Ölmemek İçin
Kendimi sanki ölmemek için yaşıyormuş gibi hissediyorum bazen,hangimiz hissetmiyoruz ki.Okuyanların pek çoğunun fazlasıyla haberdar olduğu gibi Twitter'da takılıyorum bu aralar,yazmak için pek bir vaktim olmuyor.birbirinden güzel yorumlar alıp işimi doğru yaptığıma kanaat getiriyorum,eleştiriler ile de kendime yön verip daha iyi yazmak için savaşıyorum.Ama tüm bunların da ötesinde bir sebep var;içimdeki o buruk mutluluğu,yalnızlığı ve onsuzluğu unutmak için kendi çapımda sosyalleşmeye çabalıyorum...
Aşığımı bulamadım,ben de evlilik yerine kariyer yapıyorum sanırım.Bunun beni mutlu etmeyeceğinin ben de farkındayım tabi;ne kadar okunsam da sevilsem de bu benim için gerçek bir mutluluk olmayacaktır,olsa bile asla sol yanımdaki o bitmek bilmeyen boşluğu ne yapsa dolduramayacaktır...
Ama artık beklemek istemiyorum,sonsuza kadar bekleyip sevebilecek gücüm var ama bunu istemiyorum;hoş,ben istemesem bile istemsizce devam edecek bu aşk,biliyorum...
Bildiğim şeylerin bana çoğunlukla hüzün vermesi acı bir durum.Şu an yanıbaşımda benimle alakalı süper ötesi şeyler olduğunun bilincinde bile olsam yine hüzünlüyüm.Sanırım hayata duyduğum güveni yitirdim,ya da kalıcı mutluluğa duyduğum inancı.Artık mutlu bile olsam,o mutluluğun birgün bitecek olmasının verdiği hüzün daha ağır basıyor...
Pesimistik yaşam tarzım,içime sinmiş arabesk ve sürekli barındırdığım melankolim;dostlarım kadar ben de nefret ediyorum bunlardan,ama iyi kötü yine de beni oluşturan onlardı.Yüreğimin derinliklerinde bunlar olmasa ben nasıl yazardım,yazarak nasıl dokunurdum insanların içlerine.Allah bir yerden alıp bir yere veriyor işte;şuan bende olan ve olmayan birşeylar var.Mutlu değilim belki yeterince,ama yaşamaya yine değiyor,hayat herkes için böyle...
Aşığımı bulamadım,ben de evlilik yerine kariyer yapıyorum sanırım.Bunun beni mutlu etmeyeceğinin ben de farkındayım tabi;ne kadar okunsam da sevilsem de bu benim için gerçek bir mutluluk olmayacaktır,olsa bile asla sol yanımdaki o bitmek bilmeyen boşluğu ne yapsa dolduramayacaktır...
Ama artık beklemek istemiyorum,sonsuza kadar bekleyip sevebilecek gücüm var ama bunu istemiyorum;hoş,ben istemesem bile istemsizce devam edecek bu aşk,biliyorum...
Bildiğim şeylerin bana çoğunlukla hüzün vermesi acı bir durum.Şu an yanıbaşımda benimle alakalı süper ötesi şeyler olduğunun bilincinde bile olsam yine hüzünlüyüm.Sanırım hayata duyduğum güveni yitirdim,ya da kalıcı mutluluğa duyduğum inancı.Artık mutlu bile olsam,o mutluluğun birgün bitecek olmasının verdiği hüzün daha ağır basıyor...
Pesimistik yaşam tarzım,içime sinmiş arabesk ve sürekli barındırdığım melankolim;dostlarım kadar ben de nefret ediyorum bunlardan,ama iyi kötü yine de beni oluşturan onlardı.Yüreğimin derinliklerinde bunlar olmasa ben nasıl yazardım,yazarak nasıl dokunurdum insanların içlerine.Allah bir yerden alıp bir yere veriyor işte;şuan bende olan ve olmayan birşeylar var.Mutlu değilim belki yeterince,ama yaşamaya yine değiyor,hayat herkes için böyle...