Dümdüz oturuyor olacağım, cebimde beklentisiz, hissiz; birbirine girmiş saçım sakalım, yorgun olacağım; alaycı bir tavır ağzımda, kitap okuyacağım.
Sen geleceksin, hava ısınacak, ben anlamaktan aciz; her kim olacaksın, bilmeden edeceğim. Anlatamam anlat desen, demesen duramam; ne renktir acaba saçların diye düşünüyorum, gözlerin çabuk mu kızarır senin de.
Bilmiyorum, bilmeyeceğim, şu an burdaysan bile.
Kim bu adam diyeceksin, niye bakıyor bana?

Sevgiden güneşlerde kurudu kalbim,
Kendime yetmeyip unutalı oldu epey;
Sakin bir üzgünün parmak uçları gibiyim,
Titriyor bir yerler içimde, ben depremim.

Yakıştıramayacağım sana senliği biliyorum, en çok da merhametin korkutacak beni, yanımda çok uzaktaki beni çağıracaksın bilmeden, aklına bile getirmeden dönümleri. Uzanıp her acıdığımda omzuma, o şarkıyı güzel okuyacaksın.
Kim bu adam diyeceksin, öyle kim ki durduk yere? Sahi kimim ki, kimin kimiyim ki?


Kim bu kadın diyeceğim böyle birden, bana biri niye gelir ki? Şaşkınlıktan saçmalayacak ve pişman olmaman için her şeyimi vereceğim belki.


Bir anlamı olacak mı gözlerimin, bunca zaman sonra, perde kapanıyor derken tam, ilişirken soğuğa. Bir parça dokunacak mısın... Ellerin iyi gelir tahmin edebiliyorum, stres mi hüzün mü her nedense dökülüp duran saçlarıma. Kim bu adam diyeceksin, niye seviyor bu kadar?

Kim bu kadın diyeceğim, bana sakal düzelttiren, erken kalkmayı öğreten, günaydına alıştıran, dudaklarımı iki yana açtıran. Nedenini nasılı sorgulamayacağım bu defa, her an hayal olduğundan korkacaksam da.

Şarabım gülüşüm olacak senle, belki çok yeni ama derin, o beyaz eve gideceğiz şarkıdaki; unutmayacağız dahasını yeni nefeslerin; kim bu adam diyeceksin, niye soğuk elleri.
Özlediğim bir şey kalmayacak seninle, çatlasan da meraktan, açmayacağım eskiyi. Allah Allah diyeceksin, her kimse hoş geldi.

Sana yemin ediyorum,
Beni çok seveceksin
Kim bu kadın diyeceğim,
O da gitmesin.

Bir mermer gibi durarak bekliyorum seni, arayasım yara zira; hoş, denk gelmemiz de epey zor ben kendimi kapattıkça. Başka çarem yok ki en güzel mevsimim, bana adım atan kadınlardan bile korkar oldum, haklıyım sen de biliyorsun.

Olmasa da olurluğun insana tanıdığı o ağırlık, eksilmez mi kapanasıca göz kapaklarımdan bir an olsun; sükûtuma vabeste dirayetim kırıyor iyi ihtimallerimi, geriye kalan o mesut beni...

Olmasam da oluyor, eksikten çok hariciyim onca benim için mühim olanın, bensiz de güller illa açıyor benizlerde, aratmıyor beni insanlığa dair herhangi parametre. Varlığı bir şeyi değiştirmeyen, şeffaf bir kimseyim; bundandır dokunmak isteyenin bile delip geçmesi belki, bu yüzdendir apaçık çağrılarımın bariz karşılıksızlığı... Ya kimse görmüyorsa gerçekten beni, onca hayatın yanından akıp gitmekten başka vasfım var mıdır ki?
Geceler bundan mı yakın, benle eşit mi görülemeyiși herkesin karanlıkta; ben yine de ağır mı basıyorum yoksa, sahi kaç kalbin içinde gerçekten atıyorum şu dünyada?
Önemim ne ki kim için, en başta kendim, șișip sönen ak ciğerimin şu dünyaya saldığı karbondioksitten daha belirgin bir varlığım var mı? En son ne zaman biri için var oldum ben, gözden çıkarılası birilikten hariç.

Ne izim, ne hudut, ne yaş, ne beka
Sanmışım makbul harda sevișler
Değilmiş, uzun zaman önce daha
Meșekkatli mutluluklar

Taşıyıcı kolonları dışında kalan bina kadar kabul etmişim bir yerde, düşünsen düşecek hale gelmişim, el açması zamanımdan kayba doludizgin. Peșpeșe öpmüşüm unutulmușluğumun kutsanası kanatlarıdan, bükülene dek dıştan içe hacizli ruhum.
Yapraklarım sararmıș, dolmalık olmuş, gözlerim, unutulmamalık...
Kapıların açık olduğu, anahtarın bende bile değil ben olduğum, aidiyetine mesudiyet bağladığım yerlere gömün beni, beni sevmeyen her kadının sağ yanağına mesela.

Dinmekse çaresi her şeyin,
Ben beceremedim siz deneyin. 

Bir bir tekliyor heveslerim, belli bir karanlıkta zenginleşiyor ruhumun hatları; neydi ki yaşamak, içime çektiğim havanın derinliğince dahi hükmü olmayıp bir çift gözdeki yansımamda beliren türden.
Kalbimi unuttum sevdikleri ile başa çıkayım derken, atması gerektiğini unuttum, beni ben ettiğini; kaçtım desek daha doğru, korkudan kaçtım, ucunda hiçbir şey olmasa da zorundaydım, bilemediniz.
Yıllarım ağrıyor üstüme üstüme, sesimi kısıyor duymadığınız o şarkı.

Bir asi kadar ürkeğim şimdi,
Bastır yüreğine ıslah et beni.

Sattım kimsesizce birkaç sakin soluğa çabalarımı, ümitleri kuruttum gözyaşı ıslağı onca kitap arasında; tek bir şey öğrendimse șuydu kitaplardan, beklemek ve kızmamak gelmeyince.
Kızmadım ama koyverdim bolca, uğrumdaki çabaları bile hiçe saya saya.

Nicedir dinlenemedim bir çift gözde,
Ayıp oldu yaşamak bile.
Tutunurken eridim,
Zamansız faturasız, nelere mal oldum
İyiden iyiye söz vermesi gerek birinin
Her şeyin iyi olacağına dair.
Kaçarım ilkin, aniden şefkat görünce tabii
Ama durulurum zamanla be, insanım nihayetinde, hatırlamasam bile...
O yüzden diyorum sımsıkı, zincirlerce sarılınmam lazım, ancak böyle geçer zira benim kendime tek yapabildiğim kusursuzca yok etmek.

Öpün de geçsin, buyrun,
Sevin de geçsin, okşayın da,
Hatırlayın ki geçsin, sarılın da.
Bırakmayın artık, artık kalın.

Anlayacağını düşünüyorum beni, kaybolmuş ve sıkışmışlığın beni bu kadar bombaya çevirdiğini; anlamış olman lazım daha doğrusu, insanları bu denli tek celsede bırakıp bir şeylerden pes edebilmemin sebebinin... Her şeyin sebebinin, içimdeki o köpekçe titreyiş olduğunu. Orada unutulmuş bir su kadar durgun yaşardım bir zaman, ne de huzurlu; şimdiyse baktığım her yüze ya öfke duyuyorum ya ağlayasım geliyor.
Yanlış ama keyfimden değil, acıdığından.
Anlayacağını düşünüyorum, itmeyeceğini; bileceğini düşünüyorum bir sarılmayla, "geçecek" demeyle dineceğimi, yaptığım her yanlışla, her paniğimle, her duygu değişimimle.
İtmezsin di'mi?
Üstüne gitmese keşke insanlar insanların, bir şiddet olarak gördüklerinin iç yüzünü bilmeden el çekmeseler öyle çabucak; anlamaya çalışsalar, neden diye bir kere sorsalar, bir kere bakıp göze anlasalar isteyerek olmadığını. Duyarsın biliyorum, tüm bu saçmalıklarımın ardında, içimdeki o ancak gecenin bu vakti buraya yazma cesaretini bile uyku sarhoşluğuyla bulabildiğim o kısık iniltiyi duyarsın; görürsün ölüm döşeğinde çocuğu, kendi haline bırakılırsa hepten kopacak olan...
Yoruldum, dokunsan ağlarım ben de biliyorum ama dokun; aksın gitsin artık, zehrimi ölüme kavuştur.

İyi biriyim ben,
Sis gibi acısından iyiliği görünmeyen.

Yeterince dökülemediğim için böyle kaskatı oldum anlıyorsun, bir süredir ufacık şeylere gösterdiğim abartılı tepkiler birinin yanlışına karşı olduğunda o kişiyi yerden yere vururken ne idüğü belirsiz bir zevk aldığımı ve bunun beni korkuttuğunu da biliyorsun. Acı çıkarıyorum işte da, başka çarem yok, çıkarmadığım her şey gövdemi mezar kılıyor bana.
En ufak bir davranıştan binbir anlam çıkarmayan, her an her insana gidecek gözüyle bakmayan, kendini bu kadar yabancı görüp çok istese bile korkudan insana karışamayan... Bu adam olmayı ben istemedim, anlıyorsun.

Alsa biri beni
Çıkarmasa gün yüzüne
Kırk gün kırk gece
Sarsa sarmalasa
Başımı dizlerine koysa
Ellerini gezdirirken yanaklarımda
Sakallarımın yönü değişse
Alnımda dursa diğer eli, hep
Saçlarıma üfleyip okşasa
Kırk gün kırk gece
Gram kımıldatmadan
Anla beni, anla işte.
Kimselere bırakmadan.