Hata diye değil, böyle de yaşanmaz diye

Güvensiz, koyu bir teyakkuzun

Eteğinden aşağı, düşer gibi her gün.

Bir şeyi bir daha yapmak, başka bir şey yapmaktır aslında

Bazısı yapılmadan olmaz, rahip gibi yaşanmaz

Sen eski okuduklarına bakarak yazsan da hayatını

Kalemin gittiği yön ileri, geçmişe yazamaz

Tecrübe dediğin ön koşulu deliliğin

Ders çıkarmaksa kalıplaştırmak

Düşerken aşağı bakmaya korkan insan

Çıkarken aşağıyı sırtında niye taşır ki?

Ve yine, adlı bir ezber düşüyor önüne

Bilmediğin ihtimale oynamak saflık değil

Belki başka olur ve yine

Başka biri sen, her seferinde... Sonuç değişmezse de.

İşlemediğim şeylerin yangını sanki ellerimde,

Hiçbükey bir adam oldum çıktım;

Geri dönebilsem derdim eskiden,

Meğer geride bir şey de yokmuş, olmamış

Bir hararet, karartı, ince bir çizgi, unutulu isim

Biliyorum, kemikli olsa çoktan kırılmıştı kalbim

Farkı yok buz üstünde üşümekten,

Dünü gece düşünmekten,

Eski bir eli tutmanın yahut anlamanın;

Gelmeyenle geç kalanın yok,

Varılmış, ertelenmiş hükümlerin,

Biriyle ya da değil ölmenin bile.

Baştan yazılmak isterdim,

Bu defa kalın puntolu ve

Yürekten bir çağrı ile

İmdat değil davet biçiminde

İlk ve tek kez istenmek hayatımdan.

Ardına yaslanılan bir kapı gibi ben

Eminim açılmayacağım

Tıklanır gidilirim ara sıra

Sanırsın yok geri dönüşüm

Sanırsın bariz hatayım.

Oysa uzun zamandır... Burda bile değilim.

Kendini bir ürün olarak görmeyen kimse, karşısındakine bir şey vaat etmek zorunda değildir. Oysa toplumumuzda her türlü ilişkiden beklenti, adeta "amiral battı" oynamaktan farksız hale geldi: Sipariş verircesine özellikler sıralamalar, gizem arayışları, "Ben zor biriyim" iddiaları, taktikler, kaçma-kovalamacalar ve yeni yeni ortaya çıkan içi boş kavramlar...

Bu durum, sanki yalnızca bize özgüymüş gibi görünüyor. Örneğin, yabancı biriyle flört ederken "Şunu derken aslında bunu mu kastetti?" türünden bir gerilim yaşanmıyor. İlişki, bir tarafın elde etmeye çalıştığı, diğerinin ise arzulanan olduğu bir dinamikle ilerlemiyor. Aksine, çoğunlukla etken-edilgenlikten uzak, açık, net, gerilimsiz ve vakit geçirmenin ötesinde, gerçekten tanımaya odaklı bir ortaklık kuruluyor. En önemlisi, eğer karşınıza aşırı tuhaf biri çıkmadıysa, iletişimde öncelik sizinle olan bağın kalitesine veriliyor. Sosyoekonomik farklara takılmıyor, sizi kategorize etmeye çalışılmıyor ya da "Şöyle erkekler şöyledir," "Böyle kadınlar böyledir" gibi beylik, tepeden bakan ve herkesin diline pelesenk olmuş "toksik" varsayımlarla hareket edilmiyor. İnsanlar karşısındakine vakit ayırıp, aradığı şeyler içinde ne kadar ve ne biçimde var diye bakmak ve bir ilişki ve bağ kurmanın belki en tatlı aşaması sayılan keşfi doyasıya yaşamaktansa; aklındaki şeyi temel alıp, karşısına çıkanları da tıpkı bir dating app umarsızlığıyla sağa sola atıp duruyor, kitabı kapağına göre dahi yargılamamak sanki bu biraz.

Bu bağlamda, toplumumuzun iletişim ve ilişki kurma konularında kültürel olarak ciddi bir yozlaşma yaşadığını ve bunu bir tür egoizme dönüştürerek bastırdığını üzülerek gözlemliyorum. "Hayat kısa ve kimse sizden önemli değil" gibi, geniş kitlelerde karşılık bulacağı kesin olan söz öbekleri, tam da bu yüzden sosyal medyada her iki gönderiden birinde karşımıza çıkıyor. Egoizm adeta tavan yapmış durumda; iki kişi tartışırken, birinin durup sakinleşmeye çalışması ya da orta yolu bulmak için çaba göstermesi artık güç, çünkü bu bir zayıflık olarak görülüyor. Elbette hiçbirimiz, birilerinin bizi olmadığımız bir şeye dönüştürmesini hoş karşılayamayız. Ama iki sivri köşeli cismin birbirine çarpa çarpa geçirdiği bir ömür gerçekten daha mı anlamlı? Yoksa bu, uzun vadede bir tür yalnızlaştırma politikası mı?

Erdemin tanımı değişti, ne acı. Artık erdem, gitmek ya da bir şeyi bırakabilmek oldu. Bu sonuncunun motivasyonunu anlıyorum; çoğu zaman haklı bir tarafı fazlasıyla var. Ancak sorun, belki de geçmişte yaşanan bir şeyin tekrarlanmaması için bir güvence olarak, gelecekteki her ihtimale peşinen bir sigorta poliçesi gibi bu tavrı uygulamakta yatıyor. Bunca zaman yanlışlara bağlandığımız için, bağlanmayı kötü görmeye başladık. "En bağımsız olan kazanıyor" gibi söylemler bu devirde revaçta.

Oysa insanın, aslen yuva diyebileceği birilerine ihtiyaç duyduğunu kim inkâr edebilir? Keşke biri bunu inkâr edebilseydi; belki en çok da ben edebilseydim. Bilmiyorum, sahiden o kadar ütopik mi: Tamamen kendi olan birini, yine tamamen kendi olan birinin sırf bu yüzden sevmesi ve birbirleriyle mutlu, uyumlu olmaları? Konu mutluluğa gelmişken, "Ben seninle mutsuzluğa da varım." lafı ne zaman yalnızca arabesk bir replikten ibaret oldu anlamıyorum; tabii burada o yahut bu biçimde "karşıdaki kişiden doğan" bir mutsuzluğun kastedilmediği de açık, nitekim sanki bunda bir kuşku yokmuş gibi en ufak bir tökezlemede tereddütlü, ayakların eşikte beklediği, hep daha iyi ihtimalin uzakta görüldüğü ilişkiler normalleştiriliyor içten içe. Tamam bitirmek, anlaşılmadığın yerde durmamak gibi bir bakımdan fevkalade saygın bir hamle ama böyle diye diye her şeyi, bütün incelikleri, örneğin oturup kendi hatalarımızı düşünmeyi falan en önemlisi, kestirip atar olmadık mı?

Güçlü insan olmamızın yolu niçin duyguları rafa kaldırmaktan geçsin, bize bunu kim öğretti? Neden küçük ciddiye alan, gamsız ise göklerde; kimin bu illüzyon, benim değil bilin isterim. "Prenses erkek" diye aşağılanan insanlara karşın, vasıfsız, amaçsız ve içi boş birliktelikler, tıngırdayan yaşamlar...

Zıt kutuplardan bir yol çıkmaz aslında; bir yerde kaçınılmaz olarak dominant olanın, olmayanla kurduğu bir bağa döner. Peki, kendiyle birebir aynı biriyle olmak, toplumun "tu kaka" dediği kadar kötü mü? Aynı şekilde, referans vasıtasıyla kurulan herhangi bir ilişkinin -görücü usulü de buna dahil- kötü olduğu ne kadar gerçek? Dürüst olayım: Bugüne dek tanıştığım herhangi bir insandan bir fayda gördüğümü söyleyemem, ne yazık ki. Ama güvendiğim insanların ortak çevresinden gelen kişiler hep bana iyi geldi. Sana ne iyi geliyor peki, okuyucu? Sana kim iyi geliyor? Onu bulmak için ne yaptın? Yoksa benim gibi durup anlaşılmayı mı bekliyorsun? Ses ver lütfen, fazla yalnızım.

İletişim kurmayacağım insanlar hayatımda neden herhangi bir sıfatla yer kaplıyor diye düşünürüm sıkça, "bir gün işim düşer" kafasını da riyakar bulduğumdan olsa gerek çektim yine pimleri; haberi yok oncasının artık hayatımda olmadıklarından, ha olsa ne fark ederdi ya... Masadan eksildiği yok kimsenin, kullanılmayan rezervasyonlar iptal olup müşteri banlanıyor yalnızca.

Biliyorum hiçbir elleri kanda değil, kaldı ki diyelim meşgul oğlu meşguller, 21. Yüzyılda 1 hafta boyunca telefona bakmamak gibi bir realite kurmanız imkansız mesela... İhtiyacım olduğunda -ihtiyaç dediysem basitinden bir n'aber, ötesi değil çoğu zaman- ulaşamayacağım yahut alelade hatırına düşmeyeceğim, gerçek bir yakın ilişkinin doğal süreçleri gereği bir sıklıkta ve yalnızca içten gelerek öylesine dahi haberleşmeyeceğim birilerinin sıfatlarını hayatımda taşımanın ağırlıktan başka ne yanı olabilir ki? Bazıları insan mı null object mi diye dahi düşünüyorum inanır mısın? Sokaktan geçen herhangi bir tipe 20 lira versem çok daha iyi performans sergiler zira, ilahi komedya. Dost sadece bir kelime uzun zamandır, şimdi herkes tanıdık.

Her yola çıkarken pi'yi üç, kendimi yalnız ele almayı öğrendim uzun zamandır; kimseye güvenerek yapmam hiçbir planı, kimseyi hesaba katmam, yedek bir ihtimal olarak dahi tutmam; her ipi yalnız ve yalnız kendim göğüslemek üzere ellerim. Biraz da bu yüzden benim bunca sık yalnızım demem, arkamda öylece oturan güruhu, arkamda duranlardan sayamam ya. Her defasında sular çekilir, bir ben kalırım, bilirim.

Eksik olsun böyle dostlar, herhangi bir nesne daha işlevsel duygusal açıdan bile.

Yangınlanıyor işte böyle geceleri, düşündükçe

Kutlamalarına gidiyorum mağlubiyetlerimin teke tek

Negatif sefer sayılı düşüşlerde sıra bekliyorum

Çok ayıp bir şey gibi şimdi yaşamak, böylesine yalnız

Konuğu olmadığın davetlere imrenmek sanki perde arkasından

Bu şiir hiç yazılmamalıydı belki, olduramadığını da kabul etmeli

Yolumu kesiyor çoktan geçmiş vakitler,

Kötüler bekliyor kör noktalarımda

Her yorgun kadar azadeyim sanki dünyanın dönmesinden

Macera aramayı, gençliği geçtim çoktan;

Öylece durup güzel bir anı, tüketmek istiyorum kısa bir pipetle

Sessiz, fark edilmemiş, biraz bana benzeyen güzellikleriyle.

Neden hiç çağırılmıyorum, değmeden çarpıp düşüyorum daha

En fazla hatırlanmayan bir gül kadar kokabiliyorum sanki

Boğulmamanın balıklara özgü olduğu çağda, her insan birer denizken

Işıklarımı en kapatan neydi bilmek, geri dönmemek isterdim bu açık.

Bu satırlarım anla diye değil, geç kalınmış bir kapı ziliyim ben artık

Duyduğun hüzün bile bana değil şu an, boşver

Ben de isterdim kırabil kapılarımı ki kilitli değiller

Olsun, yine de görmeyi dilerdim iyiliğime dair bir hıncı,

Dönmek arzulardım seferden tek başıma olmadan ilk kez belki

Bilirim eliniz ilişmez, akla düşen biri sayılmam göz önünde olmadıkça

Dönülüp yahut dönülmeksizin bakılmak isterdim yine de

Göz ucuyla da olsa, iğne ucuyla da olsa, tescillenmek bir bakıma

Benim belirttiğim kadar yaşıyorum ne acı, o denli varım;

Ki olmak bazen, kendinden başkası için ne ifade ettiğinle öyle paralel.

"Bir Süre Yere Paralel Gittikten Sonra" başlıyor her şey,

Yine de bilginiz olsun, ben yittikten sonraki kalabalıklar, nice güzel anmalar

Fikrimi yahut benliğimi paylaşmalar, keşke tanısaydımlar... Açıkça anlamsız.

Hatta doğrusu biraz yaralayıcılar, kimselerin zihninden düşürmediği

Yargısal ve kendine yakıştıramayış türevinde onca bıçaklar.

Ben ki yıllardır tetanoz olmaya devam eden biri olarak, yine de sarılırdım herkese.

Referanssız ilişkiler kuramıyorum artık, bir tarafın edilgen diğerinin etken olduğu

Her şey birer yanılsama gözümde, bitmeye yemin etmiş, sözsüz türküler gibiler

Kayıp gidiyorum sanki zamanının içinde bir izin, geri saysam da saramıyorum

Hiçbir hayata cuk oturmuyorum, bunu bilmek mahşer işte, her gün görüyorum

Öyle dışarıdan dışarıdan.

Kapımı çalmayı iste n'olur

Tam arkasında yaslı dursam da, açılınca üstüne yığılmam, söz!

Bir değsen yeter... Her kimsen, saatim geçmeden.

Yeltenilmemiş bile dikenli tellerime, ilk günkü gibiler;

Gerçekten var mıyım diye düşünüyorum bu sıralar, biraz bari var mıyım?

Hiçbir şey hesapladığım gibi gitmedi, uğruna ne kadar çalıştımsa da... 25 yaşında, her yanı egzama, kelliğin sınırında biriyim; hala ailemle yaşıyorum çünkü işsizim, en fenası da en ufak bir yaşam ibarem yok, birbirimizi gündelik hayatlarımızdan haberdar edip sıkça merak duyduğumuz ve konuşmaktan keyif aldığımız herhangi biri yok hayatımda, bir dostum yahut sevdiğim... Doğrusu, o kadar kimseyle konuşmuyorum ki bazı kelimeleri unutmaya başladım.

Hiçbir bağım kalmadı yaşayan şeylerle, herhangi bi'şeye başlarken yapayalnız olduğumu bilerek başlıyorum; ki hiçbir şeyim uzun sürmüyor artık, içimde sürekli anlam sorgulayan bir gıcık, ne gerek var diyorum, neyi yapsam yapmasam ne fark edecek ki?

Kıyısındaydım, çok yaklaşmıştım, çekip gidecektim, gerçekleşecektim. Hiçbiri olmadı, hiçbirim olmadık. Adeten ve idameten alıp veriyorum her nefesi, Bir gümüş gibi kararıyorum korkutucu bir hızda, ben ki geri dönüşü olmayı çoktan geçtim ama en azından hani, birilerinin de beni anladığını bilseydim. 

Bi'köşede terk edili olduğumu biliyorum, boşverildiğimi biliyorum, üçüncü şahıstan çok gerisi olduğumu biliyorum herkesin. Görünüşte beni daha güçlü yapan bu şeyin adı ehemmiyetsizlik, kelle koltukta geziyorum, daimi kendi bacağımdan asılıyorum; hani şu yanımda olur, şu şöyle yapar diyemiyorum, ister onca yıllık arkadaşım ister daha derin bağım olsun, herkesin bir anlık hevesine bakıyor süreçler; bastığım her taş biraz oynuyor, yatamıyorum geceleri, gözümü kırpamıyorum yolcu koltuklarında, emanet edemiyorum hiçbir şeyi kimselere.

Her gün bütün gün vuruluyorum, yaşamı uykuya tutturuyorum, unutturuyorum da kendime biraz, kendim olmanın sünger gibi emdiği şeyleri. Tutsalar gerçekleşecektim ama bırakır insanlar, ben dahil değil, asla. Hiçe sayıyorum, geri değil ileri.

Etsin isterdim okuyucu ama görüyorum ki değmezler dünyasındayız, bilhassa da insana; seni temin ederim değmez yaptığın, yapacağın hatta yapmadığın. Bizim doğamız gitmek, ki kimse de bir yer vadetmemişken, sırtımızda kendimiz, sevgilerimiz, bizi biz yaptığını iddia ettiğimiz her şeyle, ağır aksak da olsa gitmemiz gerekir er geç.

Birer umut sandığımız bütün aidiyetlerimiz yanılgı, köpekler bekliyor karanlık köşe başlarında zihinlerimizin; insan itiraf etmeden duramıyor kendine ister istemez, ne denli sevgisizliğini.

Ufalandı umutlar düşler, Alper abinin romanındaki gibi, birinin tutması lazım şimdi yıkıntıların nöbetini; ki istemeseler de nöbettedirler, bilmezler ama nöbettirler hayatı dipten seyredenler.

İşte ben de öyle, eskisi gibi kimseye, hiçbir şeye ama hiçbir şeye...

Değmeden geçip gitmeyi böyle öğreneceğim, yeni baştan ve son kez.

Sularım, kanım, instagramdaki boktan takip isteğim birden çekildi geri,

Gerime ne kaldı, en son hangi gecem yaz'dı;

Bilmekten ve bilimum herhangi şeyden nece uzaklığımı...

Bir ben, bir uyku, bir susuz gün.