İnsan bilmiyor, insan tereddütte kalıyor, terliyor insan, elini boynuna götürüyor ki bu bir stres belirtisidir. Yaşlanıyor insan, adım adım uzaklaşıyor, uzaklaştığının ne olduğunuysa ancak... Neyse. Eğer oğlum olacaksa şöyle düşünüyorum (bunu ona söylemeyin tabi); eğer şimdi görmeye alıştığımız çoluk çocuk gibi olacaksa sıkıntı yok, ama es kaza babasının izinden gidip birini gerçekten sevmeye, insanların algılarını hiçe saymaya niyetliyse

Sahiden unutmuşum ben ya, bunu iyi bir şey bilirdim gerçi; ama bir insanın gözlerine bakarken iç çekmemek mesela (olumlu anlamda), kalbin kimseye zerre pırpır etmemesi, hayallerini belli başlı birinin süslememesi, kısacası sevememek yani. Allah'tan hazırlıklıydım buna, o kitabı yazarken tam da bunu düşünmüştüm... Ben o kitabı en çok... En çok bir gün aşkın nasıl bir şey olduğunu unutacağımı