Dünya garip bir yer oldu artık, aslında bunu anlamak o kadar da güç değil; şöyle ki bugün kuzenim (7) karnesini alırken arkadaşlarıyla fotoğraf çektirmediyse, en güvendiği arkadaşı daha o yaşta onu ona göre de olsa sattıysa, eve gelince üzerinde "surat ifadelerine uygun cümleler yazınız" yazan tatil ödevinde üzgün suratın yanına her çocuğun yapacağı üzere "Tatil bitince üzülürüm." gibi cümleler değil de "Arkadaşım beni üzdü." yazdıysa benim yerimde olsanız siz de böyle düşünürdünüz.
Belki bizim aldanmışlığımız, acımız yahut ötekiliğimiz ırsidir, belki de dünyanın çıkan çivisi batacak bir bizi bulmuştur, olabilir.

Yeni tanıştığım bir kızın öğütleri de düşündürücüydü açıkçası, kabaca "Takmayacaksın tak açacaksın." cinsinden şeyler; haklı mı? haklı tabii, herkes kadar haklı ama onun da yine herkes gibi atladığı bir nokta var, ben bunu yapabilecek düzeyde makul bir adam olsaydım ben olmazdım zaten, bana deli denmesinin geçerli sebepleri var; geçerli, acı verici ama vicdanen de kusursuz huzurlu, mücbir sebepler... Kendim için insanları kullanmak... Buna hakkım var aslında, yani beni zaten kullananları kullanmaktan söz ediyorum; tabii ben illa da kullanmayacağım bu hakkı, neden derseniz hem kendimi o ucubelere benzemiş hissetmekten daha acı bulmadığım için bilip bilmediğiniz tüm yaşadıklarımı, hem de her tür kötülüğüne ve beni boşvermişliğine rağmen kalbimin ortasında yer verdiğim insanları önemsemeyi kişiliğim gereği durduramayacak olmam. Hal böyleyken birilerine gereğinden çok fazla öfkeli, birilerineyse haddinden hayli yumuşak davranmam temelli zora sokuyor işleri; demiştim, ayarım yok, şayet olsa burada olmazdım galiba.

Ki madem düzeltmek adına buradayım eni-konu bazı yanlışları, ilk olarak şunu elden geçirmekte fayda var: Benim kendimi soyutladığım. Demir bir leblebi gibi tam karşılarında duruyorum işte, iyi kötü herkesin gözlerinin tam içine bakıyorum; toplum beni bu halimle içine alamıyorsa, illa ki bazı yanlarımı yok edip kendinden bazı yanlar eklemesi gerekiyorsa kusura bakmasın, benim öyle topluma ihtiyacım yok... Bu sözümün üstüne yüksek ihtimal kafanızda benim yanlış düşündüğüm izlenimi belirdi, çünkü toplumun kötü özelliklerimi yontup bana beraber yaşamanın gerektirdiği iyi özellikleri aşılamak amacıyla bana karşı geldiği fikrindesiniz muhtemelen herkes gibi, peki tam tersiyse? Yani bir türlü dilimizden düşüremediğimiz bu toplum o kadar da masum değilse, yok etmeye çabaladığı yanlarım -başıma bela da açsa- bu amansız merhametim gibi şeyler ve bana eklemek istedikleri ise bir sürü umarsızlıksa?

Arkadaş ortamı kavramının şerefsizliğinden hepiniz haberdarsınızdır, çevre edinemeyen çocuğun her türlü itliğin uğursuzluğun hüküm sürdüğü aşağılık bir topluluğa katılmak için kendini zorunlu hissetmesi ve bu sayede sigaraya başlaması gibi boktan klişe hikayelere de eminim epey maruz kalmışsınızdır. İşte ben o çocuğa diyorum ki o şerefsizler senin tırnağın olamaz, gerekirse tek başına kendi yolunu çiz. Şayet benim bu söylediğimin adı onurlu bir yaşam değil de kendini toplumdan soyutlamaksa evet haklısınız, değilse öttünüz işte.
Bu hayatın yuttuklarından asla ama asla olmamak için, kendi değerlerimle bugün diğer her şeyi feda etmiş biri olarak diyebilirim ki ben... Ben hiç de katı biri değilim, önüme çıkan fırsatları hep değerlendirmeye çabalarım, yeniliğe bayılırım; sadece bununla kalmam, ufacık bir kıvılcımın çıkarabileceği yangını da epey evvelden koklarım işte, o yüzden kimse bana ilişmesin.

Ben bu kafada ilerlerken mecburiyetten kendini "insanların hepsi böyle" diye kandırabilmiş tiplerden de değilim üstelik, dünyada sevgi kalmadığını söyleyemiyorum çünkü ben hala varım, dostlarımı(!) da aşklarımı da ne derece sevmişliğim varsa, ne derece seviyorluğum, ne derece uğurlarına ölmeyi göze almış hatta bu fikirden açıkça ve gururla keyif duymuşluğum varsa bir ben biliyorum, öyle de kalacak anlaşılan.
Sizinse tek anlamanız gereken, yüzeysel olacaksa hiç olmasın diye terketmek bir şeyleri, terk-i diyar etmek belki.

Direnmek için motivasyonun gerekli olmadığı bariz bir yanılgıdır esasen; nefes almak derim ben buna, ya nefes alacağın günü bekliyor olduğun için bekleyebiliyorsundur, ya da en son aldığın nefesin tesiri hala tükenmediğinden. Bazen de şöyle bir motivasyonun olur, buna baba motivasyon diyorum ben: Yıkılmamak zorundasındır çünkü sen yıkıldığın takdirde sana bağlı kimseler için de etkili olur. İşler bu raddeye geldiğinde bir oyunculuk yeteneği nükseder insana ister istemez, iyi durumdaymış gibi davranmayı öğrenir yavaştan; belki yeterince iyi değildir, saklayamaz bazen ama ne önemi var, her çaba gibi bu da güzeldir işte.

Merhaba arkadaşlar, dostlar, sevenler, ilgiyle takip edenler, hiçbir şey yazmamama rağmen hala girip yoklayan yoldaşlar...
Uzun bir yola girmiştim, çokça düşünmeye ihtiyacım vardı, yazmam değil biriktirmem gerekiyordu, ondan beklettim sizi. Çok şey değişti hayatımda, değişti derken hiçbir şeyin iyiye yahut kötüye gitmişliği yok hala ama... Bilmiyorum, birkaç bir şeyler öğrendiğimi söyleyebilirim. Ne yazık ki fikirlerimin hiçbiri değişmedi ama örneğin şurdan burdan biraz umut eklenmiş olabilir belki, kabuslar hala geçmiş değil, hala bir şeyleri özlüyorum, hala bir şeylere çok çok çok kızgınım... Hala kendimi kandırıyorum ve inanıyorum da, sanki mutluymuşum gibi, her şey geride kalmış gibi geçen birkaç gün yahut haftanın sonunda kendi rezilliğime dönüp duruyorum yine ama...


İşte fark bu, yani size yazmayalı geçen toplam 24 günlük o süre zarfında bir sürü ama'lar eklendi lügatıma; ama diye diye yarıladım yolu anlayacağınız, mutlu görünüp mutlu olmamanın, bir türlü gidememenin, her şey ile yüz yüze kalakalmanın, direnci yitirmenin, sınav puanlarındaki dalgalanmaların beraberinde bu güne kadar yaşadım işte. Hala burdayım. Bunun bir sebebi de ikinci ailem olan İnterrail Türkiye. Bu aileden birebir tanıdığım kimse yok, en yeni üyeleriyim belki ama cidden benim de ailem, bir şeylere devam etmemdeki yegâne sebep onlar; aralarındaki o bağ, o dostluk, o abla/abi-kardeş ilişkisi ama en çok da dostluk; özlediğim şeyleri hatırlatıyor belki, daha doğrusu sahip olmadan özlemini çektiklerimi; kendimi bu kadar onlarla değilken bile onlarla gibi hissediyorum; çoğu insan onları, daha doğrusu artık "bizi" yalnızca gezip tozmak, eğlenmek için bir araya gelen sonra da etrafı çöp içinde bırakıp giden kimseler olarak biliyor; haklılar, öyleleri de var ama biz o değiliz; bu toplulukta ne dayanışmalar oldu ben gözlerimle gördüm, ne güzel şeyler, nasıl yardımlar...
Bilen bilir ben nefret ederim evden çıkmaktan ama onları öyle görünce... Değiştim ya, her değişenin sigaraya başlaması gerekmediği üzerine ben de değiştim; hayat sıcak, hayat güzel, ben o hayatın hayli uzağında da olsam, yaklaşacağım, unutacağım bunları ve hepsi geçecek, sık sık unutmayacağım gibi gelse de geçecek; kamp atacağım doğada, hayvanlara sarılacağım, iyilik ve hoşgörü üzerine kurulu, daha köklü dostlukların temelini atacağım, daha gerçek insanlarla daha gerçek insanların yardımına koşacağım...

Bir gün ama'larımla hepinizin kapısına dayanacağım, ben olduğumu anlayıp açarsanız şayet, güzel şeyler sizi de bekleyecek; kimlerin kapısını çalacağımı dün gibi biliyorum, asla unutmayacağım.

Uzun lafın kısası ben geri döndüm dostlar
Ve en iyi bildiğim işi yapmaya kaldığım yerden devam edeceğim.☺

Üzülüyorum Altan, sabahın dördünde üzüntüden uyandım, kabuslar başladığına göre çıkmaza girdi kalbim gibi bilinçaltım... Ben eskiden öcü möcü görüp kabus derdim, artık ihanet görüp diyorum. Mide bulantıları, günübirlik sinir harpleri, ilk yalnızlık fırsatında hücum eden göz yaşları ve dahası...

Demek edebiyat değilmiş bu, hiç yokmuş hakikaten dişe dokunur ölçüde değerim; insan geçmişi düşünüp özlüyor ve nasıl özlemesin... Böyle değildik, değildiniz... Hani çok mutluydunuz, iyi ki vardım ve bilmem neydim? Öyleyse neden hiç olaysız üçüncü şahıslaştım sizin için?
En çok da şey dokunuyor ciğerime, ben eskiden size verdiğim her hediyeye "Sonsuza dek dost kalalım." falan gibi temenniler yazıp sürekli yüzünüze de öyle diyordum, o yüzden mi acaba?
Vay be diyordum kendime, demir gibi dostların var Alptuğ diyordum, kim yıkabilirdi ki beni, çok şanslıydım ve hep şükrediyordum... Hala vay be diyorum, her şeyin yüz seksen derece değişişine ve mesela o güzel günlerin sizin için anlamsız, benim içinse birer iğne olmuşluğuna...
Kullan at traş bıçağıydım demek, bari bu senenin sonuna kadar beni seviyor gibi yapmaya devam falan etseydiniz, ben de buralardan defolasıya dek mutlu olsaydım yalan olduğunu bilmeden eskisi gibi...

Bilmiyorum, belki de eski gerçek ama sıkıldınız, o kadar can arkadaşınız değildim çünkü; rahatsız etti misal habire doğum günlerinizi kendiminmişçesine sevinçle kutlamam ve siz de benimkini unutuverdiniz, ya da sık sık sizi ihmal ettiğimi düşündürmemekten ve bazen de endişeden halinizi hatrınızı sormam o kadar anormal bir şeydi ki çoğunuz senelerdir bir defa bile işi düşmeksizin, kendiliğinden mesaj atmadı bana can dostlar.(!)
Bunların hepiciğini anlayabilirim, zira daima alehime iş gören hayvan gibi bir empatim var fakat neden işte? Neden o yalan günleri, o içi boş olduğunu kendime yeni yeni ve bir kılıcı saplar misali acı içinde idrak ettirebildiğim sevgileri ve iyiliğimi düşünmeleri -ki hakkınızı yemeyeyim bazısı gerçekti bu düşünmelerin- yaşattınız bana?
Eğer öyle yapmasaydınız daha kötü olmazdı, hayatında sizden başkası olmamış birinin yanında siz de olmamış olurdunuz; ki gitmekle olmamışlık çok ayrıdır, yalnızca gitmek kanatır. Yani ben yine yaşardım kimsesizliğimi ama bu kadar dokunmazdı, bana mezar olacak anılarım olmazdı ya da ne bileyim... Her gün ağlamazdım, herkese öfkeli olmazdım ve en önemlisi... Gerçekten hayatımda olmak isteyen insanlara bir yer verebilirdim ama her şey için çok geçim artık, en çok da dostlarım için ölme hayali kurmayı bırakalı beri.

Hümeyra'nın dediği gibi: "Öyle uzak ki yerim, uzakları aşıyor; bütün özlediklerim, benden ayrı yaşıyor..."

Sanki çıkıp diyecekler ki "Bunların hepsi şakaydı, seni deniyorduk, biz seni hiç bırakmadık." Hayal işte anasını satayım, bu da benim hayalim ama onu bile kıran, beni her an ağlatabilen iki şarkı var onlardan beri hayatımda: Dostum Dostum ve Arkadaş.

Sakın babana benzeme ve sakın özdeşim kurma olur mu canım kızım? Önce aile sonra dost gelir, dost için her şeyi yapmalısın, her şeye katlanmalısın, dostunu kendinden ayırt etmemelisin...
Ama...
Sadece o da seni dost görüyorsa, gerçekten hakiki ve sağlam bir dostluğunuz varsa, harbi önemli ve değerliysen onun için.
Benzeme işte babana, gözünde aslında herhangi biri olduğun ama sana utanmadan kanka, kardeş vesaire diyebilen ve hiç de yüzleri kızarmayan ve er geç bunun böyleliğini acıca tecrübe edeceğin insanların canına can katmaya yeltenme, yakma kendi canını. Çok iyi seç dostlarını, öyle üç sene, beş sene, sekiz sene -ki zaman arttıkça yapılması daha da hainlikleşir- sonra bile seni bırakmayacak, değişmeyecek, mesela karşısına seni ve en çok istediği şeyi koyduklarında seni seçecek, kısacası seni kolayca gözden çıkaramayacak insanlara güven sadece. Diyeceksin ki babacım ben böyle olduğunu nasıl anlayacağım; anlamayacaksın güzel kızım, iyi ki varlar deyip sürekli arkana bakacaksın gülümseyerek ve bir gün arkanı döndüğünde... Ancak o zaman anlayabileceksin üzgünüm, şimdi sana bunları yazıyorum çünkü öyle bir günü yaşamak zorunda bırakılırsan kuzucum, baban burda.☺Korkma öğreteceğim sana, böyle şeyler olduğunda benim kadar yıkılmamayı, benzememeyi bana.

Arkadaş ortamını iyi kur bir tanem, gerekirse baban kadar yapayalnız ol ama sakın ite-köpeğe karışma; asla ama asla ne içki ne sigara kullanma, n'olur, babamın bir bildiği var de, gör babanın halini, gör babanı ve ne olur bunu yapma...

Çok değer ver dostlarına, annen ve benden sonra her şeyin onlar senin; dostun hastanedeyse iptal et toplantını düğününü, sakın bırakma darda, gerçekten güvenip seviyorsan düşünmeden feda et kendini, gururum ol mümkünse. Korkusunu çok abartı, acısını saçma görsen bile elini sakın çekme kimsenin omzundan, gereksiz bir mevzuda pimpirik bile olsa sen ondan daha çok düş üstüne, kimseye yalnız hissettirme. Asla kimseyi terk etme, kızsan da, küssen de, kanlı bıçaklı da olsan, çok ayıp da etseler; dara düştülerse ve sen oradaysan çek al onları oradan, babana benzeme, her şeye merhamet edebil ki mutlu yaşa, gençliğini yaşa, kendine küsme.
Dostu nasıl anlayacağını, nasıl emin olacağını başka defalarda da çok yazdım onları oku; babanı oku, babanın gerçek ve güya dostluklarını oku, babanın halini oku ki baban gibi olma, kendini parçalama.

Özür dilemekten de utanıp çekinme, yapman gereken yerde yapamamaktan çekin, empatiye üstün bir özen göster ama bir şeyden memnun olmadığında gerilmemek için bile olsa susma sakın; yoksa bir gün tak eder ve ileri gidersin davranışlarında bile isteye, baban gibi, baban gibi olma...
Küfür etme bir de, hatta hiç öğrenmemen en doğrusu lakin ne mümkün şu rezilliğe bak. Seni okula hiç göndermemeyi dilerdim ilaveten; önlemiş olur muydum dersin o zaman bütün bu sahte ilişki ve dostluklara, bel altı erkek muhabbetlerine, binbir öfkelendirici şuursuzluğa maruz kalmanı? Seni düşündükçe yatışsa da baban, baban epeydir kızgın bir adam canım kızım, babanı böyle insanlar mahvetti.
Seni bir yerden sonra bir şekilde koruyamayacağım endişesindeyim hayattan ve umarım bu beceriksizliğim sigara yahut yanlış çevre faktörlerine değin olmaz, uzun hikayelerim var zira. Her şeyin başı aile, ortası dostluk kuzum, eğer beceremezsem sana babadan öte bir dost olmayı, gerekirse başkalarına ihtiyaç duymamanı vesaireyi; umarım benden talihli olup gençliğini sevgi ve sadakatle, güven duyabilerek yaşarsın.

Herkesin halini sor oldu mu meleğim, nerede vakur, hüzünlü birini görürsen bit yanında, baktın herkes birisine karşı, onun yanında olmasan bile haklarını sen gözet onun, itilenlerin elinden hep sen tut ilk, yalnızların yanına ilk sen ulaş ve n'olur ne içki ne sigara içme.

Vasiyetimdir canım kızım
Henüz senin olmayan 18'lik baban Alptuğ Dağ.

3.5.2018