İmkansızları ayıkladım ama yine de zor olacak işte. Bahsini açan kim obliviscatur'un (Latince) Affınıza sığınarak... Masallar masallar, tüm bu dedikleriniz, tüm bu kalmak türküleri, bu umutlar, bu beklentiler lakırdılar işte; bunları söyleyenin sizler olmanız, onları hakiki beni bahtiyar kılsın isterdim, kılmaz. Öyle şeyler filmlerde olur, okuldan biliyorum. Düş, kalk, dene üçleminden de; bu gibi hakikatlere Polyanna'dan olma üç

Musallaya hasret yeşeriyor içimde çocuklar bildiniz mi? Ben bilemiyorum işte, neden böyleyim ya da bir cesedi hareket ettirmek ona can vermeye eşdeğer midir bilmiyorum. Bir maket, sadece bir temsil halini alacak bir şeyin parçası olmaktansa ölümün öznesi olmak daha mı çare? Çare de değil aslında... Tamam kelimesinin ne kadar çok anlama gelebildiğini bilseydiniz beni bir ihtimal anlayabilirdiniz, kimseyi

Kaderle yarışırken sadece hızlı olman değil, geri geri sürmen de gerekir. Her vazgeçiş geçmiş yolunda açılan bir kuytu olduğu sürece de bu yalnızca kendini karşılaştırmaksızın kazanılan bir mücadele formunu alır. Eski ben ile yeni ben arasında mekik dokuyan insan, yüzüklü parmak gibi şişer ve bu şişkinliği giderebilecek tek bir şey varsa güvendir... Deseniz şimdi bana, e güven diyorsun