Bir başımayım okuyucu, görmüyorum deme n'olur

Kendimi mutlu olmak için adeta sıktığımı ve bunun zoraki çaba olduğunu fark etmediğini

Binbir bahane, espri üretip altında milim milim ezilmediğimi

Her gün her gece aklıma her şeyin gelmediğini söyleme yalvarırım.

Sevgilerimin içimde kanayarak yandığını, eski yeni her şeye korkum başladığını bilmiyorum deme n'olursun.

Uzaklaştığımı, vakur ve aidiyetsiz hissettiğimi, kimilerinde değerim gök kubbe gibi apaçıkken bile tereddütün boğazımı kestiğini inkar etme.

Bir nihavend gibi sona geldiğimi, yaprak gibi kopmaktan öte kuruyup kırıldığımı saklama!

Yapma okuyucu. Öylece başını eğip yamacımdan geçme. Yeter ki doğruysa bile, ara sıra bari olsun özlemediklerini söyleme.

Çekilmez bir adam oldum yine, sen çek pimi patlat gitsin işte... 

Yeter ki ben bilsem bile, hiç sevmediler deme. 

Kendimi ikna etmekte delice zorlansam da yalnız olmadığımı biliyorum okuyucu. Yine de bir yerlerde kimselerin anlamadığı bir şeyler var, üstelik bu defa benim de gayet anlatabildiğim şeyler. Benim açımdan bakamadıkları için doğal olarak kendi kendime kalıyorum öyle düşün, delice betimlesem de netice değişmiyor.

Çoğunun huy bildiği, kişilik bildiği ve belli ki üzerinde o kadar da durmadığı epey şey aslında benim için yıkıcı, hala ilk günkü gibi. Alptuğ böyle biri değil, Alptuğ yapamıyor. Görmüyorsunuz. Görmek istemiyorsunuz belki de... Düşündüm de bir resimmişim gibi uzak, soyut ve soğuk bakıyorsunuz, sizin için bir metafor, birer şaka hatta daha kötüsü edebiyat malzemesi tüm bu yırtınmalarım.

Beni anlayınız isterdim, serzenişlerimin kulaklarınızda bir çocuğun basit uyku sayıklamalarından daha büyük anlamlara gelmesini dilerdim.

Kimsenin bunu o kadar da yapamayacağını anladım artık, bu yüzden en yakınlarımla bile ilişkilerim adeta bir ayağım eşikte, bu yüzden tam manasıyla yakın değilim, bu yüzden bazı günler büsbütün birer yabancı gibi davranıyorum insanlara.

Yalnız değilim dedim ama yalnızım okuyucu, dokunmaya cüret edilse bile dokunacağı yeri bilen, dokunacağı yeri bilse bile nasıl dokunacağını bilen biri hiç yoktu ve olmayacak. 

Ben beneyim okuyucu, ben bene nazlı ve uzun bir ölüm içindeyim. 

Senin için bile ya abartı ya çocukça olan ben, 

Bir şiirde de sorduğu gibi: Beni nereden vuralım?

Gidelim buralardan, Üzeyir Alptuğ fark etmez, adımızın söylenebildiği yerlere gidelim; içten içe üçüncü şahıs hissetmediğimiz yerlere, sorulunca bizden gümbür gümbür "arkadaşım", "dostum" diye söz edilebilen yerlere, biri hakkımızda atıp tuttuğunda dur denen yerlere, hakkımızın savunulduğu yerlere, hayatında öylesine var olmadığımız insanların yanına gidelim artık okuyucu.

Kısacık ama koca koca tamamlara sığınmayalım artık okuyucu, bizi yargılayıp suçlamamaları için haklısın demeyelim artık insanlara, sırf ses çıkarmasınlar, bize bulaşmasınlar diye sessiz sedasız uzaklaştığımızda, n'olur yine gittiğimiz yerden dönmeyelim.

Bıktım artık okuyucu, sırf yargılanmamak uğruna eksik hissettiğimizi, hiçbir şeyin düzelmediğini saklamamız gerekmeyen yerlere gidelim. Yalnızım dediğimizde, anlaşılmasa bile karşı çıkılmayacak yerlere gidelim.

Nereye gidelim biliyor musun okuyucu,

Sadece ama sadece sarılacak insanlara gidelim. Öğüt değil, kendini açıklama değil, soru değil, teselli değil,göz yaşını silmek için mendil uzatmak bile değil... Sadece susup sarılacak kim varsa onu bulup koynuna yaslanalım, şanslıysak da orada ölelim. 

Ama n'olur bir an evvel gidelim okuyucu, mümkünse o kötü dünlerden bile evvel. 

 

Neyin iyi neyin kötü olduğunu seçemiyorum artık okuyucu. Öyle kıymet verdiğim insanlar öyle anlatılmaz bir hızla değişti ki. Kimseye güvenemiyorum, ufacık, incir çekirdeğini bile doldurmayan şeylerden herkesin kafamdaki imajı kökten değişiyor. Ama bunu ben yapmıyorum okuyucu. Senelerce değiştiklerini bal gibi bildiğim insanların değişmediğine, sorunun bende olduğuna inandırdım ya, şimdi ise en ufak bir hareketinden bile "acaba o da mı değişti" diye soğuyorum insanlardan.

Herkes sadece bir anda o kadar bambaşka olabiliyor ki, esasında sen de dahil olmak üzere okuyucu, hiçbir Allah'ın kuluna sempati besleyemiyorum. Hani çok iyi tanımadığın biri araba sürerken gözlerini kapatamazsın ya... Öyle işte.

Belki bunun adı paranoyadır ama bunu kendime ben yapmadım. Geçmişim koca bir yalan tarlası, tüm o mutlu ve birlikte günler, edilen güzel sözler, dostlar... Hiç kere hiçmiş, hayatımda değer bildiğim her şey.

Ben narsist değilim okuyucu, sadece kendimden başka yaslanabildiğim bir şeyim kalmadı ve olamaz artık. Çok geç okuyucu. Benim için çok geç.

Bir ses yükseliyor bazen içimden, çok başka ve na ait olduğumu fısıldıyor. Öyle galeyana getirici ve düşmanca değil, sakin bir kabul gibi. Eşim dostumla hatta dünyadaki herhangi biriyle aynı hayatı yaşamıyoruz ve asla da yaşamayacağız sanki. Git diyor, demesine diyor da başka bir yerde aidiyetim olduğu vaadiyle değil, hep başka hissedeceğim ve uzak kalacağım bilgisiyle yapıyor bunu.

Oturmuyor bir şey, bir kumaş farkı var bir şey var, beni bir fanus gibi ayrı tutan, yakın hissetmemi engelleyen. Derin bir şey var. 

Adını koyamadığım bir büyük şey çok farklı işte, insanlarla anlaşamamak falan gibi değil bu his, hani en yakınını düşün ful yakınsın hiçbir sıkıntı yok aranızda bilmem ne ama, bir şey mi eksik artık nedir bilmiyorum ki. Tam hissedemiyorsun. Gözlerini kapatıp rahatlayamıyorsun ama güvenmekle ilgili falan değil bu, senle ilgili, hiçbir evi benimseyememek ve tapusu üstüne bile olsa misafir gibi oturmak adeta, kalkmaya hazır ve bir çıt diken üstü.

Başkasın işte, her şey devam ederken dünyanın dönüşü gibi, sen sanki durmalısın, kimse fark etmeden sadece durarak kaybolmalısın. En güzel yabancı bir şeyin, sırf yabancı oluşunun verdiği kaçınılmaz ürkütücülük sinmiş üstüne belki, her şeye öyle uzaktan bakmalısın.

Bağlar, bağlar, bağlar... 

Bağlanabilecek yerleri kopmuş biri,

Elinde boktan bir iple dünyayı kovalıyor gibi

Biz hep oyun dışıydık, oyun bizimken bile.