Yine bugün

Yine bulutlu bir pazar günü,yine yalnızlığın keskin kokusuyla uyandım,camdan dışarı baktım.Evin yanan bir yürek gibi sıcak olmasına rağmen,dışarısı yalnızlar kadar soğuk görünüyordu.Öylece boş boş oturdum sadece,kafamda en ufak bir düşünce bile olmadan,sadece duvarlara baktım.Duvarlar bana bağırıyordu sanki,unut onu der gibi.Mutfağa gittiğimde içim kadar boş bir tabak vardı sadece,yemek koydu annem.Yemek bile bana bakıyordu sanki,iştahın yok der gibi.Zorla yedim bütün yemeği,adam öldürür gibi.İçeri gittim,bu halde hiçbirşey yapmak gelmiyordu içimden.Koltuğa uzandım ama uyumadım,öylece tavana baktım.Annem,babam,amcamlar ve kuzenlerim oradaydı,herkes birbiriyle birşeyler konuşuyor ve kuzenlerim de saçma sapan oyunlar oynuyordu.10 dakika boyunca onları izledim,herkes neşeliydi ve herkes birlikteydi.Herkes yanımdaydı ama yalnızdım.Kim olursa olsun,onun yerini asla tutmuyordu.Herkes benim uykumu açamadığını düşünüyordu,kimse bilmiyordu ki bir derdim olduğunu.Bilmesinler de zaten,benim çözemediğimi onlar mı çözecek sanki.Bütün gün ruh gibi dolaşıyordum,beni görmeseler oluğumun farkına bile varmayacaklardı...