Aslında hiçbir zaman insanlardan kolay kopan biri olamadım ama o tereddüt... Arada olmaktan nefret ediyorum, biri var mı yok mu, yakın mı değil mi diye bocalamaktan. Bu tereddüttense varsın hiç olmasın. Yanar mı canımız? Çok. Ama hep biraz biraz yanıyordu zaten. Sekiz on yıllık geçmişi gömdüm ayın on sekizinde ben bile...O kadar hırslıyım ki şimdi, bütün tereddütler yeter

Belki de yeterince feda etmedim kendimi. Șöyle sağlıklı düşününce, eğer benimlelik insanları öyle veya böyle üzüyorsa, yıpratıyorsa ve bunlar en sevdiğim insanlarsa... Onlara sevgimi ancak çekilerek yaşayabilirim.Biliyorum dostlarım, siz hepiniz hep bana biraz bencil olmamı söylediniz ve ben dinlemedim, şimdi ise gerçekten dinlememem gerek sizi, sadece sizin için.Çünkü gerçek bir dost, dostuyla, ikisinin dostluğu ile ilgilendiğinden daha fazla ilgilenir.

Bu yazıyı yatakta inim inim ama sessizce kıvranarak yazıyorum. Kimse farkında değil, herkes bir şey biliyor ama şuan kimse yok. Ben. Yapayalnız ben. Ben niye yalnızım biliyor musunuz kendi eşekliğimden biraz da. Can dostumu kırdım, onca senedir gidenlerle kıyasladım istemeden, hatta farkında bile olmadan. Şimdi ise zamana bıraktı biz'i. Belki de bitirdi direkt ama bu sanırım yumuşak ifadesi.

 Kaybol diyor bir yanım, bilmediğin yollara vur kendini, tanınmaz hale gel, sus tüm gün, bir perşembe günü ölene dek. Az daha katil oluyordum şakası yok; hadi benlik yanı bir şey değil, kendine yazık etti gitti denir, gömülür geçilirdim de, her şey bu kadar kötüyken başka bir insana zarar vermek... Bir yanım da işte zarar vermediğim için, bir bakıma