Alptuğ'un Mekanı

25 Şubat 2020

22 Şubat 2020

Çok zor oldu... Arkamı dönmemek, taşları saymamak, kapamak kapıları karanlığa. Ara sıra dönecek oldum ama... İçimde benden daha güçlü olduğunu bildiğim fakat bana da ait bir şey, buna imkan bile tanımadı. Günlerden çok uzakta bir yerde ağırca demlenmiş gibiyim, çok daha yakınım kendime. Bir yanımda solmak için ufacık bir sebebi hazır bekleyen o gülü soldurmadım. Sakin ol, nefes al, önüne bak, iyi şeyler yap. Biraz da her şey birbirini doğurdu; ben iyiye, hoşgörüye ve sevgiye gittikçe, artık öyle biri oluşum zorlaştırdı intikam yahut kendine acıma gibi şeyleri.
Canımı yakamaz diyemesem de yeterince uzak artık, bağımlılığın bağımlı olunanı görünce tekrar etmeyeceğini bildiğim dönemindeyim. Geçmiş, geçmiş oldu.

Defalarca tutuşmuş sekoyanın artan dayanıklılığı üstümde, yeni şeyler bağlamayı başarıyor beni nihayet kendine; lazım değil bi'isim, anı çalınsa aklıma, durduruyorum kendimi "Sırası değil." diyorum, bir daha da olmayacak.
Sonra başlıyorum: Zor ama diyorum, belki bugün bir kadını seversin, belki bugün odana bir çiçek alırsın, belki bugün ciddi işlerden payını alırsın. Nefes geliyor her şeyden önce, içime çektiğimde kısılıp kalmayan, beni boğmayan yeni nefesler.

Çoktandır bu kıvılcımın çakmasına dair gerek aklımdaydı ve hazırlanıyordum ama ilk kıvılcım hayatımın tamamında nefret ettiğim bir şey sayesinde çaktı: Biyoloji. (Nörobiyoloji demek daha doğru.)

Dört tane temel hormon varmış:
Dopamin
Seratonin
Oksitosin
Endorfin

Önce tüm bunları araştırdım, sonra insan ilişkilerindeki paylarını, örneğin sarılmanın seratonini arttırdığını... Daha buraya yazamayacağım (kaynak göstermeden bilimsel bilgi yazmak doğru gelmiyor) binleri aşkın şeyi. Baştan başlamak istedim, başka bir şey mümkündü çünkü. Özellikle nelerin neleri tetiklediğini bilerek hareket etmek benim gibi planlı birini çok cezbediyordu, belli bir sürenin sonunda bilimin geçerliği de nihayet göstermişti kendini, yıllardır meyvesini alamadığım çabalarım nasıl da kısa sürede baş vermişti. Derken güzel bir kısır döngü kazandırdım hayatıma, iyiye gittikçe geri dönmemek için bir imtina kapladı beni, geri dönmediğim ger an biraz daha ileride hissettim.

Şimdi dünyanın en mutlu insanı olabilirim,
Değişen tek şey... Sadece daha kararlı başladım, yeni hayatıma, gerisi geldi...
Bıkmıştım artık, çiçek açma hakkım vardı, gayretini edecek sağlam dalım yoktu.
Dostlar benden emin değildi, ben kendimden.
Şimdi de emin değilse bile belki kimse.
Güzellikle baktığım her gün daha çok seviyorum kendimi, her şeye.

16 Şubat 2020

Kalbime Mektup

13 Şubat 2020

Fizyolojik Hezeyan

11 Şubat 2020

Hassasiyet Meramı

Hayat, bizim gibi fazla hassas adamların işi değil belli ki.
Nietzsche'nin o ağlayan ata dokunduğunda hissettiği, çoğu insanın aklından geçirirken dahi tereddüt ettiği hisleri -tam olarak onları- herhangi bir an boyunca hissediyorum, çoğu kişi için evvela belli belirsiz şeylerin bıraktığı derin izler müze mahiyeti kazandırıyor yüreğime.

Hal böyleyken pek kimsenin kolay kaldıramadığı şeyleri gariptir soğukkanlılıkla karşılıyorum, yine de derinliği zedelenmiyor.

Her şeyi çok derinden hissediyorum, basit bir acıdan en fenasına kadar hepsini... Biri parmağının kesildiğini söylese, kendi parmağımda o acı. (Öyle ki bu cümleyi yazdığımdan itibaren acımaya başladı sağ el baş parmağım) Dostlarım en fenası da, onların derdini taşıyıp kollarına girmek beni asla yorup yıpratmasa dahi onlarınkini de içimde hissediyorum; üstün ve tam nitelikli bir empati. Böyle deyince inanmıyor çoğu insan ama öyle, yaşamadığım durumları bile yaşıyor gibiyim.

Yaşadığım durumlarsa elbette ki daha fena, birinin iki gün ağlayıp üstünü örtebileceği bir şeyin bazen yıllar sonra gelmemiş olabiliyor sonu bende, bin kere zihnimde dönüyor bir olay; sadece o dönse yine iyi, o olayla bağlantılı bütün anılar, kişiler, hatta nesneler ve o nesnelerle bağlantılı diğer şeyler. Şarkılar mesela, kimi şarkıları ve şarkıcıları dinleyemiyorum üzerinden yıllar yıllar geçmiş birkaç şey yüzünden, bazı hayvanların bazı renkte olanlarını dahi görünce direkt o şeyler geliyor aklıma... Özetle, o kadar hassasım ki, herhangi bir nesne hatta ve hatta koku bile ummadığım bir anda derdest edebiliyor beni. Yine de oturup anlattım bunları, zaaflarını bilen ve onlarla yaşamaya alışmış her zeki ve profesyonel insan gibi.

Kaldı ki bu durumun olumlu yanları da var, yine aynı şekilde iyi olan ufacık bir şeyin etkisinin uzun ömürlü olması gibi; gerçi ikisi birbirine denk gelince çok iniş-çıkışlı bir adam gibi görünüp tekin gelmiyorum zannımca kimilerine lakin olsun zira masum hissettiriyor bana bu duygu yoğunluğu ve ben bunun ne kadar değerli olduğunun gayet farkındayım. Nasıl mümkündü aksi halde, bunca yazı bunca şiir. Hassas doğdum, hassas öleceğim; biraz özen gösterseniz kafi, o kadar da deli değilim.

Hayat, bizim gibi fazla hassas adamların işi değil belli ki; çoğunluğun yüreği dayanmayan şeyleri soğuk kanlı göğüsleyip, kimsenin o kadar da takmadığı şeyler için kan çanağı gözlerle ufka asılı duran. Nietzsche'nin ağlayan bir ata dokununca hissettiği, çoğunuzun korkudan aklında bile canlandırmakta güçlük çektiği o şeyi her an tam şuramda hissediyorum ben.

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )