Durarak eskiyen ve duruşunu ölü şeylere borçlu olan Yaz güneşine muhtaç ve yüksekten kaçınan Pılını pırtını var olmaya yatıran ve uyandırmayan Küstürülmüș; kimselerce izi, tortusu olmayan Bir en yabancı gibi kalıyorum yaşlarım başımda Sinmese de geceler yavaştan, alsa da payını geçmiş Bir "burası" var, buradalık hep -ama hep- tek başına Hiç değmediği sabahlara özenen pencere bekleyișindeyim Muntazaman dursa

Desen ki ilk kim kazanır şu hayatta, evvela affedebilen. Benden sana geç bir tavsiye sayın okuyucu: Seninleyken mutlu olduğunu çok net hissedemediğin herkes kimsedir, bunu unutma. Kurumuş kanları silmiş de yazıyorum bu satırları sana, yaranın kabuğunu tırnakla söküp atsan da kanamadığı yerdeyim, güvendeyim. Buraya nasıl geldiğimi sorarsan eğer, tek bir cevabım var sana: Kendime yakışmayandan vazgeçtim. Yan yana

Fotoğraflara sığmayacak sabahlara uyanalım, bekliyorum, dinen yağmurlar ardında. Bir garip sızı sarsa da ara sıra, çekip atıyorum artık; biliyorum zira birileri hep olacak. Senin ve benim yanımızda, karşımızda... Karlı bir gün benim koluma giren biri olacak, biri senin saçını örmene yardım edecek, biri beni dövmek isteyecek, biri senin çantanı çalmaya çalışacak. Birileri olacak işte, birileriyle geçecek bir şekilde

Çok zor oldu... Arkamı dönmemek, taşları saymamak, kapamak kapıları karanlığa. Ara sıra dönecek oldum ama... İçimde benden daha güçlü olduğunu bildiğim fakat bana da ait bir şey, buna imkan bile tanımadı. Günlerden çok uzakta bir yerde ağırca demlenmiş gibiyim, çok daha yakınım kendime. Bir yanımda solmak için ufacık bir sebebi hazır bekleyen o gülü soldurmadım. Sakin ol, nefes

Erteleme yaşamayı kalbim, bakma sen bana, genciz daha. Affet diyen yok sana, ne affet ne unut ama... Bitti artık. Bize dön, kendine dön, özlediğin yaşam şurda duruyor işte... Geçti kalbim, sızısını taşıman gerekmiyor o insanların, batmasın artık ne iyi ne kötü anıların. Gel yine çiçeklenelim, yine aşık olmayalım birine tamam ama en azından insana karışalım; biliyorum zor inanmak