Ben bu satırları yazarken, gözlerim neredeyse ağlayacak lakin annem gelebilir. Bugün sizin için aşina olmadığınız bir hikayem var. Son yazımdan biliyorsunuz belki, hani o sözü geçen tek pişmanlığım. Onu buldum bugün, yıllar sonra; değişmiş biraz, yüzü daha bir güler olmuş, güzelleşmiş de tabi, sevdiği ve onu seven biri var anlaşılan, bana kıyasla da pek bir mutlu. Ben? Bin

*Bu yazı resim dersinde bir kağıda alelacele yazılmış notlardan oluşmaktadır Şimdi ben tıpkı okulun karşısındaki -biraz da ilerisinde- paslı elektrik direği gibiyim üzerine kar yağan, bana mısın demeyen fakat ölü gibi duran. Birinin bu düzeni alaşağı etmesini beklerdim oysa klişeler gereği; bakarsın tam da bu yüzdendir klişeye nefretim, başımı türlü sinematik durumdan (kötü anlamda) kaldıramıyor olmamdan. Ben paslı

"N'olur gelme!" ile "N'olursun gel!"lerimin arası takriben bir bakışına eşdeğer. Ben hakikaten yalnızımdır, öksüre tıksıra şiir okurum bir başıma orada burada, duvar kenarlarında, kalorifer üstlerinde, bulduğum başıboş sandalyelerde, metrukta, izbede falan her yerde. Sense şekilden ibaret sanırsın, "kuğul" görünmeye çalıştığımı, belki de çapkınlık için öyle görünmek istediğimi düşünürsün, hakkındır da -beni tanımaya "gerçekten" cesaret edememiş herkes kadar- ama

Özen gösterişlerimize yazık... Senelerdir hayat ve hatayı kendimde aradığım vakalar, ilişkiler ya da artık ona benzememeye başlamış şeyler. Dev bir ön yargı belki şu an karşılaşacağınız, ama kusurlu, ama kusursuz, ama gerçek... Şöyle söyleyeyim, biri için belki eksi beş derecede bir belki daha fazla saat beklemişsindir; bir laf eder diye değil, haline acır diye değil, beklediğini görür diye