Biri bitmeden öbürü başladı.

Onun sevdasına yanıyorum,gözüm dünya görmüyor.Daha onun acısını atlatmadan bir de ameliyat çıktı.Kritik değil ama önemli bir ameliyat,bunu kimseye söylemedim ama en acısı YATIP DA KALKAMAMAK.Ona mı yanayım ona mı.Şimdi onu düşünüyorum;Mutlu mesut yaşıyor,hiçbir sıkıntısı yok,belkide beni hatırlamıyor.İsterdim bilmesini,ne dertler çektiğimi,dönerdi belki,ama gelmedi.Olur ya,felek işte,olur da kalkamazsam masadan,deyin ona unutmadı seni diye.Son bir kez yüzünü görseydim,sevmese de olur,sadece yüzünü görsem yeter bence.Yanıyorum kaderime;Zalim üzdü gitti,şimdi yaşıyor mutlu mesut.Mutlu olsun olmasına,o ne yaparsa ben onun iyiliğini isterim.Ama keşke bende mutlu olaydım,haketmiyor muyum sanki.Onunla olamadım kabul ama,onsuz mutlu olsam fena mı olur sanki.Düşünüyorum da şu son 3 haftada hayatım tam tersine çevrildi.Bundan sadece 3 hafta önce aklımdan bile geçmezdi bunların olacağı.Felek işte,bazısına iyi,bazısına kötü.Keşke,keşke kadere karşı koyabilseydik.Ama ne çare,biz insanoğlu boyun bükmehe mahkümuz hep,neden ama,neden bu kadar sivri,sert ve ağır olmak zorunda ki bu kader sanki