Ne Diyeceksin Ki

Hepimiz zor zamanlarında sevdiklerimizi teselli etmeye çalışırız,ama nasıl.Bizim bunu düşünmemiz bile,başlıbasına bir inceliktir aslında.Asıl nesele,ne diyeceğimizdir.Nasıl teselli edeceğiz.Aslına bakarsanız,edemeyiz.Çünki o acı pisikolojisindeki birine biz her ne dersek diyelim,o bunların hiçbirine aldırmaz.Çünki aldıramaz,onun o an tek düşündüğü neden yaşadığıdır.Sizlere de olmuyor mu?Bazen yaşamak çok anlamsız gelmiyor mu?Bunun asıl sebebi,o kişinin hayatındaki herşeyi tek bir şeye bağlamasıdır.7/24 kafasında sadece o vardır,sadece o.Bu histen kurtulamadıkça o kişiden düzelmesini beklemek son derece saçma olur.Bunu nasıl düzeltebiliriz derseniz eğer,bunu ben de bilmiyorum.Eğer ki bilseydim,kendime çoktan uygulardım zaten.Hoş,biz ne yaparsak yapalım dünya dönmeye devam edecek.En iyisi o kişileri kendileriyle başbaşa bırakmak,ancak kendileriyle yüzleştikleri müddet normale dönebilirler.Bu bir sabır işidir.Kişi belki bir günde,belki de bir yılda endiyle yüzleşebilir.Bu kişilere göre değişik zamanlamalar gösterebilir.Öncelikle kişinin kendi bulunduğu halin kötü olduğunu,çevresine de bu kötülüğü saçtığını bilmesi gerekir.Sonra kişi zamanla ve kendiliğinden bir cesaret toplar ve kendisiyle yüzleşmeye başlar..Bütün olumlu ve olumsuz yanlarını gözden geçirir.Bu evrenin son aşaması ise etraftaki nice güzellikler olduğunu görmesi ve bu süreç içerisinde neden kendini bu kadar kapattığı ile ilgili pişmanlık duymasıyla başlar ve''Tamam artık,eski ben öldüm,artık mutlu yaşayacağım ve hiçbir zaman dönüp arkama başmayacağım!''demesiyle biter,şayet bir kişi bunu diyorsa depresyondan kurtulduğu kesin değildir tabi ama muhtemelen kurtulmuştur...