Hata üstüne hata yapıyorum okuyucu, amacı iyi olan ama dışarıdan benim bile hak vermeyeceğim biçimde kötü görünen bir sürü şey yapıyorum. Niye biliyor musun, elim ayağıma dolaşıyor çünkü, çünkü ben bugüne kadar hiç gerçekten hoşlanılıp sevilmedim; insan bunla ilk karşılaşınca far görmüş tavşana dönüyormuş resmen, afalladım; istemeden çok abartılı gösterdim sevgimi, istemeden üzdüm bazen...Birincisi, iki şeyden korktum: Tüm

Kalkalım artık, silinelim masadanNe iz ne anı; dün zaten yoktu, bugün bizim değilKalkalım artık, geç bile kaldık, hele ki sen...Al eşyalarını gidelim. Ben mi? Ben bu kadarım.Artık bekleyemem seni, gidiyorumYa yetiş bana, ya benliğini ilan etGittik diyelim hadi, zor da olsa bıçak gibi kestikHer bağımızı, kötüyle birlikte daha çok da iyiyiYaktık diyelim, kendimize benzettik.O yeni yerde yeni birileri

Yaşlı adamlar gibiyim artıkAnsızın uyuyorum akşam ortalarıBıraksam ölecekmişim de... Bırakmışım gibi. Öylece durmak bile yorar olduO kadar da anlamlı değil sevdiğim şeyler dahiSahi, sevmeyi de unuttum bence amaÇaktırma. Günler bitsinler diye var sanki, Duruyorum birden her ne yapıyorsamOlmasa da diyorum, ne değişecekAsılı gibi bir ağaca, o ağaç olarakKendi gözlerime bakıyorumEn kötüsü de, artık göremiyorumSadece hatırlıyorum, ne eksiksem, an be anYaşlı adamlar

Bir belediye otobüsünün takriben ölü camından dışarı bakarak yazıyorum bu yazıyı, üstelik yanlış yönden bindiğim için bütün Ankara'yı dolaşacak olduğum gerçeğiyle birlikte. Çok daha soyutlanıyorum böyle zamanlarda, kalabalıklara bakıp "Senin neyine" diyorum; ya cazip gelmiyor ya da cazip yanları çok uzak benden. "Kimsin" diyorum kendime, tamam insanlar insanlarla da, birileri birilerinin bir şeyi de, sen Alptuğ? Ait değilim, olamıyorum,

Bu sefer dönmem ama...Kararır önce gece, çekerim ipleri sudan, eskirKayıp olur adım, belki rüzgar da eser, yoktur ışıkİster gibi bakar sönük yıldızlar benim olmayanıHiç hatırlamıyor gibi olup biteniHer ne vardımsa, yarım bile değilYokmuşBildiğim bilmediğim, İçinde boğulduğumBenim sandığım -yokmuş-Ben sandığımBu sefer dönülmeyecek yerdeGiden, yalnız biriyim benBaşka türlüsü mümkün değil artıkBaşkalarıyla bile, yanıbaşlarındaYapayalnızım.Çoktan alıp çıktım ceketimi hayattanBu sefer dönmemÇünkü dönmeye, ait