Yeniden kalk kalbim, bırak değsin güneş tekrar yüzüne, dene işte; hoşlanıyorsun biliyorum, bizim için durdurma kendini, deneme durdurmayı; eğer yine kötü olacaksa bu sen durmadın diye olmayacak ki.

Zor biliyorum, korkuların var, ağrıların var, çok geldi başımıza bir sürü şey ama... İçten içe hep seversin sen ihtimallerin esintisini, bir şey beni çekiştire çekiştire inandırsın kendine diye beklersin, artık gözünü kapatabilmek için. 

Bizim ikiye bölünmüşlüğümüz iyi bir şey, böyle kalsın bırak; toprağın altında geçmişimiz tüm insanlarıyla ve hüznüyle, güneşe dönsün diğer yüzümüz bırak, korkma sevmekten, dünsüz ama yarını olan, gülümseyebilen biri yap bizi, eskisi gibi.

Şans ver insanlara, bak aynılarına ikinci şansı ver demiyorum ama o yeni insanlara ilk şansı ver. Biliyorum sen de içten içe merak ediyorsun verirsen nasıl olacağını ve korkuyorsun vermeyince meğer bir fırsatı tepmiş olmaktan. Ben kendime karşı hep dürüst oldum kalbim, kusura bakma, kendine söz geçiremeyeceksin.

Uyan artık kalbim, biz burdayız seninle; o ölümden farksız, acı, mutlulukları bile buruk kılan günler izleri silinmese bile uzaktalar, hatırlayıp nefesimiz kesilse bile geliriz üstesinden... Önümüzde başka ihtimaller var, korkma yinelenmesinden. Sen çoktan hak ettin, bırak kendini biraz artık, bırak sevgiye, serbest bırak.

Tanımadığın insanlara sırt çevirme kalbim, belki onlar öyle çıkmaz, belki yeniden atarsın, güvenle. 

Isınasım var sana da, yolları nasıl yapalım

Hani sen içten içe güzel, ben yaralı yüzken;

Ki güzel filmdir, bir tane daha var hatta

"Bu Kız Beni Aşar" adı, biraz bizi anlatır aslında

Biliyorum eski ben değilim, iyiye dönük yüzüm, 

Biliyorum daha umutlu olmaya çalışıyorum, 

Biliyorum, ısrarla iyiyi düşünüp öyle davranmaya çalışıyorum, kendime zarar da vermiyorum artık, bilakis her an bir gülümseme ile güzel bir kelime taşıyorum cebimde her şeye rağmen. 

Yine de şöyle bakıyorum, bir kendime bir sana

Hak etsem bile sevgini, alnımdaki izleri görüyorum. 

Hoşlanmaya üşeniyorum senden, hayatında birinin var olduğunu öğrenip kırılacağım, yoksa bile sevmeyeceksin kırılacağım; kızma bana, bu peşin hükümlerim benden değil, hala arada sırada sırtımda ağrıyan kötü günlerden kalma.

Sana bunu hiç söyleyemeyecek olduğumu bilmek ne acı, sanırım hoşlanıyorum. Özellikle hoşlanmak diyorum, daha ileri bir ihtimalden kendim adına korktuğum öylesine belirgin ki aslında. Ya sana kapılırsam? Sen yakmasan bile canımı, ya ben yakarsam? 

Olursalara yaşanır mı derdin muhtemelen bilsen, yaşanmaz mı, ölünüyor bile. 

Bi'kendime bakıyorum bütün gün evde takılan, çok yakışıklı olmayan, zaten fiziki kusuru olan, orta halli asosyal bi tip; bir de sana bakıyorum aşağı yukarı bunların tam tersi. Hadi çık bakalım işin içinden çıkabilirsen. Kızma bana bu dediklerim için, benim için de bulunduğum gerçeklik bu, ergen gibi tavır yapamayız buna. Hayat bu. Benimki bu.

Senle ben ne alaka kısaca, 

Gerçi benle bile ben ne alaka ama

Anla işte, kalbim de anlasın

Gerek yok yeni bir maceraya, dönsün arkasını gitsin herkese

Gideceğimi bil, gidiş olduğumu bil, yangınımı bil, bil ama deneme; bil ki kaybettin beni, en az senin suçun bu, herkes, ben bile uzun zaman önce kaybettim kendimi.

Uzaktan anla beni, seveceksen uzaktan, ihtiyacım olan şeylerle tahammül edemediklerimi ayırt edemiyorum; her insan yanılgı, her yanılgı insan, üzülme ama bil, ben iyi olmayacağım.

Bana inan her kimsen, ordan bir yerden, hepsi bu olsun, dahası değil; uzak dur, senin suçun değil... 

Alıştığım şey oldum ben, ihtiyacım olsa da istemiyorum artık hiçbir şeyi. 

Derine gömülüyorum dünya, beni almaya gelmeyecek misin?

Üstünde oturuyorum bitmenin, ellerim açık,

Reddedişlerimi suya bıraktım, açık ellerim, tutsana artık.

Bir şey eksik, bir batık nefesim; çek al beni, unuttur artık. 

Memnunum şimdiki halimden okuyucu, iki üç sağlam dostum var, haricinde yaklaşmak isteyeni bile yaklaştırmıyorum; bu onların suçu değil, n'apıyım tadı yok benim için insanların artık, karşımdakinin gözlerinde görüyorum kıymet verir bakamadığımı artık. Neden diyorum, neden benimle konuşmaya, bir şey paylaşmaya çalışıyorsun, çok mu lazım, ne değişecek hayatınızda, ben böyle iyiyim, kalsın... Bir daha olmaz. Çok ısrar ederlerse, istemeyerek de olsa iyi bir şey yaptıklarına pişman olacakları kadar kızıyorum, haksız ama mecburum, bu kaleyi hep önden girenler ilk terketti. 

Kendime döndüm iyice, ucunu kaçırsam da önemi yok, daha kötü günlerim olmuştu. Sadece bazen... Bazen keşke kaydadeğer bir geçmişim olsaydı diyorum, dünü olmayıp bugün ortasından başlamış gibiyim yaşamaya, bir nevi yetimlik gibi bu da, anacak tatlı hatıra, iyi kalan bir şey yok, eski bir Alptuğ sadece burada var, o ise o zamanlar bile ölüydü zaten.

Çalışıyorum, işimde sürekli ilerliyorum, yeni müşteriler ediniyorum, iyi ve samimi iş ilişkileri kuruyorum, adım adım kendimi gerçekleştiriyorum. Bu oyalıyor beni artık, en azından her an gelmiyor aklıma, bana neler neler yapanların bedelsiz musmutluluğu. Bazen rüyalar görüyorum sadece yine, bir resme falan rastlıyorum bir yerde; kalbim sıkışıyor, yitmek istiyorum, sanki en başa dönüyorum ama yapacak bir şey yok.

Geçmişi olmayan, içi eksik, kendi halinde bir adam ben.

Ellemeyin, benim için bir şey yapmayın, düşünmeyin; izleyebilirsiniz ama bak, ders çıkarabilirsiniz: Nasıl küs kalınır her şeye, bu kadar da iç içeyken.