En kötü değişim yarım kalmış olandır, kendimden bildiğim için itiraz hakkına sahip değilsiniz bu defa.

Biliyorum işte: Şimdi sorsanız, muhtemelen korkup benden uzaklaşacağınız denli su götürmez bir ifade ile "Fırsatım olsa öldürürdüm." diyecek olduğum o insanlara... Düşerlerken rastlasam bir uçurum kenarında, kendim de düşmek pahasına bile olsa kurtarırdım, biliyorum, ne yazık ki. Bir ömür utanacak olsam bile bu iyilik için kendimden. 

Bunun böyle olmasından nefret ediyorum, bu nefret çoğu zaman kendime sıçrıyor -başkasında can bulsa daha mı iyi- ve kendimden alıyorum bilmenin hıncını: Hiç umurda olmadığımı, akıldan geçmediğimi, vicdan uyandırmadığımı... Neden diyorum kendime: "Neden hala eskisi gibisin?" Yazık bana, hakkım umrumda değil mi ki?

Yine de, daha önemli bir şeyi de biliyorum neyse ki: Bir lanet gibi görünse de -ki muhtemelen çoğu zaman için öyledir- bu halim, artık merhamet mi denir, beni hüzne boğsa da kaçınılmaz kendimi çekişimden söz ediyorum yani... Geride bırakabileceğim çok az güzel şeyin başında geliyor.

Bir gecede vakur olmadı bu adam, belki pes etti evet ama ilk yumrukta değil; bu neyi değiştirir dediğinizi duyar gibiyim, inanın bana her öğün düzenli olarak kemirdiğim soru işareti tam olarak bu.

En çok da bu yüzden işte, gitmek infaz etmektir kısmen ya biraz ihtimali; yeterince gidersem, bir yere değil her yerden yani. Kimseyi benimsemeyecek, sevmeyecek, affedemeyecek kadar gidersem, başka çarem kalmadığından rahat uyurum belki. Gidin insanlar, yarım değil tamamen. Yarısı kalan her şey yaralaşır geç er. 

Yarım kaldı değişimim, 

Ben ki yarım bir benim

Yarı Alptuğ, yarı canlı

Yarı karanlık, yarın yok

Bir ben kaldım benden geriye, hayır laf oyunu değil bu; biraz anlamaya çalışırsan fark edeceksin ne kastettiğimi. Bir insanı oluşturan pek çok şey vardır, olmalıdır yani; başka insanlar, mekanlar, anlar falan işte... Ha ne zaman ki bir insan kendine bakıp, hiçbir kayda değer şey göremiyorsa, bir kendi kaldıysa yani. Yalnızlık işte bu biraz, telafisi yok, zira bir şey eklenebilse bile, adı üstünde ekleme o artık, sen değilsin. 

Ben de işte tam bu yüzden yeltenmuyorum uzun zamandır izaha kendimi, zira anladım asıl mesele ne benim haklı olmam ne de öyle görülmem; insanlar beni haksız görmeye acabasız hazır ya, o noktada her şey önemini yitirdi, havada ölen kuşlar gibi yere çakıldı biraz. 

Anlıyor musun şimdi okuyucu? Daha da önemlisi, anlamaya gayret duyuyor musun? 

Yine bu yüzden koşturmuyorum artık, insanlara onlara değer verdiğimi hatırlatmaya mecbur hissedişimi baskılıyorum zor da olsa; çünkü -bunu kötü manada söylemiyorum sakın yanlış anlama- benim için olduğu kadar önemli değil ve olmayacak muhtemelen kimse için bunu sürekli bilmek. Sevgiden emin olmaktan haz alan bir ben varım belki, garipsesem de anlıyorum. 

Bir ben varım, benden içre falan değil, esasında hep şuracıkta ve öylece ama belki acelelerine yenik düşüyor insanların, belki de umurlarına değmiyor; birle ikinin farkı büyük aslında bakarsan ama artık yaşlandım ve sonuç daha ilgilendirir oldu beni, zamanında herkes de sonuca bakarak değerlendirdiği için belki beni. 

Bir ben varım okuyucu, sen de yoksun ama işte

Bir edebilirim belki bir gün, bir bari, bari bir gün.

Bensiz geçip giden onca her şeye karşı, uzaklığıma silip devam ediyorum yüzümü; yokluğu fark edilmemek falan değil bu, ehemmiyetsizlik gibi, hatta gibi bile değil.

Ak git ey dünya, 

Keşke uzağa bari gidebilsen. 

Ezip geçmek kolay ya, çoğu için kimse ya Alptuğ

İçleri rahat, mutlu ve güzel hayatlarıyla götür onları da buramdan. Ne kadar da hakkımı yedin be dünya, duygularımla oynayıp, tüm masumiyetimi paçabra gibi kenara atıp; sorunlu dedin, deli dedin bana ve... 

Ben bugün sana benzediğim için kendime bir kıyım içerisindeyim. Hak etmedim, yalnızım, ölüm üstüneyim. Benim bile sevgim yabancı şimdi, aferin size. 

Ak git ey dünya, kaldıkça batıyorsun ve seni içimden çıkarmak daha iyi olmayacak biliyorum; zaten çok şey yitirmişim, bir kanım eksik.

Biliyorum senin beni unutmaya ihtiyacın yok, olsa da kolay olurdu ama... Korkarım benim var dünya! Seni bir yazıya sığdırıp içindeki her şeyle birlikte, o yazıyı bir kağıtta yakıp bir daha da yazmayabilseydim keşke. 

Nefret kusmuyorum, sen de görmüyorsun işte; seni ne kadar sevsem de içindekilerden ötürü sana küsmek zorunda olduğumu, bu yönde acıdığımı tahmin bile edemeyecek kadar kapatmışsın kendini bana. 

Kapalısınız hepiniz, Alptuğ'a sorunlu demek ve böylece onca şeye basit bir açıklama uydurup üstünü örtmekten daha kolay ne var. Bir "Neden?" sorusundan acizsiniz. Bense her gün o ağır soruyu -beni bir melek gibi hafif kılsa bile cevabı- ağırca taşıyorum gözlerimde.

Ak git dünya, 

Bir daha da görünme gözüme!

Geride bırakmak diye bir şey olmasaydı, en azından adı daha az yaralayıcı falan olsaydı da rahatça, ansızın gidebilseydim. (intihar gibi bir şeyden söz etmiyorum, niyeyse buna dair belirtme ihtiyacı hissettiriyorlar sürekli) 

Eskiden de gitmekten söz ederdim evet ama o zamanlar farklı bir hayat kurmak, yeni insanlarla yeni yaşamlar edinmek içindi bu; artıksa sadece gitmenin kendisi arzum, her şeyi bırakarak, en çok da iyi şeyleri aslında. Kimsenin darılmayacağı bir ihtimal olsa, öylece gitsem ve kimse olmasam gittiğim yerde, sadece herkesten kaçmış öylece dursam. Bir suçu var diye değil kimsenin... Gitsem işte, başka bir ihtimal için değil artık, bu defa hiç olmak için.

Kabuğuma çekilmedim, 

Kabuğum oldum ben

Bunu bir gün anlasan bile 

Asla anlatamazsın

Sadece alternatifi olmadığı için yaptığımız ama farkında olmadığımız o kadar çok şey var ki, en acısı da insanlarla münasebet. Hani o sürekli konuşmak istediğin sevdiğin insanlar, hani o o kadar da istemeyenler; bir alternatifleri olsa üstlerine bu kadar düşmezdin değil mi, yoku oysa. İşte bundan bahsediyorum.

Belki diyorum okuyucu, belki tamamen gidebilirsem, tamamen kopabilirsem her şeyden; bilmediğim bir Alptuğ'la sarılabilirim kim bilir.

Gitmeliyim, tadım yok, insanlara bakınca gördüğüm hiçbir şey yok. Gitmeliyim. Anla yahut anlama.

İsimler, yüzler falan tanıdık da, bir manası yok. Hayatın bir noktasında yollarımız kesişmiş insanlara bakıyorum şöyle; misal kimisini takip ediyorum sosyal medyada, o beni ediyor fakat ulan aslında anlamı falan yok yani anlıyor musun. O kişi için önem arz etmiyorsun, o senin için etmiyor, ki bunu da kötü bir şey diye söylemiyorum, sadece öyle işte.

Çok fena yabancılaşıyorum artık, o kadar anlamı yok ki kimsenin, kimseyle hiçbir şeyden tat alamamamı da buna bağlıyorum.

Hem ayrı dünyaların insanıyım herkesle, hem de koca dünyayı tek başıma üstlenemeyecek kadar şefkatli...

Kim ulan bunca insan diyorum bazen, kim kim yani. Yıllar sonra karşılaş falan, "Aa Alptuğ işte ben şuradan şu." Ee yani? Bir önemi mi var mesela bunun.

Dilim biraz kızgın gibi duruyor olabilir ama bir şeye kızgın değilim, sadece aslında hepimizin hep içinde olduğu bu durumu anlatamamak beni biraz strese sokuyor.

Dünyanın en aşağılık ilişkisi tanıdık olmaktır diye iddialı bir laf edesim var, bu tanıdıklık öyle bir şey ki insanın hiçbir boşluğunu doldurmaz, eğer yüzsüz biriyseniz maddi şeylerde işinize yarar anca. Neyse. Kim kim ki okuyucu?