlamayacaksınız ama ben biraz olsun içimi dökebilmiş olacağım.

En nihayetinde o dili de, kendimi de unutacağım ve bu koca çöplük, bir kırgınlık mirası gibi kalacak.

VASİYETİMDİR: BUGÜNE DEK KIRGIN OLDUĞUM HERKESE ONLARI NE KADAR SEVDİĞİMİ SÖYLEYİN BANA BİR ŞEY OLURSA. Bu da son şarkı: