Anne baba ayrılır; çocuk yine ikisine de gider, hatta arada bi ikisiyle birden de vakit geçirir ama işte hissedersin, pek çok şey farklıdır işte... Öyle bilirsin bazı şeyleri, öyle kazanılır uzaklık. Tutmayacaktır artık dikiş, ortak çabalar da dokusa zaman ipliğini, bembeyaza dönse bile ip; iki, üç, beş... Bilmem kaç insanın eski, ortası yaralı, ortak hikayesi. Bir yol tutar

Yenildim işte, alacalı bir ihtimale... Gelmeye razı olan, kalben zaten hep benimle olan insanlar gelince... Diğerleri de gelebilir sandım. Herkes gelmez çocuklar, bir gün kalkıp dünyanın en iyi insanı da olsanız, hepsi gelmez. Diğerleriyle olduğu gibi olur sanarsın, öyle umarsın ama öyle olmaz; çünkü küs de olsanız diğerleri zaten sevmişti seni, gerçekten sevmişlerdi, sen onlara gitmesen onlar er

Uzun süredir dışarısında bekliyor gibiyim herkes ve her şeyin. Beklemek dediysem, öznesi olmayan bir beklemek, bir şeyin gelmesi isteğini barındırmayan, yalnızca adı kadar bir beklemek. Aslolan beklemek değil dışarıda olmak, içeri davet edilsen de kendine o taze yağmurlu eșiği yakıștırmak; evet ait hissetmemek, belki bir tutam aşağılık kompleksi falan ama daha çok, senin olanı bile yabancılamak gibi bir

Korkmalı mı kendinden insan? Hem de en çok kendinden mi korkmalı? Bence evet, biliyorum özgür irade diye bir şey var, korkulacak bir şey yapmamayı seçmek var, peki ya hatalar. İstemeden geldiğimiz noktalar ne olacak, ölmeden büyüyebilecek mi içimizdeki çocuk? İlk hata yapıldıktan sonra gerisi hep geldi, yasak elmadan beri yani; farkındayım insan hatalı bir canlı, öyle olmak da

Beklentini kendin ekmezsin, sen sulamazsın, beklentinin üzerine doğan güneş bile senin değildir. Birikir, zaman gibi tortu tortu birikir. Ciğerin içine bir yere yuva yapar sanki, her gözünü kapadığında açmak için ona ihtiyacın varmış gibi. Beklenti eskimez, eskitir seni; saçmadır, bilirsin, bile bile istersin... İstemeyecek olsan, öleceğini bile bile yaşayabilir miydin? "Ne bekliyordun ki?" diyeceğin bir yer olur kendine,