Bir ötenazi biçimi olarak sana açılmak.Rehberimde kayıtlı olmadığı için açmadığım, geri de dönmediğim telefon numaralarısınYaşamaya dair sonu rica ederimle biten, göndereni bilinmeyen resmi bir mektupsun avcumda yananEvden uzaklaşırken görülen o kargo arabası gibi... artık çok geçsin belki de bilmiyorumDoğuştan âmâ birinin niteliği bilinmeyen, bitmek bilmeyen rüyasısın bir neviBir ötenazi biçimi olarak sana açılmakÜzerinde "camı kırınız" yazan bir çekicin

Durumumu politik kılan tek unsurun, hayatımı sadeleştirmeme insanlardan başlamamın insanlarda yarattığı o kesinlikle suni ve geçici vicdan azabı ile belki de herkesleșmeleri gereği toplumsal bir görev aczettikleri o çok boyutlu yol gösterme adı altındaki yargılamaları olduğu kanaatindeyim, ki öyle olmasa bile bir şey değişmez artık.Suçlamayınız beni, ben seçmedim insansız hayat aracı olmayı. Durdum sadece, mermer olsa çatlardı da durdum

Kabullenemediğiniz bir gerçek söyleyeyim ister misiniz: Yapıcı olmak "eşit değildir" yıkıcı olmamak. Hem ne olmuş gemileri yaktımsa? Zaten batmak üzereydiler. Ben yalnızca denizin dibinde birer çöp olmaktan kurtardım onları ve daha çok da denizi. Bir süreci erkene almanın, aradaki ekseriyetle can yakıcı intro mahiyetindeki süreçleri atlamanın insanları robot görmekle alakası nedir?Sadece çok yorulmuş olamaz mıyım? Bıkmıșımdır belki? Kartlarımı eleyerek

Tercih edilmemiş kuruyemişin ontolojik kaygısı üzerimdeki. Anlamlandıramıyorum insanların ikili ilişkilere değin rahatça söyledikleri "böyle olması gerekiyormuş"ları, silikon göğüsler kadar eh işte geliyor doğrusu. Kan ve ter mesela, teorik olarak özdeşler bile denebilir ama aralarındaki paha... Hele gözyaşı, üstelik onun değeri sanıldığının aksine aktıktan sonra biter, spermle aynı mahiyeti taşır bir anlamda.Her gözyaşı bir çocuktur aslında teorik bazda, kimi