Gece olur, her şey müsaitleșir yok olmaya

Ölü güvercinin düşüşü gibi...

Bazen gerçeklerden daha önemlidir görünen; istediği kadar ak olsun gerçek, kara kalır karaysa görünen. Bazı şeyler öyle değildir ama öyle görünür işte, sağdan da soldan da alttan da üstten de baksan öyle gözükür. Öyle ki ne yaptığınızın önemi, anlamı kalmaz; sen katili vurursun adın katil olur, başka bir şey olmaz.

Sarıyorum kendime, herkese
Sarıyorum sonuma başıma
Bir ben ki benler içinde
Tutup ucundan çekemiyorum

Vurdum iniyorum günü,
Düzü dahi zor adımlıyorum
Yokuş sandım, düşüyormuşum
Az kaldı, geliyorum.

Gitmek adına yapılan her şey gibi inatçı ve donuktu bakışların, bilmediğin bir gerçek için.
Ulașabilirliğin nimet olduğunu anlayacak kadar kaybetmene izin vermedim hiç beni.
Giderken benim gibi yürüyordun, benimle sanki;
Üzülmemek için bakmadığın, orda kırık duran parçasıydım ikimizin.

Sen gidince yerden uçmaya başladı kuşlar, anlamı kalmadı bir şeylerin üst yüzlerinin, birinciden sonraki katların... Kalmadı gündüz gece, kalmadı soğuk sıcak; sadece ara vardı, her şeyin bir arası vardı, yakınlar tarihe karıştı. Kıtalar bile bizden öğrendi ayrılıp uzaklașmayı, aynı olduklarını inkar ede ede.

Sen gidince duyulmadı, ne topuk seslerin, ne gün uğultusu; var olmaktan bıkmıșçasına son verdi kainat titreșime büsbütün. Kalbim mi? Attı, atmak denirse.

Aynı günlerdi birnirlerinde eriyen sen yokken, kayan hep aynı yıldız, düşmeyi unuttu belki; oysa en çok düşerken unutulur düşüş... Son gördüğümde unuttum yüzünü, kaldı sonluğun. Perdeler kapandı, kepenkler indi, hayat eskidi sen gidince.

Hiçbir şey olmadı sen gidince
Ben hiç olmadım
Sen hiç yoktun
Sen hiç gitmedin gittiğinde. 

İçinden geçip de orda kalmayandır en kötüsü. Saadet ucunda düşecek gibi durur sana, ufacık bir rüzgarın itmesini beklersin tüm gün; önce tutulur boynun yukarı bakarken, bükülür ansızın, kalkmaz bir daha...

İçinde durduramazsın bazen de,
Kaldırmaz kalın kalbin;
İhtimal vardır kuyu ucu gibi merhamet,
İhtimal vardır dalga gibi atıp eriyecek.

Şehre camını kapamak olur belki de haksızlık, renkler içine sinmese bile; adı olmayan bir beklemek hayat, kutsal kitabın dediği oyalanmak; kapasan da camı orda dışarısı, örtsen de perdeyi vardır bir izi.

Ne varsa çok geçmeden...
Bitecek diye geri durmadan başlamaktan.
Yok mu diyorsun değeri, yok mu ölümden sonrası, boşa mı her şey, hiç mi? Cevap basit: Niye öyle olsun ki.

Kuru bir rüzgar düşün, hafifliğine kıyasla iç ezen; sakin de gelse savurup da geçse benzer. Yok sanınır mahiyeti izi geçenin, o olmasa neyin kefareti örtecek bizi? Bir aftır almış gidiyor başını, aftır bakmıyor ardına ; gün oluyor, gün bile kalıyor, orda öylece duruyor siyahı beyazı...

Bir af orada bakıyor gözlerimin içine;
Dokunmuyor kalbe, dindirmiyor ezayı...

İstemek yetmiyor, keşke yetse;
Bölünüyor kalp, biri atarken diğeri ölmese.