Bir gün bir çocuk görürsün, ıslanmış içi dışı Kan ter içinde, evvela kan Yetmemiş kaldırma kuvveti gözyaşının Sorma, kim dövdü geçmişini senin Bir gün yine aynı çocuk, Aynı kavga altında kafası karışık Sorsana, yine nerede bölüştüğün Ruhunu, canını da "dost" dediğin

Vardığımda ki varmak, Biterken bir daha gerçekleşmeyeceğini bildiğin Bütün güzel buluşmalar kadar acıdır esasında... Kapalı bir kapıdan ayrı düșünülmeyeceğim. Ufukta olan ve kötüsü, hep ufukta kalacak o ışık Isıtmayacak artık umudumu, unutamayacağım Çünkü yenimin ihtimali kalmayacak Geleceği unutup, kendi geçmişim olacağım. Son kez aynaya bakmış olacağım bakarsam şayet, Kırıklarım batacak kendime, yumuşacık olsam da Kalır mıyım acır mıyım

Suyumdandır. Geçip gidenleri diyorum, kayıtsız kalan ve kaydı tutulamayacak kadar çok olanları, sevse bile bağrına basmamıș, öylece ve öylesine hayatında bulunduklarımı. Hani tekler ya insan zaman zaman... İş mi kana dokunması, abartı mı yoksa sahiden? Değil gibi, olduğuna itimat etmeye her an hazır olsan da önceden haklı çıkmış korkulu hisler keser nefesini. Benden cehennemi mi istiyorsun? Kendini sevdiğin

Hiç cesur olmadım, Seni kaybedecek kadar, Alelade de olsa varsın şimdi Bilsen ihtimalin mi kalır Hiç güçlü olmadım, Seni kaybetmeyi sıradanlaştıracak kadar Görmediğin, bilmediğin kaldım Orda bir yerde olsan da yeter Yalan söyledim yetmez, Ama bilirim kaybeder yetinemeyen Bir ihtimalin daha var, kalman mı dersin Emin olsam çoktan seviyorum derdim Yangına sardı iklimim Yok gibi varlığın yetmedi söndürmeye