Birine onu ne kadar sevdiğinizi nasıl belirtirsiniz,rakmalarla mı,ağırlık birimleriyle mi,ya da başka bir şekilde mi?Sizce bunu yapmanın en iyi yolu nedir.Bana sorarsanız(Sormayacaınızdan eminim :d)bunu o kişi için yapabileceklerimizle söyleyebiliriz.Mesela''Senin açının bir teli için dünyayı yakarım!!''falan gibi hafif felsefi ve biraz da mecazi sözcükler kullanarak o kişiyi etkilemek mümkündür.Fakat benim asıl merak ettiğim,bunu gerçekten yaparmıyız,saçının teli için dünyayı yakarmıyız.Her ne kadar tüm dünyayı yakamasam da elimden geleni sonuna kadar yapacağıma sizlerin huzurunuzda yemin ediyorum.Peki ya siz,siz ne yaparsınız?Merak ediyorum,yaparım dediklerinizi yazımızın altındaki mektup resmine tıklayarak yorum şeklinde yazarsanız seviniriz.Tekrar sevgilerle,yarın görüşmek üzere...

Sehir bir okyanustu hep köpek balıklarıyla,ben nehirde beslenirdim onların artığıyla.Gözlerinde olmasın bende olmiyim,oğlum sevenim olmasın bende sevmiyim.Karanlık sokakta yürürken yüzüm gülmesin ve ben kendimle ağlarken kimse görmesin.Bu fırtına dinmesin,dalgalar inmesin ve ben benimle kalıyim kimse bilmesin ve ben içimden geleni yazıyim kimse duymasın ve bana özel bir melodim olsun sizin değilki o.Benim içinde ağlasınlar ölemedimki hiç ve bende dalga geçiyim hayatla gülemedimki hiç.Bir hayat borcunuz var bana,geriye verin.Durun ne olur gitmeyin,geriye gelin ve ben çığlık çığlığa sinir krizlerimle,yumruk attım duvara şu an krizdeyim...

Yaşamak tuhaf şeydir düşününce,yaşamamanın ne olduğunu bilmediğimizden onu yaşamakla karşılatıramayız ve hangisi daha iyi seçemeyiz.Aklımızdan bir kere bile olsa geçirmişizdir''Ölsem de gitsem!''diye.Hepimizin kendimize göre çeşit çeşit sebeplerimiz var ve anlaşılan bu sebepler o kadar güçlü ki bizi bilmediğimiz bir şeyi yapmaya zorlayabiliyor.Hayatın kahpeliği de bu işte.Sen onun için canını verirsin,o sen ne yaparsan yap ulaşılamazdır.Lanet olsun diyorum bazen.Şansızlıklarım diz boyu,13 senedir belkide hiçbirinizin başına gelmeyen birçok sey geldi başıma,umursamadım aslında,çünki hiçbiri bunun kadar acıtmamıştı.Ona sesleniyorum.SEN KİMSİN,ANİDEN KARŞIMA ÇIKIP DA KALBİMİ ÇALABİLECEK KADAR USTA BİR YAN KESİCİMİSİN.NEDEN BENİ SEÇTİN,ONCA KİŞİ VARKEN NEDEN BENİ SÜRÜKLEDİN PEŞİNDEN.HEPSİNE RAZIYIM TAMAM DA,NEDEN EVET DEMEDİN.BİTMEYEN YANLIŞIN,OLMAYAN DOĞRUNU GÖTÜRDÜ.SORARIM SANA BE ZALİM,ŞİMDİ NE YAPACAKSIN BANA,DAHA NE KADAR ÜZECEKSİN BENİ!Ben ki hiç gitmeyecek bir Mecnun,sen ki hiç gelmeyecek bir Leyla

Yine bulutlu bir pazar günü,yine yalnızlığın keskin kokusuyla uyandım,camdan dışarı baktım.Evin yanan bir yürek gibi sıcak olmasına rağmen,dışarısı yalnızlar kadar soğuk görünüyordu.Öylece boş boş oturdum sadece,kafamda en ufak bir düşünce bile olmadan,sadece duvarlara baktım.Duvarlar bana bağırıyordu sanki,unut onu der gibi.Mutfağa gittiğimde içim kadar boş bir tabak vardı sadece,yemek koydu annem.Yemek bile bana bakıyordu sanki,iştahın yok der gibi.Zorla yedim bütün yemeği,adam öldürür gibi.İçeri gittim,bu halde hiçbirşey yapmak gelmiyordu içimden.Koltuğa uzandım ama uyumadım,öylece tavana baktım.Annem,babam,amcamlar ve kuzenlerim oradaydı,herkes birbiriyle birşeyler konuşuyor ve kuzenlerim de saçma sapan oyunlar oynuyordu.10 dakika boyunca onları izledim,herkes neşeliydi ve herkes birlikteydi.Herkes yanımdaydı ama yalnızdım.Kim olursa olsun,onun yerini asla tutmuyordu.Herkes benim uykumu açamadığını düşünüyordu,kimse bilmiyordu ki bir derdim olduğunu.Bilmesinler de zaten,benim çözemediğimi onlar mı çözecek sanki.Bütün gün ruh gibi dolaşıyordum,beni görmeseler oluğumun farkına bile varmayacaklardı...

İnan ki bu güne kadar sadece gerçekten seni sevdim,her ne kadar sen evet demesen de teklifim hep geçerli olacak.Değil yarın,10 yıl sonra bile dönsen sana asla hayır demeyeceğim.Sen bana dedin,ben sana demeyeceğim.Çünki ben iyi niyetliyim.Bugüne kadar yaptığım en zor şey sevmektir seni,ben bunu bilir bunu söylerim.Şimdi dönüp dersen ki bana,ne kadar sevdin beni.Demem sana ölecek kadar,çünki ben zaten öldüm,kaybedince seni.Ama şunu diyebilirim,senin için ölüme göğüs germezsem namerdim.Biliyorum,okumuyorsun ve okumayacaksın da bu yazdıklarımı.Ama ben ne yapabilirim,elimden gelen tek şey yazmak sadece.Yüzüne söylesem ne olacak,çekip gideceksin öylece.Bu güne kadar herkes çekip gitti ama,ben o gitmelere alışamadım...Sonsuz sevgilerimle...

Hepimiz elimizde olmayan birşeyin hayalini kurmuşuzdur.Elimizde olmayan herşeyi elde edebiliriz,bilgisayar veya yeni bir oyun konsolu gibi.Elde edemeyeceğimiz tek şey vardır,tek ve en önemlisi.Sevdiğimiz kişinin ta kendisidir bu da işte.Elde edenler vardır tabiki,ne mutlu onlara.Ben elde

Bazen en iyisi yalnızlık be bilader,insanlar çok çekilmez olabiliyorlar.Hele bazı tipler vardır,derdinin ne olduğunu anlamaz ama anladım derler ve münasıp yerlerinden çözümler uydurmaya başlarlar.Sorarım size,sizi sizden başka kim anlayabilir?Kimse mi dediniz,evet doğru dediniz.Sizi tam olarak anlayabilmeleri için tamamen sizin yaşadığınız şeyleri en ufak ayrıntısına kadar yaşamaları ve sizin düşünce tarzınıza sahip olmaları gerekir.Bu hangi açıdan bakarsanız bakın kesinlikle imkansızdır.Sizi anladığını savunan kişinin düşündüğü şey muhtemelen''Yazık lan,ne hallere düşmüştür kimbilir şimdi.''gibi bir acıma duygusudur.Sizi bilmem ama ben bana acınmasından nefret ederim,acınacak bir yanım yok çok şükür ama bu yine de beni aşırı kızdıracak bir davranıştır.Düşünsenize biri sizin yanınıza geliyor ''Vah vah vah!!!Ne hallere düşmüş adamcağız'' diyor,siz de düşünürsünüz tabi''Ulan kötü birşey oldu da benim mi haberim yok!''diye ve endişelenirsiniz.Bu kişilerle başa çıkmanın iki yolu vardır,1.si kulak asmamak.Ama eğer benim gibi biraz agrresif biriyseniz 2. yöntemi denemenizi tavsiye ederim.2. yöntem ise kısasa kısas yöntemi,yani o size her ne yaparsa sizde ona aynısını yapacaksınız ve o da tam olarak olmasa bile sizin hissettiklerinizi hissedecek ve birdaha yapmayacak.Olur ya yapıverir hani,işte o zaman o kişiyle iletişiminizi kesin derim.Çünki o kişi muhtemelen pisikolojik bir rahatsızlık geçiriyordur,başınıza daha çok bela açabilir.Bu yazımızı başlığımızla aynı isimdeki mülkemmel bir parça ile sonlandırıyoruz,hepinize iyi günler dilerim...

Bir önceki yazımızın devamını yazıyorum.Olur ya kabul etmez,üzülmeyin demeyeceğim.Duvarlara vurun,hıncınızı etrafınızdan çıkarın.Yakıp yıkın,ama asla içinize kapanmayın.Öfke veya üzüntünüzü dışarı salın ama sakın kendi içinize kapanmayın.Bilirim kapanmayı,çıkamazsun birdaha kapanırsan içine.Hoş,o durumdaki insan da çıkmak istemez zaten.İşte bir ip ucu daha,etrafınıza sakın üzgün olduğunuzu belli etmeyin,başarısız olsanız bile yine de deneyin.Çünkü sizi böyle görmeleri sevdiklerinizi üzebilir,hatta ve hatta teklifinizi kabul etmeyen insan sizinle alay edebilir.İşin ilginç yanı,ben size bütün bu yapmayın dediklerimin hepsini yaptım ama yine de pişman değilim,fakat siz yine de sakın yapmayın.Pişman olmayacağınız kesin değildir çünki,bunu sakın unutmayın...

Sevdiğiniz kişiye çıkma teklif etmeyi mi planlıyorsunuz.Unutmamanız gereken(ben unutmuştum)sevmiyorsa siz ne yaparsanız yapın kabul etmez.Mülkemmel olmaya çalışmayın,eğer çalışırsanız emin olun ki mutlaka aksaklıklar meyedana gelir.Küçük aksaklıkları önemsemeyin,heyecandandır.İşin özü cesarettir.Ben de kabul etmese bile cesurca karşısına çıkıp bir bir söylemiştim herşeyi.En azından cesur ve korkusuz olun,o kabul etmese bile en azından kendinizi kanıtlamış olursunuz...

Hepimiz zor zamanlarında sevdiklerimizi teselli etmeye çalışırız,ama nasıl.Bizim bunu düşünmemiz bile,başlıbasına bir inceliktir aslında.Asıl nesele,ne diyeceğimizdir.Nasıl teselli edeceğiz.Aslına bakarsanız,edemeyiz.Çünki o acı pisikolojisindeki birine biz her ne dersek diyelim,o bunların hiçbirine aldırmaz.Çünki aldıramaz,onun o an tek düşündüğü neden yaşadığıdır.Sizlere de olmuyor mu?Bazen yaşamak çok anlamsız gelmiyor mu?Bunun asıl sebebi,o kişinin hayatındaki herşeyi tek bir şeye bağlamasıdır.7/24 kafasında sadece o vardır,sadece o.Bu histen kurtulamadıkça o kişiden düzelmesini beklemek son derece saçma olur.Bunu nasıl düzeltebiliriz derseniz eğer,bunu ben de bilmiyorum.Eğer ki bilseydim,kendime çoktan uygulardım zaten.Hoş,biz ne yaparsak yapalım dünya dönmeye devam edecek.En iyisi o kişileri kendileriyle başbaşa bırakmak,ancak kendileriyle yüzleştikleri müddet normale dönebilirler.Bu bir sabır işidir.Kişi belki bir günde,belki de bir yılda endiyle yüzleşebilir.Bu kişilere göre değişik zamanlamalar gösterebilir.Öncelikle kişinin kendi bulunduğu halin kötü olduğunu,çevresine de bu kötülüğü saçtığını bilmesi gerekir.Sonra kişi zamanla ve kendiliğinden bir cesaret toplar ve kendisiyle yüzleşmeye başlar..Bütün olumlu ve olumsuz yanlarını gözden geçirir.Bu evrenin son aşaması ise etraftaki nice güzellikler olduğunu görmesi ve bu süreç içerisinde neden kendini bu kadar kapattığı ile ilgili pişmanlık duymasıyla başlar ve''Tamam artık,eski ben öldüm,artık mutlu yaşayacağım ve hiçbir zaman dönüp arkama başmayacağım!''demesiyle biter,şayet bir kişi bunu diyorsa depresyondan kurtulduğu kesin değildir tabi ama muhtemelen kurtulmuştur...

Hani bazen kaçırdığımız fırsatlar vardır,ve de ucu ucuna yakaladıklarımız.Şans nedir peki,sadece Allah'ın bizlere sunduğu bir umut mudur.İyi şans kadar kötü şans da vardır şu hayatta,bunları kimse sevmez.Ama bilinmeyen birşey daha vardır,her işte bir hayır olduğu gibi mesela.Çok yapmak istediğiniz birşeyi yapamazsınız,sonra da işler ters gider ve iyi ki yapmamışım diyebilirsiniz.Demek istediğim,kötü şans zannettiğimiz şey aslında iyi şans olabilir.İlginçtir ki bu şansın iyi veya kötü olması da tamamen bir şanstır,kafanızı karıştırmadım değil mi :} Başımıza gelen olayları hemen iyi olay veya kötü olay diye yorumlamamalıyız,altından başka birşeyler çıkması muhtemeldir genelde.Bunlar da hayatın bize sunduğu küçük cilveler sadece.İnsanın en iyi tarafı,herzaman umutludur.Her ne olursa olsun,hatta o bilmese bile içinde küçücük bile olsa umut vardır.Umut olmasaydı zaten,yaşamanın anlamı ne olacaktı ki.İnsanlar nelere sahip oldukarını eşyaları ve etraflarındaki insanlarla anlatırlar,fakat soyutluklarını unuturlar.Umut da bunlardan birisidir mesela.Her neyi arıyorsak içimizde bulabiliriz.Sevgi mesela,her insanın içinde ufacık bile olsa sevgi vardır,çünki her insanın değer verdiği birşeyler vardır.Kaybedecek birşeyleri olmayanların bile...

Bilirim,herkes bazen herşeyi bırakıp öylece gitmek ister sadece.Ben de çok istemiştim bu zamana kadar,ama yapamadım.Peki hiç düşündünüz mü,bizi gitmeye zorlayan nedir diye.Bunun birçok sebebi vardır,genelde hep aynı günleri yaşamaktan sıkılırız ve bir heyecan ararız,ya da günlük yaşamın sıkıntılarını geride bırakmak isteriz.Ama herşey göründüğü kadar basit değildir.Çünki her ne kadar bizi gitmeye zorlayan etkenler varsa,bizi kalmaya zorlayan etkenler de vardır.Bunlar iki gruba ayrılır.Mecburiler ve Mecburi olmayanlar.Mecburiler;İş,okul vb gibi etkenlerdir.Asıl güzel olanı mecburi olmayanlarıdır.Bunlar:Sevdiğimiz insanlar,ayrılmak istemediğimiz ortamlar,yapmaktan zevk aldığımız etkinlikler gibi etkenlerdir.Eğer kalmak için böyle mecburi olmayan sebepleriniz varsa,bence gitmeyin.Çünki siz yokken hayat değişebilir,belki arkanızda bıraktığınız bir insan sizi son kez görebilir ya da sevdiğiniz kişi siz yokken bir başkasılya aşk yaşayabilir.Şimdi bir daha düşünün.Gidecekmisiniz,yoksa kalacakmısınız.Seçim sizin...

Hergün herbirimiz yüzlerce hatta belkide binlerce insan görüyoruz.Bu insanların her biri davranış veya düşüncelere göre farklılık gösterirler,tabi onlarda olduğu gibi bizlerin de davranış ve düşüncelerimiz farklıdır.İletişim kurduğumuz insanlardan hoşlanmamamız veya gıcık kapmamaız son derece normaldir.Hayatın zorluklarından biri de bu değilmidir zaten,bizden farklı insanlarla yaşamak.Herkes bu konuda başarılı olamaz,ama bu pek de kötü birşey değildir.Yaşamanın bir amacı da budur zaten,diğer insanların yaşamlarından ders çıkararak kendi hayatını kurmak ve fikirsel açıdan çatışmada olduğumuz insanlara her ne kadar kızsak bile sabır göstermek ve tahammül etmektir.Yaşam=Diğer canlılar,Allah ve bizim kendi üzerimizde yarattığımız çeşitli sorunlara göğüs germek,onlarla başa çıkmaktır zaten.Bunu ne kadar başarabilirsek(çevremizdekilere çeşitli açılardan zarar vermeden ve Allah'ın buyurduklarını yerine getirerek) sevabımız o kadar fazla olur ve Allah katında da mükafatlandırılırız.

Onun sevdasına yanıyorum,gözüm dünya görmüyor.Daha onun acısını atlatmadan bir de ameliyat çıktı.Kritik değil ama önemli bir ameliyat,bunu kimseye söylemedim ama en acısı YATIP DA KALKAMAMAK.Ona mı yanayım ona mı.Şimdi onu düşünüyorum;Mutlu mesut yaşıyor,hiçbir sıkıntısı yok,belkide beni hatırlamıyor.İsterdim bilmesini,ne dertler çektiğimi,dönerdi belki,ama gelmedi.Olur ya,felek işte,olur da kalkamazsam masadan,deyin ona unutmadı seni diye.Son bir kez yüzünü görseydim,sevmese de olur,sadece yüzünü görsem yeter bence.Yanıyorum kaderime;Zalim üzdü gitti,şimdi yaşıyor mutlu mesut.Mutlu olsun olmasına,o ne yaparsa ben onun iyiliğini isterim.Ama keşke bende mutlu olaydım,haketmiyor muyum sanki.Onunla olamadım kabul ama,onsuz mutlu olsam fena mı olur sanki.Düşünüyorum da şu son 3 haftada hayatım tam tersine çevrildi.Bundan sadece 3 hafta önce aklımdan bile geçmezdi bunların olacağı.Felek işte,bazısına iyi,bazısına kötü.Keşke,keşke kadere karşı koyabilseydik.Ama ne çare,biz insanoğlu boyun bükmehe mahkümuz hep,neden ama,neden bu kadar sivri,sert ve ağır olmak zorunda ki bu kader sanki