Şimdi ben bir yokluğun göğsündeyimVe geri geri düşmekteyim, ne acıDoğrusu bunun için kalkıp bir şey yapmasam daBana muhtaç ölsünler isterdimGerçekten kötü mü bu emin değilimBir sabah kalkıp acımasız biri olmadım benAma çoğu insan bir sabah başka biri oldu, bilhassa bana karşıSorarım sana ulan, bana kim acıdı? kim gözünü kırptı daBen asla yapmayacak olup istediğim kötü şeylerden utanacağımİt gibi

Dostunu da seçemiyor insan ne acı, yani seçim yapmış halim bu olmasa gerek. Keşke her biri yerine sırtımda cesetler taşısaydım, o cesetlerle onca yıl konuşup dertleşseydim, o cesetlerin doğum günlerini kutlasaydım falan ne bileyim... Gerçek ve tam manasıyla biricik olan tek bir dostum var ki o da bacağımdaki metal parçası. Ne kadar da birer eşya misali davranabiliyor insanlar

Etrafta dostluktan, arkadaşlıktan söz ederlerUtanıp sıkılmaz, bizi attıkları kuyuyu hatırlamazlarSanki o neşeli sofraları öldüren onlar değilmiş gibiYanlarına bir gün tereddütsüzce bırakacaklarıYeni bir salak alıp her zamanki gibi çok mutlu olurlarBu kadar ağır olacağını bilsem kimseninYanından dahi geçmezdimHerkes için bu kadar kolayken üstelik çekip gitmekAma senle ben de söz verdiğimiz gibi, gideceğizBoktan bir sahil kasabasına gideceğizBalık malık tutacağız, denize

Bugün ben ne içindeyim ne dışımdaEski her şey bir ölüm ışığındaBen yokum, dost yok, gün yok artıkUnuttuğum karanlık kesti bugün içimiGeçti sanmıştım her şeyi, iyiyimKanım çöktü dibe yine veHatırladım zorla birdenNe kadar yapayalnız,Ezilip çöpe atılmış bir tip olduğumuHatırladımTaşınıp gitsem de,Cihandan insandan çekilsem deKendimi işe güce versem deYanlarına kâr kalacağını hatırladımEski dostların