Düğümleyip atmışlar ruhumu uçurumdan En ala ölüm geliyor elimden, Ağlar gider yapraklar, unutur herkes En başta kalbimi kundaklayanlar Yok eşim dostum, yok ardımdan bakanım Gözleyen yoktu yolum, karanlığa karıştım Bir şeyi değilim kimsenin, başta kendim Bir zamanlar, ah o bir zamanlar... Var mıyım ki sanmıyorum Birkaç damla kandır ederim Sabah edemem ki geceleri Böyle yalnız, böyle bir başına.

Bu günü bekleyen ellerim vardı oysa, Canımın soğuğunda titreyen ellerim; Her şeyi unutmak geçse de içimden, Kapanmaz mezarı ikimizin bu yara. Bugün için attıysa boşuna kalbim, Hala seviyor olduğum için dahi, Gözlerimi görsem bile affedemezdim. Acını da hasretini de sesini de silemedim. Her şeyimi verip sade ısınmak istemiştim, Senden sonra kaç ömür senle konuşmayı bekledim. Yine de affedemezdim,

Keşke bin pişmanlığın bir yaramı sarsa Afla bitecek olsa da ben de affedebilsem; Adın dahi unutsam iki gün sonra, Bilirim, yine öksürtür o hazin şarkı. Barışmak dediğin küslere özgü, Maktûlle katil barışsa ne barışmasa ne Hadi geçi diyelim yangını kalbimin İzin kalır, acısa ne acımasa ne. Sustuğumu af say başka türlü güç İstesem de, akılla kalbim buna gitse

Yarım bırakılmış bir öpücüğün çınlaması gibi şimdi yaşamak, Durmuş olacağım kara görünmeden matemime son bir kez, Akşam altı güneşi vuracak ellerine, unutacaksın beni Merhamete indirgenecek koşulsuz sevgin, en fenası da bu; Çaktırmadan azalacağım sende, ben bileceğim sen uyuyacaksın Seninlelikten seninliğe indirgeyecek beni zaman, fazlalık olana dek Elini çekeceksin ellerimden, ayakların kapısına dönecek hayatımın O akşam güneşi, o güvertedeki

Şarkıda da dediği gibi: "Daha konuşmadım senle hiç." Kim bilir neresindesin değmediğim dünyanın, hiç konuşmadık seninle yalnızlığımı; ilişilmeden geçen şu koca ömrümün tek tanımı camdan bakmak belki de, damperli ve epey kalın bir camdan hayata bakmak, camdan bakan herkes gibi içten içe özenerek. Henüz değmedim güzel şeylere bilmem anlıyor musun, anlamadım bir aradalıkları, fırsatım olmadı. Sadece seni bekledim,