İmkansızları ayıkladım ama yine de zor olacak işte. Bahsini açan kim obliviscatur'un (Latince) Affınıza sığınarak... Masallar masallar, tüm bu dedikleriniz, tüm bu kalmak türküleri, bu umutlar, bu beklentiler lakırdılar işte; bunları söyleyenin sizler olmanız, onları hakiki beni bahtiyar kılsın isterdim, kılmaz. Öyle şeyler filmlerde olur, okuldan biliyorum.
Düş, kalk, dene üçleminden de; bu gibi hakikatlere Polyanna'dan olma üç maymun gözüyle bakanlardan da bıktım artık. Gerçek mi istiyorsunuz? Finito!
Gerçeği hazmedemiyor ama benim için iyi bir şey mi yapmak istiyorsunuz? Unutun, boşverin, gidin, sayın ki yokum!

Hazır mutlusunuz sizler eşrafım,
Ben ki tadınıza acı katarım;
Beni nice sevseniz de,
Ben olmamalıyım.

Hem kim kimi kandırıyor, bu siyah pantolon en başından beri yırtıktı, laciyle yamadınız olmadı... Bu defa hakiki yara bandıydı, tutmadı, o halde kimse de yadırgamasın akan kanı. "Hasret gider ben giderim." dediği gibi şarkıda, bırakın beni gideyim, kimseye değip değişmeksizin, biraz daha uzamaksızın; yaşı bırak tohumdan eğriydim ben, bir daha da düze varmam... Bana olan sevginize minnettarım lakin beni görevleştirmeyin, bu kez olsun bana uyun ve beni yüz üstü bırakın, zira bilen bilir sırt üstü uyuyamam.

Çikolatayı da çok seviyorsun mantıyı da,
Mantıya çikolata dökmen şart mı mesela;
Beni de öyle düşün, feda et mutluluğa
Benim için feda et n'olur, arkana bile bakma

“İyi niyetliydik esasen, denedik; denedik ve kaybettik yaşamak muharebesini, tarih bizi böyle yazsın...” dediği gibi Lidar'ın, tarihi unutursun ama silemezsin, ben de diyorum gel beni unut, senin kiminliğimden başla hiçliğime ilerle... Bu kadar mı zor benim için bunu yapmak? Ben ki yalnızca ve yalnızca kendi zihnimde ve mutlak imkansızlıktaki anılarla yaşıyorum sen de bensiz yaşa her kimsen işte... Bana elini uzatma, beni sırtımdan itekleme, beni topluma yahut kendime kazandırmaya çalışma. Kaybedersin.
Hata benim, ben başından size iyi olduğumu hissettirdim; şimdiyse kötü oldum sanıyorsunuz, halbuki sadece hissettirmeyi bıraktım. Karayım, kara, karanlık, kapkara; bu ki en sevdiğim olmasa da mecburiyetim bir kelime; kararacak karanlık bile ki inan herkes mutlu olacak, kendi halime bırakın beni, farkındayım zor olacak.

Unut beni eş dost, çoluk çocuk
Ben ki kendi kendimeyim
Yeter miyim bilmesem de
Arttığım kesin

Bu şarkıyı iyi dinleyin insanlık: "Sakın bakma hiç arkana, dönme sakın, sakın dönme bana yüzünü; hiç düşünüp sen ağlama, beni ne kadar çok üzdüğünü. Bitti derim, gitti derim; sen mutlu ol,ben ağlarken gülümserim. Hatıralar, şarkılarım; ben onlarla yaşarım."

Öyle bir yer var işte,

Musallaya hasret yeşeriyor içimde çocuklar bildiniz mi? Ben bilemiyorum işte, neden böyleyim ya da bir cesedi hareket ettirmek ona can vermeye eşdeğer midir bilmiyorum. Bir maket, sadece bir temsil halini alacak bir şeyin parçası olmaktansa ölümün öznesi olmak daha mı çare? Çare de değil aslında...
Tamam kelimesinin ne kadar çok anlama gelebildiğini bilseydiniz beni bir ihtimal anlayabilirdiniz, kimseyi bırakmadan gitmenin bir yolunu arıyorum ve durumum da tam olarak Makas Eller filminin konusuyla aynı: Zararım ben çocuklar, işin kötüsü sevgi dolu bir zararım Fazla rasyonelist bir tutum olacak ama faydam yoksa ben de yokum işte, dert anlatılmayacak yahut görünce kişinin içerisinde sevgi yeşertmeyecek bir Alptuğ kişinin yanında olsa kaç yazar, ehemmiyeti cesetten aşağı. Zararımı önlemenin kendimi feda etmekten hariç veya kendimi feda etmenin yine başkalarına zarar vermekten ziyade bir yönü olsaydı saniye durur muydum? Tamam.
Üşüyorum çocuklar anlıyor musunuz, bu harfler beni aşıp esip geçiyor artık tutunamıyorum. E tek dileğim kimse olmaktı benim, oyken o olamıyorum. Biri iyi der biri kötü der, o ikisi kapışır bir diğeri susar ama ben kendim için ne diyorum biliyor musunuz? Elem. (önceki yazılardan hatırladığınız elem değil)
Yapayanlış biçimlerde de olsa herkesi sevdim çocuklar, ceset kokusu kadar keskin oldu sevgim, olmamalıydı, bir daha da olmasın.

Diğer bir insana dair, muallaklığı uyku kaçıran sorularımızı şöyle özetleyebiliriz: "Ben onun için neyim?" ve belki daha da önemlisi "Ben onun için ne kadarım?"
Ben kendi adıma ne vakit bunları sorgulasam yegane varılgım bir çıkmaz nedense. Korkuyorum çünkü, siz de benden aşağı korkmuyorsunuz üstelik; bu korku yanlış kişilere değer vermiş olma korkusu da yalnız kalma korkusu da sayılmaz esasen, kişilerin ihtiyaçlaşmasından doğan bir çaresizlik bu... Ben öyle herkes kendine yeter masalına falan inanmam zira; yaşamaktan kastınız hayati fonksiyonları yerine getirmek yani bitkisel hayatsa elbette siz haklısınız, benim içinse yaşamak bizatihi değer vermek ve görmek kadardır.

Ben simdi bunun telaşı içindeyim özetle, kimseye güvenmemek ve değer vermemek üzerine kaskatı bir ömür kurmuştum ama geçtiğimiz aylar zarfında bu hayatı da çiğnedim. Biliyordum böyle yapacağımı ve açıkçası yapabildiğim için mutluyum, her şey güzel gidiyor, yazık ki büyük korkular da işler en yolundayken oluşuyor... Şimdi ben yeniden güvenmeye başladım ya sayın okuyucum, bağlanmaya da başladım... Yani belki diyorum... Belki o insanlar, bağdaştığım ve yaralarımızla eşitlendiğimize itimat ettiğim o insanlar da... Gidenler gibidir.

Belki onlar bana, onlara bağlanıyor olduğum denli bağlanmaz, belki beni kolayca bitirebilirler bir şey olunca... İşte korkum bu, o insanların da gidenler gibi gün geçtikçe benim için vazgeçilmezleşiyor olması ve muhtemelen benim onlar için o kadar da vazgeçilmez olamayacağım gerçeği; onlar bitirecek her şeyi, zaten çok geçmedi de tanışalı, iyice çabuk atlatacaklar ama ben her ilişkim gibi onlarda da kordonumu koparırcasına acı çekeceğim.

N'için herkesi zaaf derecesinde sahiplenirim?

Belki de ortalıkta kötünün k'sından eser yok lakin benim gibi sosyobuhran tiplerin ilk adeti de rahata erer ermez  ömrünün geri kalanını o rahatı kaybetme kaygısıyla rahatsız geçirmektir... Hiç insan içine çıkmamalı mıydım? Değer vermek ve görmeye dair his ve fikirlerim bana göründüğünün aksine rahatsızlık mı verici yoksa, insanlığın sosyolojik olarak terk etmesi gereken bir uzvu muyum?

Bu duygular hayli ağır  taşıyamıyorum.
Kolay vazgeçebilen biri olsam yine koyar mıydı dersin kolay vazgeçilebilmek, kendini feda etmekle feda edilmenin arası ne demeye uçurum öyleyse? Herkes şu an bile gidici görünürken gözüme yahut yan masamda bir çift sevişirken... Yeterince insan mıyım sorarım sosyolojiye dayanarak.

Kaderle yarışırken sadece hızlı olman değil, geri geri sürmen de gerekir. Her vazgeçiş geçmiş yolunda açılan bir kuytu olduğu sürece de bu yalnızca kendini karşılaştırmaksızın kazanılan bir mücadele formunu alır. Eski ben ile yeni ben arasında mekik dokuyan insan, yüzüklü parmak gibi şişer ve bu şişkinliği giderebilecek tek bir şey varsa güvendir... Deseniz şimdi bana, e güven diyorsun da sen ne ediyorsun hoca... Alamadığınız her cevap tümörleşir tüm yara kabuklarımda...

Belki de hepsi matematik yüzünden, bir defa dört eden iki kere iki hep dört etti diye, her yakın olan uzaklaşacaklıktan alamıyor kendini... Neden zeminsiz her şeyimiz, diken üstü kırılganlıklarımız, sonra bir de bu kırılganlıkların bizde yarattığı o haller. Biliyorum ben abi, ben bu hissin içinden geliyorum, o yüzden biri bana kızdığında çok haksız da olsa gemileri yakamıyorum; biliyorum ki o an benim yanımda o hali varsa, diğerinin yanında da benim bir halim duruyor, biliyorum. Bu yüzden zor ağlar insan insana.

Acı çekiyorlar, herkes acı çekiyor, şuramda hissediyorum hepsini ama söyleyemem. Ne kadar hissettiğimi bilselerdi, beni acımadığına inandırmak için beyhude bir çabaya girişirlerdi, kimin için? Benim için. Ben ne yapıyorum peki, kabul iyi bir dinleyiciyim ve galiba bazen işe yarar tavsiyeler de veriyorum ama biliyorum köpek gibi bağlı elim kolum. Birine onun için ağladığını söylersen ne olur? Kızım demesin "Babam böyle ağlamayı nereden öğrendi?"

Kimim ben söylesenize bana, tamam Alptuğ Dağ falan ama... Ben aslında insanlarla içre dahi olsa, onların ve biraz da kendimin önceki insanlarımız yüzünden, evet yalnız bu sebepten... Ne kadar olursa olsun hep en fazla yüzde doksan dokuz güvenilebilecek bir adamım; tamam hepimiz hepimiz için öyleyiz ama işte sizin rahatlıkla kabul edip yaşadığınız bu yüzde birlik fark bile hayati benim için...
Çok çok istediğim, aslında en büyük isteğim de olan şeyi asla beceremeyeceğim: Allah'la da konuştum bunu çok, sözel bir cevap vermese de bir gün bir cevap verir umarım. Ona dedim ki, gel sen tüm bu yamacımdaki insanların derdini bana yükle, gün yüzü görmeyeyim razıyım dedim, bir tek bencilliğimse insanların "onlar için olduğumu" bilmesiydi, bana borçlu hissetsin diye değil, sadece başkalarında bir nebze de olsa var olmayı garantilemek istedim, kötü mü ettim? Çekerim çünkü ben, onları mutlu gördükçe onlardan aldığım mutsuzluk seyrelir... İnsana anca kendi acısı ağır gelir kardeşlerim, benim acım ki biri dostluktur, diğeri ise beni acıtmayan dostlarımın çektiği acı... Onları ferah görmek her şeye değer mi? Değer, hele kalplerinde bir üzerlik tohumu olsun varsam, yanında ağlayacak ve çekinmeyecekleri bensem.

Dindiremediğim herkesim şuramda büyür durur, sevsem de mecbur batar, inlemem de yazarım ancak... Ben kimseye kızmıyorum, aslında belki kimse de kimseye kızmıyor hatta kızıyor gibi görünenlere bazı kelimeler söyleseniz orada ağlayacaklar. Biri bende ağlasın, belki sağaltırım. Belki de ağlamaya ihtiyacımız vardır hepimizin bu şişkin sıkıntıyı gidermek için ama utancımız izin vermiyordur, omuz omuza ağlamak çözecektir her şeyi de bugün ağladığımız insan yarın gitmeyecekse tabii, gel de emin ol şimdi.

Biliyorum bu benim suçum değil ama
İnsanların benden emin olabilmesini dilerdim ve benim de onlardan,
Bu işte ağlamanın koşulu, ağlamadan anlattım...
Herkesi görüyorum, içlerindeki kırgınlık gözlerime batıyor da susmaya mecburum,
Herkesi seviyorum, durmaya mecburum...

Ağlamanın ön koşulu bu. Sessiz bir yer olsun, ben ve biri,sadece biz ve omuzlarımız, koşulsuz ağlaşalım çok mu?