İçimde bir yerlerde, öylece durmakla dahi kırılan adi bir yalnızlık, arz ettiğim önemin güneş tam tepemdeyken oluşan gölgemden daha uzun olmadığı aşikarken... Alıp başımı nereye, kime gideyim, kimin göğsünde mikronluk bir hava kabarcığından daha fazla ederim?
Bilmiyorum, muhtemelen, bilhassa kesinlikle kimse değilim.

Bir eşik boğazımda düğümlenir, ondan buğulu bakarım en mutlu fotoğraflarda bile; söyleyin kendi başıma, nasıl unuturum günden güne kaybolușumu. Gerçi siz nereden bileceksiniz ki, hiç hiç olmadınız ki, hiç mi hiç hissetmediniz kendinizin sadece ama sadece kendinizde bir önemi olduğu vakurluğunu...
Bu safhada doğar yalnızlık, burda büyür ölüm.

Baybay.

Cereyan yapıyor kalbimdeki koca delik, çok uluslu yalnızlığım daima nemli kılmakla sorumlu gecemi; geceyi değil evet gecemi, yalnızca ve "yalnız" ca benimkini...
Her şeyi anlatmaya yetecek bir yazı yazabilsem bile, anlanmaya asla yetmeyeceğini bilmek kaldı boğazımda. Geniş zamanlarca özledim var olmayı, kayboldu kalbimin kırmızısı.
Arayamıyorum istikbalimi bile, tüm nefeslerim yeni yetme, sabrım kısa sükutum âlâ.
İnkarı yok itilip kakılmıșlığımın,lüzum yok aksini iddia etmeye yalnız bırakılmışlığımın. Öyle işte, yağmur yağması gibi öylece ve birden.
Bakmayın aslında bi'nebze canımı acıtıyor eskimek lakin ne gele elden.

Stopları yanmayan araba gibiyim hayat yolunda, yavaş mı gidiyorum duruyor muyum güç bela belli, tehlikemse așikar... Bir o kadar da tek başımayım.
Yaşamak için feragat ettiğim güzel duygular, düşünceler, hallerden ne haber; o her gün başka biri olmaktan utanarak fakat daha da başka olmaya imrenerek açtığım gözlerime sorsanıza kaç defa gördüler sevgiyi bir başkasının kendilerine bakan gözlerinden.
En iyi ihtimalle ya belli etmiyor kimse ya ben körüm, ki bilen bilir aynaya ilk bakışında başlar insanın körlüğü, ilk o zaman uzaklaşır kendinden, kendine en yakın olup dışarıdan dokunduğunda. Korkutucudur çünkü birinin "başka"sı olduğunu fark ederek yaşamak...

Fazla bir şey değil,
Sevgi,
Gönlünden ne koparsa.

Gözlerim kayıyor sevgilim, kafam karışıyor, herkes nerde?
Kimse yok mu yoksa? Başından beri yok muydu kimse?
Öyle bildiğimiz, dayandığımız, ekmeği bölüştüğümüz...
Sen nerdesin, biz?
Benim içimden başka bir yerde var mıyız, onlar var mı?

Hayalin hayal olduğunu anlamanın acısı mı üstümdeki?
Al n'olur, al bunu üstümden, beni al burdan, it umuda.
Geç kalacaksın bak, zamanım daralıyor, görmüyorsun.
Tek sen değil, kimse görmüyor, içimi görmüyorsunuz.

Unutturma beni olur mu sevgilim,
Bilinsin ki hep iyilik düşünüp iyilik yapmaya çalıştım;
Herkesi -ne yazık ki- sevmeye çalışmak yordu beni.
Kötü biri olmadım ben, bunu unutturma.

Hainlere bile sırt çeviremedim, esirgemedim elimi
Düştüğümde yalnızdım ama kaldırdım illa düşeni;
Birileri olsa da, gün sonunda yalnız kalacakmışım,
Yazık sevgilim; düşüyorum, bana yazık, sana keşke...

Hani diyor ya şarkıda, yaşarken de ölünür; sen hiç öldün mü sevgilim? Ölme sahi, hem benim için falan da değil ha; ben hala havada olduğu için düşene kadar öldüğü fark edilemeyecek bir kuşum sade. Benim için yaşamak da neymiş zaten, kaydadeğer bir motivasyon bile olamayacak kadar yalnızım; benim için ölmek de neymiş, her yanım ağrı zati.

Gelmeyen birine gitme diyecek kadar...

Aynalara sordum kendimi, bitmiş meğer kimselerin kulak kabartmadığı o nihavent şarkı; sona dayanmışız bak, sıfıra sıfır ekleye ekleye yirmi olmuşuz ne hikmetse. Tüm bu şartlar içinde sevgilim, kimsece sevdim seni, bitmeyecek yokluğunda.
Makbulü mü ağlayan yaralar hayatın, hep bir ağızdan benimsenmemişliğimi öylece tüküren; umudumun günden güne eridiği bir duvar gibi iriliğini aşamadığım o aidiyetsizlik ne vakit yutacak beni; en çok sevdiklerimle en çok sevdiği olduklarım kümelerinin ortak elemanlarının tümüyle ailemden oluşması habercisi mi büyük depremin, çoktan olmuş ve geriye can bırakmamış olanın.

Peki sonsuza bu denli yakışacak kadar dünyadan kopanlar, kendi -ama sadece kendi- dünyalarında kendileriyle kendilerini bizatihi kendilerinden ötürü eylemeye mecbur kaldığında kötü hissetmeyecek mi kendilerini ki, kendileri daha en baştan bu düzene razı olmamışken? Bu kadar kendi başınalık, bi'başınalık iyi değil, insanı başına buyruk gösteriyor yalnızca ama gel gör ki işin aslı başka.

Meçhulleşmeden evvel,
Görseydim bir yüzünü.

Yirmili yılların iki buçuğuncu saatinden yazıyorum sana sevgilim, birkaç senedir olduğu gibi İncir Reçeli (2) izleyip birkaç göz yaşı akıttım öncelikle.
Üzülme benim için, ışıklıdır yolların biliyorum. Yalnız bi'adamım ben kabul et, sanıldığının aksine tek senle de alakalı değil bu, içim tek benim. Bir yerim var, kimsenin dokunmaya yeltenmeyeceğini bildiğim bir yer, yalnızlık bu. Filmde de dediği gibi "Biri olmak lazım, en azından biri için." Ben de işte hep birinin eni olmak istedim; en sevdiği, en mutlu edeni, en iyi dostu, en iyi hissettiği...

Hiç düşündün mü nereye gider başıboş bir kayık, düşünme de zaten, nereye gittiğinin bir önemi yok çünkü, neden başıboş olduğu mesele.
Ellerime değmeyen ellerinin ağırlığı karışıyor geceme, bilmem kaç bin yıl evvel sönmüş yıldızların kayışını şimdi görür gibi özeniyorum yaşamaya; belki çok geç belki hiç gerek yoktu bile.

Kendime ayıracak ne sevgim ne vaktim oldu ama bağışla, değer vermek daha çok bana göre, gör bak değer görmeyi dahi yakıştıramam kendime. Kızma böyle oldu için, böyle geldi böyle gidiyor işte, kötü biri değilim ben bir tanem; sevmeyi seviyorum sadece, hiç sevilmemișken.
Gör içimdekini, yangını da güzel adamı da, bu güne kadar ne yaptımsa iyilik güzellik için olduğunu da; sen bari yargılama beni, dokun, batırmadan dokun sadece,yavaşça. Anlayacaksın.

Şimdilik hoşçakal, seni seviyorum, her kimsen.