Hangi ağaç kabuğunun altında kanar  yaralarımız beraber, menekşe parfümü denli kifayetsiz kaldı dünyaya olan sevgimiz, her şeye ve herkese. Bilmiyorum ordu olamadık diye mi kaybederiz. Özgürlüğü bağlılık olan biz neslinden ne kalır geriye daha içre ölümden. Sarıldıkça güçlenecek benliklerimiz ayrı dünyalarda kısılıp kalmış ve hep bir ağızdan sevgi dilenirken... Ne menem şey sanki yaşamak  bir ömür ipin ucunda

Nasılsın canım kızım? Sana zamanın kırıcı kısımlarından birinden yazıyorum bu defa, özür dilerim oldukça geciktim ama hazır değildim. Sana yazmayalı neler oldu dersen olmadı bir şey, ya da sana yalan söyleyemem, oldu ama boşver birtanem. Üzülme benim için, baban yalnız değil artık, aynı şeylerin bir daha yaşanmasından ödü patlayarak geçse de yalnız geçmiyor günleri. Yalnız değil demişken anneni

İsmet Özel kokusu alıyosanız bu doğru, alamayanlar için alıntıyı şuraya bırakalım. Beklentisindeki asit öldürdü onu. Beklenti de fazla iddialı bir kelime aslında, daha çok "ummak" olmalı benim nezlimde; mesela ikiyle ikiyi çarparken hesap makinesinin sonucu dört göstermesini "beklersin", birisini dostun görüyorsan da ondan edineceğin merhamettir, sevgidir vesairedir duyguları beklemez umarsın, inşallah dersin, kesinliğe dayalı zerre yoktur, al sana asit.

Acı bir sapmadır. İlk çektiğiniz andan itibaren ayrısınızdır, başkasınızdır ve çektikçe de anlaşılmaz hale gelirsiniz; içinde olduğunuz şeye dahi uzaksınızdır daha nasıl anlatayım. Bir noktada da sanki siz kendinizi çekmişsiniz gibi gelir insanlara, "Çeksem ne çekmesem ne?" dersin duymazlar. Bizim toplumumuz duyma hususunda orospu çocuğudur zaten afedersiniz, ya da ne affedeceksiniz ulan altta kalanın canı çıksın! Bağıra bağıra