Sevmek... En son ne zaman birinin... Neyse... En mümkünü bir yaşantı ileydi sevginin, mümkünse ortak olanından; zira bilhassa seninleyken kurulurdu birinin sende uyandırdığı his, çünkü ancak seninleki kişiliğine aşık olunurdu. Hepimiz aşık oluyor ve neden sevdiğimizi sorduklarında cevaplayamıyor fakat biliyoruz, onca yaşantının içinde bir asıl kırılma anının olduğunu... Bu anın olmadığı her şey biraz eksik, belki sevgi ama

İçimde bir yerlerde, öylece durmakla dahi kırılan adi bir yalnızlık, arz ettiğim önemin güneş tam tepemdeyken oluşan gölgemden daha uzun olmadığı aşikarken... Alıp başımı nereye, kime gideyim, kimin göğsünde mikronluk bir hava kabarcığından daha fazla ederim? Bilmiyorum, muhtemelen, bilhassa kesinlikle kimse değilim. Bir eşik boğazımda düğümlenir, ondan buğulu bakarım en mutlu fotoğraflarda bile; söyleyin kendi başıma, nasıl unuturum

Gözlerim kayıyor sevgilim, kafam karışıyor, herkes nerde? Kimse yok mu yoksa? Başından beri yok muydu kimse? Öyle bildiğimiz, dayandığımız, ekmeği bölüştüğümüz... Sen nerdesin, biz? Benim içimden başka bir yerde var mıyız, onlar var mı? Hayalin hayal olduğunu anlamanın acısı mı üstümdeki? Al n'olur, al bunu üstümden, beni al burdan, it umuda. Geç kalacaksın bak, zamanım daralıyor, görmüyorsun. Tek

Hani diyor ya şarkıda, yaşarken de ölünür; sen hiç öldün mü sevgilim? Ölme sahi, hem benim için falan da değil ha; ben hala havada olduğu için düşene kadar öldüğü fark edilemeyecek bir kuşum sade. Benim için yaşamak da neymiş zaten, kaydadeğer bir motivasyon bile olamayacak kadar yalnızım; benim için ölmek de neymiş, her yanım ağrı zati. Gelmeyen birine