Şimdi diyeceksin ki "e madem bu yazdıkların neler?" işte uğraş didin anca bu kadar oluyor, gecenin köründe ansızın eski isimler, resimler...

Çok kaptırıyorum kendimi belki, belki haklı artık kızan insanlar, belki evet sosyal yetilerimi iyice derinine kaldırıyorum hurçların ama...

Uzun zamandır ilk kez gerçekten, sanki ağrı kesici almış gibi, geçmişe dönmeden yaşayabiliyorum, anlatabilseydim keşke geçmişi düşünmemenin ne kadar ekstra bir şey geldiğini bana. Sadece çalışmaktan ibaret biri olabilmeyi isterdim. Parası pulu da tatlı tabii ama, ah o bizzat kendisi yok mu? Çalışırsan aşık olamazsın mesela, ne büyük nimet aslında ama kim farkında? Çalışırsan kavga edecek vaktin olmaz, çalışırsan farkına bile varamazsın eğer yanında değilse orda bildiklerin. İnsan yeter ki kafasını gömebilecek bir şey bulsun, zira ne zaman ki kafasını kaldırır, onu ezecek biri de bulunuyor. 

Beni hep; Alptuğ iyi çalışır, geç uyur, zor unutur diye hatırlayın olur mu? 

En ince iplerin ucunu belliyor başlamaya

Deli değilim ben di'mi? Değilsem bile

Görüyorum her şeyle o aramdaki izsiz duvarı

Alptuğ deli dolu, daha çok da doludur okuyucu

Bu başka kafa dikiyor beni çivi gibi hayata

Ben sağlamım da hayat değil ki.

Şimdi kalksam yürüsem, düşsem düşünürken

Yeni mi düştüm sanırsın, orda mıydım hep.

Hiçbir şeyim yok kafamı çevirip bakmasam

Şeylerin düşünülmeyen yanlarından kendime

Evler yapıyorum değişmiyor ıssızlığım

Değişik şeyler konaklıyor aklımda bilhassa gece

Keşke diyorum mesela ağzımızı komple disciye verebilseydik, o da bize emaneten bir ağız verip ne gerekiyorsa yapsaydı bizimkine ve işi bitince çağırsaydı, alıp geri taksaydık. Bütün günüm böyle, dünyayı değiştirmeyecek ama ona asla da aynı yerden bakmayan fikirlerle geçiyor okuyucu. 

Bir ötenazi biçimi olarak düşünüyorum, zaman ve hatta geri kalan mefhumumdan eser yok; başka bir günde sanıyorum kendimi bazen, birine dediğim bir şeyi günler sonra tekrar diyorum, bazı detayları unutuyorum -ki ben yani, bilirsin- ve en kötüsü bunun için bir sebebim yok; depresyonda değilim, sevdiğim bir kadın yok ya da ne bileyim eskiden olduğu gibi bir usb hub'mışçasına iki milisaniyede bir geçmişi anımsamıyorum...

Ben neden bu kadar farklıyım okuyucu? Hayır acı falan vermiyor ya da öteki hissettirmiyor -artık- ama merak ediyorum, daha ziyade neden başkalarının böyle olamadığını.

Sen de şeyi merak et: yastık denen mereti kim buldu, ondan önce rahatsız olmayı kim buldu, ilk uyuyamayan kimdi... En önemli soruların en ötelendiğini görürsün belki. 

Kendime gittim, kapıyı çaldım, kimse yok.

Benim de aklımın takılıp düştüğü şeyler oluyor

"Öyle olmasaydı" diyorum, "Nasıl olurdu?"

Üstelik de biliyorum okuyucu, daha iyi olmazdı. 

Yine de insanın bıçağı acabası cebinde... 

Bilmem kimle o konuşmayı yapmasaydık diyorum mesela, biliyorum ki o gün olmasa bir gün yapacaktık; o gün alttan alsam hadi, bir gün alamayacaktım... Yani belki de diyorum sorun hiçbir zaman yaşananlar değil de kişilerin ta kendileriydi; onlar onlardı, ben bendim. Kendimi mi kıracağım, o gün bıçaklamadılar diyelim sırtımdan, bugün kesin bıçaklayacaklardı. 

Bazen insan hatalı olmayı ister okuyucu, hani çok afedersin ama "Yedin bir halt, çek ceremesini." diye kendine yüklenmek çok daha kolaydır çünkü ama... Ya hiçbir şey yapmadıysan? Ben bu soruda takılı kalıyorum işte, bir bedel ödeme biçimi olarak yaşamaya devam etmek...

Hayır esas haksızlık da nerede biliyor musun? Hepsinin beni düşürdükleri halden beter olduğunu görsem, yalan yok iyi hissederim ama o kadar, düzelmez hiçbir şey.

Aslında iyiyim, mutluyum, her şey yolunda da... Zaten iyi zamanlarımızda dahi aklımızdan silinmeyen şeyler değil mi yük dediğin. 

Ben hep beni mazideki halimle tanıyorum, son zamanlarda olduğum kişi için çekip dövesim geliyor kenara kendimi; büyütme gözünde ha, sen duysan dersin ki "Bunun için mi yani yuh!" lakin tam da onun için okuyucu, çünkü ben kendimi bilmemle meşhurum.

İçim sarsılıyor okuyucu, ipini koparmış bir hiçliğin her şeye bulaşması gibiyim şu sıralar; tutunmam, kalmam imkansız ve de ölümcül silinmeler bırakıyorum dokunduklarımda.

Kim bilir, belki de zamanı değil kedini geri almak istiyor asıl insan.

Kimi konuda kendini temize çekmek elindedir de yapmaya gitmez ya elin, altının boş olduğunu bildiğin şeylere kapılır peşinden sürüklenirsin de bilirsin ya bunu, bile bile ama bile isteye mi tartışılır, zira dönen bir başın isteğinden nasıl söz edilir.

Uzaklaşmadan geri dönmem dileğiyle... 

Dediğim gibi okuyucu, "Bu muydu ulan." diye kahkahalarla gülersin belki saatlerce ama benim için mühim işte. 

Bizim bütün edebi neşriyatlarda giden hep hakir görülür malum, kalmaktır hani marifet olan. Oysa kimse de tutup demez ki nasıl kaldığın da önemli.

Yapamadım işte, aşık olduğum için arkadaş kalamadım, onun iyiliği için bile olsa; biliyorum çünkü içine edecektim her şeyin, ona her baktığımda beni ne kadar da arkadaşça sevdiğini anımsayıp asılan yüzümü saklayamayacaktım. İyi bir oyuncu değilim ben, iyi bir yalancı hiç değilim; belki o öyledir ama ona kızmıyorum bunun için, o da kendi çapında denedi işte, kendine yalan söyleyerek de olsa beni sevdiğine önce inanmayı denedi, şayet becerebilirse sonra belki sever diye.

Hoş, bu deneme de kırıcı bir hal aldı o farkında olmadan, insan gerçekten anlıyormuş çünkü içten olmayan bir "aşkım", "seni seviyorum"u falan, sana aşık olmayıp seninle olan birini öpmek ise bir ölüyü öpmekten fazla farklı olmuyormuş meğer. 

Seviyordu beni sevmesine, fakat bu sevgi evvela herhangi bir insanın herhangi bir diğerine duyabileceği türdendi: onlalığımı sevdi hep, ilgimi, onu bir şeye değişmezliğimi... Hep derim ya arkadaşlık falan filan, demek gerçekten iyi arkadaş olurmuş benden; anca da o kadar işte, dahası değil. Ben ki sadece boşluk dolduran bir okey taşıydım, yalancı okey. 

Onunla kalmam onu iyi hissettirecektiyse de, bir arkadaş yahut benzeri olarak yanında bulunmam onu mutlu ettiği için beni de edecektiyse dahi; biliyorum bir noktada yapamayacaktım, çektiğim acı gözümden olunacaktı hem de onun tarafından, en doğrusuydu gitmek bu yüzden, göz görmese katlanırdı belki gönlüm.

Çok mu hoşuna gidiyor benim bu durum? Hiç de bile sayın okuyucu, Dilek Taşı şarkısını düşün, aynı öyle işte. Ha tabi şunu da görmüş olduk, zamanla sevmek diye bir şey olmuyormuş, aşkta denemek de kötüymüş. Yine de hiç olmamasından iyi, çünkü o defa bir "olur muydu?" kemirirdi içimi, artık kemirmiyor.

Şarkıdaki gibi "Yalandan da olsa..."ydı bizim yaşadıklarımız, güzeldi diyemiyorum çünkü sahteydi, nasıl ki üzerinde deniz resmi olan bir duvar kağıdı ne kadar güzel hissettirebilirse insana işte, asıl en çok da bu kadar sevdiğim için yaşayamazdım bu tek taraflı aşkı, içi boşken her şey ve galiba... Galiba gerekiyor her şeyin bir anlamı olması, hep düşündüğüm gibi yani. 

Gittim ama... Belki kendimi sevdirebilirim demiştim gitmeden önce ne bileyim, belki dedim kırarım inadını, insanlara da kendime de ısındırırım, o kimseye bir şey hissetmemiş bir nevi robot kalbi ben canlandırırım sandım, yapamadım. Bu ihtimal hep cebimdeydi ama sonlarda olmasını umardım, bu kadar erken olması beni de şaşırttı; galiba insan farkında bile olsa batıyor sevilmediği ve bir yaraya dönüşüyor zamanla.

Gittim ama belki unuturum, belki eski bene dönerim, keşke...

Kızsa da buna insanlar, bilhassa dostlar

Siz gitmek dediniz bense uyanmak

En güzel rüyadan uyandım işte

Ta kendime, yine en yalnız, karanlık, kötü ve çirkin halime.

Daha mutsuz olacağımızdan zerre emin olmasam kalırdım, fakat olacağız.