Saat beşi buluyor ve bizatihi boğuluyorum iklimimde, eski günler geliyor aklıma, keşke diyorum o mezuniyete hiç gitmeseydim annem için bile olsa. Olup bitmiş bir şeyin tahribinin bu kadar süreceğini kim tahmin ederdi ki, edemesin de zati kimse; zira olması gerekenler pişman olmayacak benim için, diğerlerini etmek de ne lazım.

Bu vakitlerde yalnızca kendi kendime bir lahza dahi olsa inebildiğim derinlerime başkası kavuşsa büsbütün anlar biliyorum ama bundan daha fazla açamam kendimi, taş çatlasın uykusuzluğun verdiği o budalaca cüretle o anları anlatırım... Sevdiklerimin gözlerinin içinde onlar için bir şey ifade edip etmediğimi çırpınırcasına anladığım, o ölüm kesiği neticenin kesin olmadığına dair kendimi kandırmak için fevkalade üstün çabalar sergilediğim, kendimde delice hata ve kusur arayıp sonrasında da -yapacak başka kimse olmadığı için belki de- kendime kıyamadığım o anları işte.
Ben hala aynı ben, bir şeyler edip duruyorum kendimce, kısa vadeli uzun vadeli birbirinden detaylı planlar arasında bile isteye bocalıyorum zira başka türlü ilerlemiyor zaman, o günlerden beri esasen hiçbir şey ilerlemiyor.

Ne diyeyim müdür, kurban olayım alttaki şarkıdan mahrum etme kendini. İyiye mi gidiyorum sence ya da gidecek miyim? Ben kendi fikrimi biliyorum zaten ey okuyucu, bana seni gerek seni.
Belki de o sahiden "eski" günlerdeki gibi gönül verebilsem hakikaten birine düzelirdi, bilakis çok vakit karşımdaki bir güzelliğe adanıp bütün karalarıma kör kesildim lakin onun da neticesi karaya çıkınca galiba insan... Galiba ben bile sevmeyi unuttum ha? Yolun sonu batmıyor bile gözüme, senin de benim de ölüme en yakın olduğumuz an tam olarak bunu okumakta olduğun an, yani şimdi, oysa ki o dahi senin şimdin, benim değil; benim nem var pekii, hiçbir yere hiç kimseye hiçbir şeye en ufak bir şekilde ait olmadığımı kuruyan kanlarca tecrübe etmiş olayım hatrın için hadi de... Hiçbir şeyim yok mu benim? Bir bakıma iyi bu olmadığı yanılgısı, turp gibiyim güya; öyle miyim değil miyim şuraya dursun fakat bir şeyden adım gibi eminim, olmam gereken gibi değilim.

Bu yazıyı kısa tutacağım, zira ben bende dahi değilim.

Biriyle tanışırız, etkileşimde bulunuruz, sıfatlara indirgenmemiş lakin belirsiz de bir ilişki kurarız; tanımaya çalışırız onunla birbirimizi ama bunu yaparken aslında şu hatayı da yaparız: Uyum sağlamak.

Özetle şöyle: Karşımızdaki aşk yahut arkadaşlık yaşayacağımız kişiyle uymak için aslında biraz ittiririz daima kendimizi, bunu "yabani" biri olmamak için yaparız zira toplum normlarına göre biriyle anlaşamamak kötüdür ve kötü olması da onu -güya- anormal kılar... Böyle böyle çok da sevmediğimiz ama onun sevdiği şeylere alışmaya çalışırız ya da ne bileyim hafif düzeyde rahatsız olduğumuz huylarını görmezden geliriz ve üstüne üstlük bunun adını hoşgörü koyup sanki bir ilişkinin gereğiymişçesine içten içe kendimizi sorumlu davranıyor hisseder ve bundan gurur da duyarız.

Ama arkadaşlar bu gerçek UYUM DEĞİLDİR işte, neden mi? Çünkü böyle giderse bir süre sonra bu sorumlu davranma hissi birden kendini feda ediyor olma fikrine dönüşür, karşınızdaki insan böyle düşünmeye başladığında onu size "Ben senin için..." falan derken bulursunuz, sonra eften püften kavgalar bilmem neler... İnsanlarla anlaşmak bir yetenektir ama erdem asla değildir, o kadar da anlaşamadığın insanla işleri yürütmek ancak bir yere kadardır, marifet hakikaten uyduğun ve bunun için çaba sarf etmene gerek olmayan insanı bulmaktır... Uymak kendiliğinden olur, iki mıknatısın birbirini çekmesi gibi, zaten tam da bu sebepten hiçbir ilişki yalanla yürümez.
Sözgelimi, birinin ben şiir seviyorum diye şiir okumaya başlaması evvela bana verdiği değeri gösterse de, aslında uymadığımızı ve ileride ikimizi de yıpratması muhtemel buruk bir çaba gösterdiğini de anlatır ne yazık ki.

Her şeyi bunca riske sokan şey başta da ifade ettiğim gibi evvela uyumsuz insan olmama çabasındandır, insanın kendini kötü huylarından yontması iyi olsa da farkında olmadan kişiliğini de baskılaması bir tırnağı derin kesmekten farksız hatta çok daha acı vericidir.
Ha ama şu yapılabilir, uyuşan yönler diğerlerine kıyasla on plana çıkarılabilir; iki insanın her açıdan uyuşması nereden baksan pek mümkün değildir zaten ama benim derdim bilakis uyumsuzlukların halının altına süpürülmesi kabaca.

Sen benim gibi değilsen, ben senin gibi değilsem bir süre sonra birbirimize duyduğumuz bu sevgi ve bağlılık aslında sadece alışkanlığı bozmama dürtüsünden ötürü birbirimize karşı aldığımız tavizler haline bürünür ve gün gelip yorulduğumuzda, kendi kendimize birbirimize uymaya çalışmışken aksi gibi birbirimizi suçlayıp incitiriz. Beni anlıyor musun sayın okuyucu?
Anlasan da dinlemeyeceksin biliyorum, ben bile dinlemeyeceğim kendimi zira bu yazıyı hala okuduğuna göre sen de dahil benim gibi insanlar her türlü yakınlık ihtimalini değerlendirmek için elimizden geleni yapacağız, biz yalnızlığı sevsek de onun soğukluğundan üşüdüğümüzü inkar etmeyiz.
Şimdi sen karar ver: Turfanda mı turfa mı?

Harbiden bir şey anlatamayacağım bugün, içimdeki yazma hasretini dindirmesi maksadıyla birkaç kelam serpip gideceğim bu biçare yere...

Aidiyetsizliğim mi başıma vurdu dersiniz. Benim bu mağrur, arınmış ve açıkçası sanki hiçbir şey öğretilmemiş, kötü anlamda bir çocuk masumiyetindeki bir başınalığım... Hiç iyi geceler öpücüğüm olmadı benim, zaman zaman -böyle bir gece vaktinde mesela- üşüşüyor kalbime geçmiş ve çileler, diyesim geliyor birine, rehberi karıştırdığımda karşımda o an onları diyebileceğim dev bir hiç kimse...
Dilenci çocuklar vardır bildin mi, sen ışıklarda arabayla dururken cama yanaşır çat pat bir şeyler der. Bakmam ben onlara, cümle de kurmam ama bu onları yok saydığımdan değil; belki de vicdandan, yok olsalar diye umduğumdan, daha doğrusu onlar değil de çektikleri çile... Bildiğimden belki de, verebileceğim herhangi miktarda paranın o çocukların bir bokuna yaramayacağını...

Sevgi de böyledir bazen, istersin verirler ama onlar da sen de bilirsiniz ki işe yaramayacak; hiç vermemeleri ile arada fark var mı dersen iki durumu da yaşadım ve fark varsa bile bana uğramadı lakin hissetmeyi susuz mevsimler gibi isterdim.
İnisiyatif denen güzide kelimenin söz konusu sevgiyken saf dışı edildiği bu dünyada benden olsa olsa manken olur, hani şu arabaları bir yerlere çarptırırken içine koydukları sensörlü ve acılı mankenlerden. Emniyet kemeri takılı kalplere kamikaze sevgi ağır gelirdi tabii ama ben işte, bile bile ladesten ne vakit vazgeçtim ki.
Erkin Koray'ın hala yaşıyor olması bir derece tebessüm sağlasa da bağıra bağıra geliyor sanki uzaktan da olsa, bir şeylere olan ihtiyaç ve evvelsiz özlemin bu defa giderek ciddileştiği havadisi.
Garip gelir insana kendi ismi, dışınızdan ard arda bir miktar tekrar etseniz hissedersiniz bunu; insan daha kendine alışmamışken toplumsalığın şartlaşıp "İnsan sosyal bir hayvandır." benzeri deyişlerle ideal kılınmış olması aslında her insanı yalnız olmasının suçundan bir nebze kurtarır. Durkheim'ın intiharlarına girecektim ama madem bir şey anlatmayacağız dedik anlatmayız.

Anlatmayız ama ağlatmayacağımızı söylemedik, o da başka sefere artık.

Demir yalamanın dahi verdiği tadı veremeyen insanların ancak uzaklaşınca varmışız farkına, kıymetten bol ne var zira verecek bizde. Hakikaten hissetmiyor ama insan o bir aradalıkta, karşısındaki kişinin dominantlığının içten içe kendiliğine engel olduğunu mesela; giderken bile baskın oluyor ve sanıyorsun ki suç senin falan, sonra bir oturup düşünüyorsun aslında olan sana olmuş da ucuz kurtulmuşsun.
Hiçbiri mühim değil de bunların, iftar ne zaman?

Ayırdına varıyorsun ki matah değil çok da alttan almak, eninde sonunda kötü olacaksın zira birileri için ki bu durumda en iyisi ne olacaksa en erken olması. Sen tepkini koysaydın, hatayı kendinde hayatı başkalarında aramaya kalkmasaydın sürekli, işler bittiğinde dışarıdan gözüken pozisyonun gerçeğe eşdeğer olurdu kim bilir.

Bir de insanın içini cızbız köfteye çeviren fedakarlık mevzusu var. Ben mesela kendi adıma diyebilirim ki fedakarlık yapmayı seviyorum, bunu özel bir şey görüyorum ve aynı zamanda bir elin verdiğini diğerinin görmemesi gibi esaslara bağlılığımdan çoğu kişinin onlar için yaptığım fedakarlıklardan zerre haberi de yok... Hal böyle olunca fıtık gibi doğuyor tabii sorunlar: Bir gün bakıyorsun karşı taraf hep kendi çabaladığı gibi piçten bir fikirle karşına çıkıyor, e tabii susuyorsun sen de, "Senin bir halttan haberin yok ama..." diye başlayan cümleleri çıkmadan yutuyorsun ağzından, gururunu zedelemekten daha karlı geliyor içinde kalması pek tabii. İşte size bariz bir suçlu görünümünün aldatıcı portresi.

Bilinse farklı mı olacak, şüphesiz öyle... Ama şu var nihayetinde, bilinmeden de öyle olması gerekir; gerçek bağ budur, yoksa ince ipe yüzlerce düğüm atsan ne fayda. Böyle bir şeydir işte bitmesi gerekmek, böyle biter iki taraf da sevse bile, budur mesele. Buna vakıf olan çok da çaba harcamamaya başlar o vakit, nitekim onun çabasızlığından dem vuran da asla görmez bu bıkkınlık sürecinin gelişimini, mahvoluş evrimini.
Taze kanlara çıkar ayrılan yollar kimi zaman, iki tarafın da birbirini sevdiği hatta gayet iyi de anlaştığı durumlar için dahi geçerlidir ayrılığın iki tarafa da fayda getireceği ihtimali... Bu geçerlilik kötü hissettiriyor gerçi, en azından bana; bırakmaktan nefret ediyorsun diye kalmak zarardır kimi zaman, ki bu durumda en aşikar olan da bu.

Birini bırakmanın ya da biri tarafından bırakılmanın kötü olmayabileceğini ayıktığım zamanlardayım ve bu can yakıyor. Galiba biraz mükemmeliyetçi ya da masalcıyım ki hazmedemiyorum ama elbet edeceğim. Kendi kendime, tırmalaya tırmalaya erdiğim hiçbir gerçek bu kadar ürkütmemişti beni ne yalan söyleyeyim. Birbirini söndürerek yok olan iki karşıt kutup, zıtları birbirine çektiğine lanet ettirecektir belki aslında ama anlamaz çoğu insan, hem neden anlasın ki? Bu kaynayan kurbağa hikayesi ile aynıdır aslında bakarsan: Kurbağa ısınan suda gevşer, kendini iyice bırakır ve bu da ısınan su kaynadığında kaçmasını zorlaştıracaktır; haşlanmış kurbağanız hazır, yeter ki kalbiniz haşlanmasın.

Bir gün bir kurbağa öperseniz beni hatırlayın ve bana dönüşmemesi için dua edin.

Günaydın çocuklar. Nasılsınız? Ben mi? Ben iyiyim canım, valla iyiyim; ya benim aklıma bir şey takıldı o yüzden -ve bir de orucun ilerleyen saatlerinde üşeneceğimden- bu saatte yazıyorum.

Yahu sizce de bu blog biraz fareli tavan arası gibi kokmuyor mu? Bunu şunun için diyorum, ne vakit buraya yazmaya kalksam sanki hüzünlü olması vacipmiş gibi o yöne evrildiğini fark ettim yazıların ve elbette ki bunca karanlık yazıttan arta kalanın hoş ve memnun bir hayat olması ne derece mümkündü? Özetle: Benim yazıları yazmamla onların beni yeniden, artık o yazıyı yazmış ve dolayısıyla yeni bir Alptuğ konumuna sürüklemesi şeklinde ilerleyen bu döngü... Kesilse kendimi mi bulurum, en büyük tutkum mu uzak tutuyor beni başkalaşmaktan, ona mı geldi feda sıram.

Küflü bir adam olmak istemiyorum artık lakin unutmadan tabii olanı biteni ki gardımı alayım. Kime sorsam şimdi güçlü olmaya çalışmanın gereksizliğinden söz eder üstelik, işe yaradıkça daha da gereksizleşmesinden. İlginçtir, tam da şu an "Dışı sevda içi zindan değilim artık." sözleriyle bezeli bir şarkı çalıyor, sizce ne anlamalıyım sabahın bu sekizinde? Başkalarının söylemeye çalıştığı gerçeğin ben de farkındayım, eskinin tekrarlanmaması adına alabileceğim her bir tedbir beni yalnız kötülükten değil içi dışı sevda, yani bir bakıma tam düşlediğim gibi, eskisi gibi olmaktan da koruyor galiba; zira en son herhangi anlamda ne zaman birine gerçekten tam kapasite ve son derece duru inandım hakikaten bilmiyorum, bir yandan da iyi ki inanmamışım diyorum çünkü haklılığımı görüyorum çok geçmeden.
Aslında bana olan en kötü şeyler bu "iyi ki"lerimmiş yeni yeni anlıyorum, haklı çıktıkça çekilmişim kabuğuma, hata da burda...

Şimdi diyebilirsiniz ki "Oha çocuk haklı olmayı bile suç görüyor pes." ama değil tabii, biliyorum başkalarının payı daha çok ama eğer bir çözüm istiyorsam... Tırnak kadar bir dahlim dahi varsa kendi cinayetimde, önce benim borcumu ödemem gerek kendime.
Murat Göğebakan hırçınlığı işe yaramıyor belli ki, durgun sularda da dinlendik yeterince, artık sakinden bir şeyler yapmalı lakin ne? "Uslan be Halil İbrahim." diyor ya bilirsin, işte bu uslanmış, yatışmış çocuğun inanabilmesi gerek artık belli, galiba tek eksiği; görüyorum oturtmuşum her şeyi, dingin sularım ısınıyor, kendimi daha iyi tanıyorum ve daha rahat gönlüm, kuşlar kadar rahat... Yine de Allah ve kendimden başka sevgisine itimat edeceğim belki inatçı birileri ne hoş olurdu, inatsız güç çünkü, zira ben bu tortulu yüreğimi elden geçirmeye niyet ve çaba duysam da artık, kabuğum da pek tabii direniyor kalınlaşmakta ve ben... Ben ki ona tek başıma karşı koyacak ne güçte ne dermanda. Güçlü olmaya çalışışımın temeli buydu aslında dahası değil, güçlü görünmek sanıyordu çabamı herkes ama herhangi bir biçimde görülmeyen adam güçlü görünmeye mi çalışsın? Bunu da öğrendiğinize göre devam edin uyumaya, bu çocuk günün nöbetini tutar ne de olsa.