Göğsünü yardım zamanın

Kalbini söküp, yerine yattım

Bir rahim gibi sıcak ve anlayışlı olan

O hepsi birazca kırık en güzel zamanlardan

Bir ben, bir dikenli ölü, bir şeffaf yokluk

Kaidem bozulmuş, yerine ne koysam, sallanır

Anlar ahkam keser nefesimi

Anlar gemici düğümü, gemi hep "gelecek" 

Anlamaz, nereden anlasın

Kalbi çalınan birinin yokluğunu bu dünyada

Her şey siyaha yazılıyorken,

Henüz henüzken

Unutmak biraz

Benim hakkım

Değil midir ki

Zamana inat

Olamamak

Kendimle

Mutsuz

Bile

.

Fakir olduğunu anlamak ancak öyle olmayanı görmekle mümkün ya, başka bir ihtimali bilmek bildiriyor ya bizi bize aslında. Ben de şimdi bildim.

Şimdi bildim, hiç hissettirilmediğim, yoksun olduğum ne kadar duygu olduğunu. Güçlü oluyor bilmezken insan, nesi eksik, kimi eksik, tam olarak neyden mahrum bilmezken.

İyice kalın artık kalbim,

Eninde sonunda iyiler kazanmıyor, unut bunu

Ben kaybettim okuyucu.

Biraz kötüyüm artık, biraz başka bir şey, kayıp belki biraz... Önemi bile yok bunların.

Tedaviye cevap veremem artık, anlayacak bir şeyim kalmadı. Sev beni okuyucu, lütfen kendi kendine. Şimdi nasılsan, hep öyle uzak kal. 

İyi bilmeseniz de olur beni, çoktan çekilmiştim zaten, her iki şeyin arasından, her kalabalıktan, eşikten.

Üçüncü bir şahıs gözünden bakın bana, ikinci yoksa bile.  Hakkım? Helal olmadığı bi'en az 5 en fazla 12 kişi falan, oysa sen girip bunu okuyorsun ya, eğer onlardan biriysen bile artık içinde acıma mıdır boşluk mudur her ne ise onla aklına getirdiysen beni ama karşıma çıkarsan seni öldürmemden korkuyorsan.

Bu korku o kadar yerinde ki, yine de, sana bile helal olsun.

Ne? Çoktan bilmiyor muydunuz sanki okuyucu? Başka biri olduğumu artık, bir noktada dayanamayıp bıraktığımı, eski tadımı vermediğimi... Yalan söyleme okuyucu, zaten doğruyu da söylesen bir şey değişmez. De hadi. "Sen Alptuğ değilsin." desene. N'olur der misin okuyucu? Hatta bana kızar mısın biraz? Benim suçum değil derim ben de belki, sarılmaya kalkarım.

O zaman beni itme olur mu, yere değil derine düşerim, bilmiyorsunuz. 

Neden bu kadar karanlık küçük,

Şimdi mi fark ettim yıldızsızlığını gecelerimin

Seninle de bir yola çıkalım küçük,

Geçmiş sıkarken boğazı dikiz aynasından.

Durursak eksiliriz aman küçük,

Ne kadar az kaldıksa da bakma gözlerime

Dökülür uzun hikayeler, kayar düşeriz aman

Sıkı tutun küçük, aşağısı daha iyi değil

Beni benimleyken unutma herkes gibi küçük

Elimi tutup da gözümü kapatma, yetişemem

Gözlerim açılır, ellerin biter, kalbim yine kapanır

Yollar küçüğüm yollar, beni bana rezil eder

Gidiniz efendim saat geç artık, hep de öyle kalacak, en gecede kırıldı akreple yelkovan.

Gidiniz efendim zorluk çıkarmayınız,

Masa da kalmamış artık bu kalpte, nereye oturacaksınız

Gidiniz efendim yanacak bu mekan, böyle mümkün ısınmak.

Sizin için söylüyorum, ben bay mühim değil 

Müessese öldü, kapanacak hesap.

Afiyet ola dünya, ben bittim de sen doydun mu?

Bağımsızlık, özgürlük ile teknik olarak aynıdır bu doğru. Birine, bir şeye bağımlı, muhtaç olmadığınız zaman bir kısıt yoktur zira üzerinizde. Fakat na ait olmak ile bağımsızlık karıştırılır genelde, bir yere ait olmayış özgürlük ile bir tutulur. Sizce de böyle mi? Değil bence.

Aidiyeti olmayan insan (ister mekansal ister manevi) kayıptır, kaybolmuş birinin özgürlüğünden söz edilebilir mi?

Aidiyetsizlik açıkça acıdır doğrusu, bir noktada zehir zemberek bir güç bile olsa. Hele de benim gibi, kendinizi birileri "ile" hissedemiyorsanız. İster onlar sebebiyle isterse yalnız içiniz yakın hissetmiyor diye olsun "birlikte" kavramına uzak kalıyorsanız; cam bir fanustan yabancı bir yere bakarca yaşıyorsanız dünyayı, en abartılası şeyler bile o kadar fark etmiyor ki.

Feragat mevsimi başlıyor ardından, her şeyden yeterince uzaklaşırsanız -başta kişiler- tatmin olacak gibi hissediyorsunuz. "Bir boşluk ki nasıl insanla dolsun, bilmiyorum var mı daha acısı." dediği gibi Koyuncu'nun.

Olmuyorsunuz oysa, aksine geçmişe gidiyorsunuz, iyice içine, birileriyle ait hissettiğiniz o günlere, yalan da olsalar. Bir de bakıyorsunuz ki, bu günde tek başınıza geçmişi yaşıyor ve günü bile yadırgıyorsunuz.

Mevzu insansa, çivi çiviyi sökemiyor, delinmiş tahta kendini yakıyor hıncından. Acı ama bu gerçek.

Kaçmak, kaçmak ve kaçmak. İçinden gelmemesi, çünkü bir zamanlar içini delip geçmişliği.

İnsan nedir dersen, uzaktan anca güzel, o bile belki. Uzak benden sevgi, samimiyet, yakınlık; koşarak ölmüş kadar uzak artık. 

Çok uzun zamandır kayıbım, ayıp olmasın diye belli etmediğim o kendiliğinden mesafemi de koydum artık suçlu suçsuz alakalı alakasız herkesle arama, dört duvar örüyorum etrafıma; arasında bir şey olduğu unutulacak kadar yükseğe doğru. Ben mi? Ben yerin dibine doğru giriyorum, en güzel orda kaybolunur, bulunmak için işi işten geçmiş ölüler gibi.