Değmesin insandan eser bana, Gözleri kapalı karanlığıma; Uzak artık dünya, Tüm yakınlıklarıma. Tüm o çabalar, avuntular, Gelip geleceği bu kadardı işte; Yıkılacaktı, yıkıldı o duvar Altındaysa ben kaldım yine. Bir elin nesi varsa ben de o kadardım, Hiç dahası olmadım; Yakın istesem, hissetsem de, Bilirdim, hep en uzaktım.

"Şimdi biz ölsek, en fazla kahvede çaylar soğur." Yalnızım, hep de öyleydim; yanıbașımda birileri varken dahi, birileri benimle olduğunu söylerken dahi yapayalnızdım ve biliyorum ki öyle kalacağım, bir tek kişi bile hariç değil bu yalnızlıktan... Hepiniz ki bu yazıyı okuyan, ömrümce beni bir başıma bıraktınız. Duymadınız mı? Hem de çok duydunuz, yardım çağrılarımı da apaçık haykırıșlarımı da; artık

Hemdem bildiklerimizin kimi zaman su götürmez elliği yakar bizi; o kadar da bir, o kadar da aynı, o kadar da yakın değilmişizdir... Fakat insan ne kadrișinastır ki kendine saklar hatayı da, ilkin kendini yabancı hisseder; altında ve üstünde, yanında ve içinde olduğu her şeye. Hemdem olmak bizatihi vakıfiyettir, Bilirim hemhal olmadan hemdem olunmaz. Nice dost dost değil, nice

Tahammül dahi etmiyorum aslında Dokuz yaşında bir köpek kadar yorgunum yalnızca Çok kişi ölüyor arka sokaklarımda, hala Usulca terk ediyorum kendimi bile Dayanmıyor pamuklu duvarlarım ıslak halime Asılı kalmıyor kırık çerçeve, içinde sevgiler Geçti zannımca zamanım, Arkadaşlarıma iyi bakın Koca çınardan yapılma kırık kürdanım şimdi Ne izim kalır ne eskir yüzüm Başka çare yok diyedir tüm umudum, Belki

Yanan ipin aynı ucunda bekliyorum, karardıkça belirginleșiyor sanki kalbim, el freninin dayanamadığı yokuşlara gebe içim... Ne ümidim ne kuru ekmeğim, ne baş yastığım ne sıkı dostum kaldı... Bir iniltidir yayılıyor, bense bir kayıp gibi alışıyorum. Kuru bir kimselik içimde, değmeden suya sabuna gidesim geliyor geçip, hatrım yansımıyor aynalara, baktığım yüzlerde sahici tebessümler belirmiyor. Git diyorum, git işte, kimse