Yazıyorum,şiir okuyorum,müzik dinliyor,söylüyor ve çalıyorum;mutlu gibiyim de,unutmuş gibiyim belki..Ama yok,tanımazdan gelemiyorum,saçları,sesi derken ne zaman olursa olsun cız ediyor içim..Unuttum derken,artık başka biriyim derken o 13'ündeki ben geliyor yanıma,omzuma dokunup yok oluyor..Bazen de onunla ilgili şeyler,çiçekçinin önünde gördüğüm her beyaz gül,resim çizdiğim o küçük not defterinin içindeki kendine benzettiği kız,hatıra defterimdeki el yazısı falan işte... Bunların hepsi sızlatıcı detaylar,bir

Şu hayattaki en zor şey tutturduğun çizgiyi korumak,öyle ki doğru veya yanlış oluşunu dahi geçtim artık... Haklıyken haksız duruma düşmekten kaçınanın korkaklıkla suçlanacağı kadar,birinin bir başkasının yaptığını yapınca ona yapılan övgünün aksine örseleneceği kadar,kendi açığıyla bile birilerini suçlayacak ve açıkça söylemekten çekinmiyorum''başkalarının güya zaaflarını kullanıp onları kışkırtmaya çabalayacak'' bir''Cahil cühela takımı''yla yaşamak,onlarla aynı havayı solumak,göz göze gelebilmek,hatta iletişim

Şuh kahkahalar,ağır çekim zaman,siyah beyaz etraf,bulanık çerçeveli kadraj..Dün bir zenci öldürdüm,bir duvara işedim,biraz su içtim..Kelebek patladı,bulutlar morardı,kadın ağladı ve unutmaya başladık... Tanrının eteğine sarılır gibi nezaket beklerken,küfredebilirsin de sevişirken;tenin barut kokar gibiyken,susmayı da tercih edebilirsin ölürken..Hala anlamadın mı,cahile kafa tutanı öpüyorlar,yalnızca kendim anlayayım diye bu saçmalıkları karalarken bile aynı şey... Birgün New York'da hapse girersem bana Tokyo'dan telefon

Bazen için kendimi benden başka biryerlerde öylece bekliyormuş gibi hissediyorum;7. sınıfın son gününde eski okulumuzdaki 3 küçük binadan ana kapının önünde olanının önündeki basketbol potasının tam önünde sevdiği kadından cevap beklediğimdeki;yahut Çankaya hastanesinin ikinci katının en dipteki iki yataklı odasının kapıya yakın yatağında(ki sonradan diğer yatağa yerleştim), çocuk aklım ama büyük bir ciddiyetle ölümü beklediğimdeki gibi... Ve o

Yine normalime döndüm,henüz dün fikir ve duygularımla ön plana çıkmış bir yazarken şimdi sıradan bir öğrenciyim;içine kapanık,sap ve durgun,onbeş değil de kırkbeşinde gibiyim..Ya hangisi gerçek benim,daha da önemlisi hangisi gerçek hayatım benim?Düne kadar hayalini kurup dün ise kendimde bulduğum,"Kendimi buldum"dediğim ben mi;yoksa mecburiyetten ayak uydurduğum bu hayatta yine beni anlamayanlarla dolu yaşayan ben mi?..Peki ya bir hayat için,hangisi