İçkili değilim sevgilim, çokça içliyim, hatta içli köfteyim inanır mısın... Varlığımı sorgulayışımın yanında senin yokluğun suali de hayli derin yer tutuyor, senin kalbinde tutmayı ümit ettiğim türden tribleks, bahçeli bir ev gibi. Kimsin sen? Neresinden gireceksin hayatımın? Dahası, sen hayatıma girdiğinde ne halde olacağım kim bilir, bak bunlar fazla derin sorular; sen takma yine de canımın içi, her

Unutalım mı be sevdiğim? Hani artık diyorum kimsen neysen bir geliversen de, sen gelmişi ben geçmişi yakıp ısınsak nihayetinde. Bıktım suçlamalardan, haksızlıklardan, anlaşılmayışlardan; sen gereksin bana işte belli, belli belli, gönlümden düşürmeye cüret edemeyeceğim çoğu güya dostumun da hakkımdaki haksız fikri belli... Beni ancak sen yatıştırır, sen toplarsın, ben duramam ama sen durursun karşılarında... Alıp başımızı gideceğiz kız,

N'olursun en alttaki şarkı eşliğinde oku, satırlardan süzülmeye cüret eden çığlığımı bastırır belki. Size içimdeki hisleri tek bir cümleyle o kadar iyi ifade edebilirim ki şuan: Lama ile ejderha kırması hayvanlardan oluşan bir ordu aralıksız olarak yüzüme tükürüyor. Üçüncüyü dünya savaşının benimle geri kalan insanlık arasında çıkabileceğini nereden tahmin edebilirdim ki? Bu şık tasvir bana ait değil, az