Yahu bu tam olarak ne biliyor musun okuyucu? Hani o bir zamanlar, her şey güzel giderken gerçek sandığım eşler dostlar vardı bildin mi? Sanki hayatım orada kaldı benim, onlar benim için ölünce hayatımdaki kalan insanlar bir tür klon gibi. Hani gerçeğe çok yakın olabilir ama gerçek olmadığını bildiğin için rahatça davranabilirsin ya; bir oyuncak köpeği kesmek ile gerçek ve canlı bir köpeği kesmenin arasındaki hissi farktan söz ediyorum. Bütün hayatım. O tat, kaybolup gitti çoktan, yenisini yutsam ne tükürsem ne? 

Sosyal gerçekliğim soldu, birbirlerine karşı içten pazarlıklı insanların dışa yansıtmadıkları sert ve açıkça yanlış şeyleri yansıtma inisiyatifini almak beni suçlu kılıyor ise onlar da içlerinde suçlu değil midir, öyleyse kim kimden nasıl farklı olduğunu iddia edebilir. 

Kör bir ölüm oldum gidiyorum

Yangından arda kalan, hissi, acıması yok

Değiştim ve tatlı geliyorsa yakmak gemileri

Burada gibi hissetmiyorsam hele ki

Yalnızca beden maruz gibi her şeye, yaşam dahil

Reelde kötü olan, tadına varınca dönülmeyen

Bir yıkım işte, benzeri gibi bazı günlerimin

Başıma geleni gözlerimde mi görüyorum,

Gözüm mü döndü kayıp mı oluyorum

Ehemmiyeti kalmamış gibi varlığın

Naylon gibi geliyor insanlar,

Nerde bağ kurmam, şefkatim, acımam

Kendimi cellatlarımın yerine mi koyuyorum

Yeterince gitmek için, siyaha mı dönüyorum

Birkaça kıymet verip, kalanı nasıl görmüyorum

Bazı şeyler umrumda olsun isterdim

İlk kez tattım hayatımda kendimi öncelemeyi

Bencil bir yağmur gibi, dünyaya düşüyorum

Her şeyle savaşıyor gibiyim bir başıma, olması gerektiği gibi gitmeyen dünya işleri boğazımı sıkıyor; ki asıl mesele de bu değil. İçimdeki yaralar hala çok sızlıyor, dışarıdaki durumlar çok temas ediyor onlarla ve ben... Öylece çırpınıyorum.

Ait değilim, yalnız hissediyorum, ne yapıyorum, bir anlamı var mı yoksa kendi kendime anlam mı uydurmaya çalışıyorum? Sanırım öyle.

Içimdeki boşluk çok büyümüş, üstüne örttüğüm koşuşturmacalarsa sadece beni yorup, o koca yarığın içine düşmüş.

Çok bir başıma mücadele ediyorum, çok yorgunum, bazı şeylerin cidden üstesinden gelemiyorum. Bu yazıyı bile kısa tutuyorum.

Ah benim, her fırsatta kendini anımsatan yalnızlığım.

Kendimi özlüyorum okuyucu

Artık asla sıcak olamayacağımı biliyorum

Her şey bana yaklaşsa bile uzaktan bakacağımı

Hareket ettikçe kendini hatırlatan yaralar vardır

Mutlu ve bir hissetsem bile, biri hemen batıverir

Olamadığım o eski ben, bu mesafeler duruşum

Vallahi ben değilim sebebi, ben istemiyorum

Masanın altında bir silah dayalı gibi düşün bana

Ne sen bunun farkındasın ne de şarkıdaki

Ayağı kırılmış o tahta masa.

En çok iyi hissettiğimde kötü hissediyorum,

Eksik puzzle parçasının aynısını yerine koyup

Eksik parçanın kendisine efkarlanıyorum. 

Boşlukların boş olmaları bile değil sorun,

Anlamadığın bu işte, sebebi yetiyor boşluğun.

O gördüğünüz soğukluk, yersiz temkin, katılık...

Biliyorum, "git" der gibi baksam da insanlara

Memnuniyetsiz gibi dursam da varlıklarından

İçimde bana doğrultulmuş tetiğin tedirginliği bu

Görmeseniz de, benim gerçeğim hep buydu.

Siz kendiniz olarak var değilsiniz ki içimde,

Korkarım her biriniz birtakım potansiyelsiniz

Ve biliyorum heba edecek bir umudum daha yok

Kiminiz gider kiminiz kalır ön göremem elbet de

Risk alamam, uzak kalırım gerekirse, artık yeter

Bir kişiye daha dost dersem,

Öyle olsa da olmasa da o

Tetikte beklerim, kendime çekmiş gibi tetiği

Beni bir kere mağaramdan inandırıp çıkardılar

Ve hala ödeyemedim bedelini

O da ödeyemez işte, anlayamayacağı gibi

Bitti güvenle umudun mevsimi,

Çok uzun zamandır tedirginlik vakti.