Yitirdim anlamımı hepten ben

Apayrı yazılıyorum artık her şeyden

Epeydir azalmıştı zaten gülümseten

Ne bir neden kaldı, ne buna değer

Öldü içimdeki o kalabalık, șen sofra

Ceset torbalarına sakladım umutları

Uzun yollar istedim, karışmak istedim

Unutana yahut ölene dek...

Eski ben yok, hiç olmamış dostlar yok

Alıp gidecek baş, hala atan bir kalp yok

Yok bir şey, geçti, iyiyim vallahi

Her şey yolunda, yol aşağı düşüyor da olsa

Kimseye göre, kimsenin kıymetinde ederinde, iyi gününde kötü gününde, rızasında gülümsemesinde değilim...

Al beni sonra, uyut yoksa gelmem, direnirim; al beni, "ev" ne demekse oraya götür

Adlı bir hiçim Aysel, adli bir vaka; sen de git istersen, gitmeden unuttur yeter kendini

Bekleme başımda Aysel, başım bitmek bilmez cenazeler törenidir

Kalma git Aysel, bugün kalmanla değişmeyecek bir gün gidecekliğin... Herkes gibi

Sarılma sakın şimdi; başladığında acı vermeye bir şey, evvela güzel yanlarını unutmak gerekir

Aidiyetimi arttırma n'olur Aysel, biliyorum; sen giderken aramızdaki bağ kalbime sürtünecek

Önümde durma uçurum başlarında, bana sinen şeyler yakışmaz hiç sana

En önemlisi de, beni sevdiğinden, bilhassa seveceğinden asla emin olma.

Git Aysel, seni de herkesi de sevsem de... Alışamayacağım, kendimin bile varlığına.

Görüyorum ki nice dostlarla -belki de artık eski dostlardır- üzerinde uzlașamadığımız ağır bir tanım var: Dost.

Ben kendi bildiğimce, dilim döndüğünce tanımını yapacağım şimdi, beğenen benimledir, beğenmeyen... Bilmiyorum. 

İyi / kötü bir şey olduğunda ilk aklına geldiğimiz, bu şeyleri beraberce yaşayıp hissettiğimiz, kendisine karşı tereddütsüz, olabildiğimiz kişidir dost, biliriz onun orda olduğunu hep, bizimleliğini biliriz, iyi hissederiz onunla. Korka korka konuşmadığındır dost, sen tatlı tatlı uzlaşmaya çalışırken her şeyine tepki gösteren, geçiștiren değildir. Ne zaman ki artık yazmaya bile çekinirsin...

Dost, onda yerinin ayrı olduğu kişidir ama bu ayrılığı biraz olsun sana da göstermesi gerekir, çünkü dostluk demek karşındakinden emin olduğun kadar ondaki yerinden de emin olmaktır.

Dost yumuşak olur, kişiliğini bilir ve öyle yaklaşır, en kötü günlerde bile en incitmeyicisini seçer kelimelerin, seçmiyorsa...

Basit ve bu kadardır dost, üç noktalara kadar güzeldir yani, oysa artık üç noktalardan sonrasına geldik, bakalım ne kadar dayanacağız. 

Ben hariç doğacak günler, her şey beni bırakıp geçecek

Hava, etraf, duygular... Her şey aynı, kaldığı yerden...

Ne büyük eksikliğim ki, hiçbir şey değişmeyecek...

Şanslıysam gözler ıslanacak ilk birkaç gün, silik anılarla

Nefret ettiklerim teselli bahanesiyle sevdiklerime gidecek

Kalp atışım hariç hiçbir şey değişmeyecek

En seven bile çok geçmeden öylece devam edecek,

Alptuğ'suz koca dünya, herkes bugün nasılsa öyle kalacak

Ne bayrak yarıya indirilecek, ne siyah gözlükler kuşanılacak

Ne kalabalıklar yürüyecek, ne ayılıp bayılanlar

Hiç olmamışım gibi, yaprak kımıldamayacak

Kadehler tokuşacak, yüzler gülecek, benden hariç her şey

Kabahat gibi örtecek üstümü toprak, böcek bile gelmeyecek

Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak artık

Yine yapabilirliğin batacak gözlerime

Bil ki geç oldu, bil ki kayboldum çoktan

Kalmadı tek dünüm hevesli yaşamaya

Serden bile geçtim, yalnız başıma

Sor ki o en ıssız, muhtaç zamanlarda

Eriyen bir mum gibiyim ledler altında

İhtimalim de istenișim de batsın yere

Özlediğim ben de herkes de fersahlar uzaklıkta.

Tanımadığım mevsimin otları batıyor göğsüme

Artık acısa, düz zımpara gibi işlevsiz olsam da

Alıştım; unutuldum sandıran umursanmayıșıma...