Şirazesi kaydı bu kitabın gönlü güzelim, ayrı düştü sayfaları ama ha kapandı ha kapanacak... Neredesin beyaz ihtimalim? Uzun zaman oldu yazmayalı sana; dostlar gitti, dostlar kaldı, yine de çürüdüm bir başıma. Sensizlik -kimsin bilmesem dahi- ağrı iyice omuzlarımda; öyle ki gelsen, sırtımı dayasam göğsüne, yıkmaktan korkarım ikimizi birden.

Kimim bilmiyorum bile uzunca zamandır, sen gibi oldum yani; kimde neyim, ne kadarım, bir akşam üstü unutulmaya hazır, yaşayıp gidiyorum öylece. Aşağı bakar oldum iyiden iyiye yolda, karşıma çıkacağına vermediğim ihtimalleri üç kuruşa okutuyor gibiyim umutsuzluğuna.

İnsanlarım var, insanlarım bol, güneşim yakın ama... Ne içlerindeyim ne dışarıda, ne güneş değiyor ne vuruyor ışığı.

Ne çok ihtiyacım vardı sana, ne değiştim, ne yabancıyım bir bilsen; sen gibiyim dedim ya, sen ne kadar varsan ben o kadar, sen ne kadar kimsen ben öyle kimse... Hududum kendimi aşamıyor, duruyorum öylece; sabit bir noktadan gelmeyişine bakıyorum, pili konmamış saatler gibi unuttuğunu hissediyorum ihtimalimi.

Bilseydim burada bir yerdeliğini, iltimat etseydim çekip çıkaracağına belki; biraz daha saklardım günü de geçse hayalleri, daha derin nefes alırdım, gözümü bile kapatırdım belki... Oysa uzaksın belli ki, güzeller uzak olur; hoş, her şeyin, herkesin, bilhassa en yakınların uzağındayım ya uzun zamandır, olsun. Belki sonu güzeldir, diye diye geçiyor ömrüm.

Bugün de yine bilmeye bilmeye özledim seni

Bir gün gelirsen affet, yokluğundaki duvardan duvara beni

Çok kızdım kendime ben, çok vurdum inan

Bir satır da sen vur tamam, sonra uyut yeter ki.

Birileri çıkıp, güneşimi kesen duvarı dümdüz edebilirdi... Bana rağmen.

Durduramıyorum uzunca süredir; ne duvar örmeyi... Ne ölmeyi.

Ben yapamıyorum ama pek tabii yapılabilirdi.

Birileri alaşağı edebilirdi gönlümdeki Berlin duvarlarını, sahiden bu kolaydı.

Beni inandırmak da hep kolaydı, bir tebessüme müsaitti her şey;

Unutturulmaya can atan yaralarım vardı, çimentolaştı kanları.

Değil dokunmak, üfleseniz tarihe karışırdı; rutubeti geçmiş kokan duvarlarım.

Yıkılmaya hevesli duvar mı olurmuş? O benim işte.

Yıkılsaydım birinin göğsüne, çocuk parkı olarak yeniden yapılsaydım.

Beni sevmek, benimsemek, bağrına basmak da kolaydı

İzim bile kalmadan ellerinizde.

Her şey kaybolmadan bir şansınız vardı, görünmez olmadan ben.

Kalınlaşırken gittikçe duvarlar, seyretmektense dokunsaydınız bile...

Bir umudum vardı zamandan son kertede, iş benden geçmişse de.

Yorgundu bu duvar, henüz yapılmadan bile.

Biri gelip el atsaydı...

Kendi başıma kaldırabiliyorsam bile, unutayım diye yükü.

Biri gelip alsaydı, depremden önce; molozların dışından, tutmasa bile dokunsaydı elime.

Ağır basmak istiyor insan,

Yokluğu sorun olsun çok mu?

Kaybedilmek hadi neyse de

Daha aranmadan alınır yenim

"İster istemez" olmamalıydım

Ne vardı tercih, talep olsaydım

Taksaydım ehemmiyet kemerimi

Kendim hariç sımsıkı tutunsaydım

Tüm aşağı inişlerimi asıp gitmek

Biraz kalabalık olmak vardı

Politik bir ölüm gibi zoraki değil, 

Belki tuhaf zamanlarda akla gelmek

Derinlerde yer edinseydim öyle sıcak

Sürmez uçuruma unuturdum anlasana

Ne olurdu kendimden eksilmeseydim

Ne akıl ne kalbinde yokken yerim birinin

Yanımdalıkları yaşatıyor uzak dostların

Hayrı dokunmaz oldu somut yakınlıkların

Çok pişmiş bir şeyler, çatlıyor, batıyor bile

Unuttum kalan neydi giden kim,

Eskidim bir mektup gibi, bir resim

Kayboldu göğsümde gül diyen sesim

Kana karıştı gül, güle değdi ölü'm

Yankısı bu esip üşüten geçmişin

Ardım ıslak, yaram kuru, günüm dün

Adil olan unutmak çoğu zaman

Ele gelmeyen bir yalnızlığım ben

Bilmem ki kimin neyi ve ne kadarım

Nasılım bir akşam üstü hatırında senin

Olmasam eksik miyimdir, oturur özler misin

Ben miyim ki gitmek, sende de yoktum di'mi?

İyi biri miyim ben? Söyle değiştim mi?

Aynıysam neden, bu buzu kim icat etti? 

İyi miyim, acıyor mu canım, sorsam bilir misin?

Bir cevap olsam verir miydin? 

 Hani adı konmamış, çıkış bulunmamış veya açık net kaçılmıș şeylerden zamana sığınır ya insanlar, yok işte su akar yolunu bulur falan... Ben o zamandan hep korktum işte, iliğimle kemiğimle korktum. Ölüm var bir kere, neyin zamanı bu. Hem zaman benim hayatımda hep yavaş yavaş yitirirken devreye girdi bir şeyleri. Biliyorum o filmi ben: Zamana bırakalım denir, önce konuşmalar azalır, öyle olunca paylaşım azalır tabii, merhaba merhaba kalır geriye, merhaba merhabadan geriye bir ben kalmaz ama işte... Yavaş yavaş ölmek kadar korkuncu var mıdır?

Zaman önceden geçmedi mi sanki, bugüne kadar geçti de ne değişti? Neyi, kimi unutabildim, neyin üstünü örtebildim; içine barut sıkışmış mermi gibi düne doldurdum zaten her şeyi... Ve o dün her an șakaklarımı yeni baştan deliyor.

Zaman demek sessiz sedasız yitmek demektir çoğu zaman, insan ilişkilerini zamana bırakmak hele... Bir ara verelim denen ilişkilerin bile kaçı dönmüş ki geri?

Kibar redler gibidir belki de zamana bırakmak, veya narkoz bilmiyorum... Hani yapışmış bir şeyi acımasın diye yavaşça çekersin ya, öyle işte; ki acı her neyse de, çekiyorsun işte o şeyi, o koyuyor anlasana.

<2>

Dalları hep kırılır, yeni bir dal bulup konulur eyvallah da... Düşün ki kanatlar kırıldı, düşeceğin yer bile kırıldı, bitmeyen bir düşüşün başındasın...

Soğudu belki buz kesti dümdüz, anlamı kalmadı olmuşun olacağın; kılıfı da olsa zaman, adı kopuş olan o keskin kılıcın.

Ağır bir suçtur artık inanılmamak sevgine dostluğuna; öyle ki bağla boynuna at denize, boğulurken gör artık mazi olan derin şeylerde.

Hiç bu kadar ağır basmamıștı gitmek, damarca kesesim var üstüme dikili insan ümitlerini, pes diyorum; perde kapanmadı bile, yandı. Kendim bile beklemiyorum, zamansız zamandan haricini. Her şeyi hiç olmamışça bitti kabul ediyorum.

Zaman hiç geçmedi, en başındayım bak şimdi

Bari ben geçseydim bir kere olsun,

Değmeden değişmeden.

Son bir ağıt geri kalan

Gösterebilseydim sevgimin derecesini

Zaman almadan... Almadan beni. 

Birini o olduğu için sevmek... Yani mesela bir şey yapacaksın, kendi başına veya başkalarıyla yapabilecekken benimle yapmayı seçmene menfaat dışı ne sebep varsa beni ben olduğum için sevmen de o demektir işte anlatabiliyor muyum? Benimleliğin senin için standart olana göre daha istenilen olmasıdır vesaire vesaire...

Bugün birbirine seni seviyorum demeler, vakit geçirmeler, elini tutmalar ve dahası bunun yanında kolay ve yazık ki değersiz. Bunu şöyle bir acıyla tezahür ettim:

Çokça -hakikaten çokça ama- değer verdiğim birisine, yaşadığım zor bir durumu anlatma ihtiyacı hissettim, doludizgin bir ihtiyaç. Çekine çekine bahsini açar oldum, alacağım tepkiden korkarak. Şimdi söyler misiniz bana ey dostlar: Daha yaranı bile açamadığın, açarken korkulara kapıldığın biri -demedi asla ama- seni seviyorum dese kaç yazar ki? Geri dönmüş olsa kaç yazar, arada bir konuşsan kaç yazar, geçmişinin kalesiydiyse ne yazar? Bırakalım bu birilik oyunlarını, kimin kimsesiyiz o bile değil belli. Arkadaşça veya başka bir anlamda fark etmez, sevgi bu değildir ve olamaz. Utana sıkıla, korka korka, aman şundan gider mi, bundan yanlış anlar mı diye çaresiz sevişlerimizin varmayacağı yerler hep bizim ait olduklarımız.

Göz ucuyla da bilse özlüyor insan; mesaj atmak için bir bahane bulmak zorunda hissetmemeyi mesela, akla gelmeyi, değer vermenin tatlı bir endişe barındıran merakını, karşı tarafın bir şeyler başlatmasını, birinin gözlerinin içine bakmasını, onunlalık için fırsat kollayan değil kollanan olmayı ama en önemlisi de emin olmayı... O zaman anlıyorsun, senin "diğerkâmlık" diye diye göğsünde yumuşattığın şeyin aslında boğazına çökmüş bir yumru olduğunu.

Sevgi buymuş onu anladım, hayattan beklentilerinin uyușmadığı biriyle de bir şeyler yaşamak mümkün elbet ama her mümküne de meyledilmeli mi? Gözlerinin içine bakan, sen hayalini gerçekleştirirken onun çekimser olmayacağı, isteklerinizin ve sevmediğiniz şeylerin örtüștüğü, dolayısıyla değil tahammül, hoşgörüye dahi gerek duymayacağın biri her şeye değer mi değmez mi?

Söz gelimi sigara ve alkol kullanımı, ben bunlardan haz etmem -bilhassa sigaradan- ama kullanan biriyle birlikte olmam diyemem, ırkçılık benzeri bir tutum olur bu, yine de kullanmayan biri ile olacağım kadar mutlu da olamam orası kesin, diğer özelliklerinin bire bir olduğunu varsayarsak tabii. Bahsetmek istediğim buydu işte.

Meğer gerçek aşk çok çok sevmek değil sadece,

Tam anlamıyla "uymak" imiş. Birbirine uymayan yapboz parçaları bile yontula yontula da olsa oturur illa, bunda sorun yok; ben sadece feragat etmemiş, zeval gelmemiş iki yapboz parçası gibi birbirimize bağlanacağımız kişilerin derdindeyim. 

Neleri yapasım vardı da ceplerime sakladım;

Çenemi tutamadan uzatasım boş dolu sohbetleri,

Şarkılar atasım sana, gözlerinde biraz daha kalasım

Parayla mı sanki demek, "Seni seviyorum!" diyesim...

Akşam üstü tadın vardı, anlar anlar bir sıcaklığın

Durgun suya benzerdin buğulu aynalar gibi bir ifaden

Bir şeyler özleyen ama bilmeyen, rutubeti gül bir duvar gibiydin

Az konuşur, yaraya hazır pamuklar süzerdin dudaklarından

Kendine kadar olduğunu düşündüğün, kırık-kekre gülüşün...

Hüzünlerini yamaman, kabulün... Benden çok güçlüydün.

Yerin hala ayrı, kızı ölmüş evlerin anahtarsız odası

Hep öyleydi inanmazdın, sevdiğimi değil sardığını sanardın

Parayla mı sanki yeniden söyleseydim... Yine giderdin.

Sardın da, doğru ama... Sardın diye sevdiğimi sanardın.

Bilmezdin, bir bendenliğin vardı... Bin bana bedel. 

Korktuğum, uzak durduğum ama içimin sıcak kaldığı

İyi olan ama olamam sandığım ben sendin.

Seni son gördüğüm günü hiç unutmadım,

Herkes beklemelerinden sorumludur, bekledim çok.

Üşüdüm bazen o ilk gün gibi tıpkı, unuttun sandım.

Ümidimin yanında başka şeyler de kestim, aktı kırmızılarım

Bir o dinmez hatıranı, yıllarca akıtamadım.

Bir adın vardı geride, sordum soruşturdum bulamadım.

Hiç beklemedim seni, bir parça değer verse giderken bir şey bırakır dedim

Numara, faks, artık kullanılmayan bile olsa bir şey bırakır.

Kırgındım sana aslında ama, kırgınlıklarım da yumuşaktır, bilmezsin.

Hiç umrunda olmamışım gibi yalnız mutlu olmanı diledim

Bensizliğin sana iyi geleceğini hep düşünür, kızarsın diye diyemezdim

Yokluğunun bahanesini bu belledim ve sadece yaşadım işte...

Seni sadece benim dokunmam, görmem yasaklanmış bir tablo gibi

İçimden içime, kısa aralıklarla kalp atışı gibi, andım da yaşadım.

Bir gün ansızın mesaj attın, hep ansızdın zaten, güzel her şey gibi

Hep duraklatırdın içimi gelişinle ama o gün, EKT'ye bedeldin aksine.

Ben değişmiştim, o karamsar, o acı içinde yalnız çocukça özlerken seni

Açık bir çiçek gibi kavuştum, bunu yeterince görebilmeni dilerdim.

Belki ikna olurdun, sana tutunduğum için sevmediğimi, sarıldığımı.

Tekrar görebileceğim şeylerin en kıymetlisiydin sen, belki bir gün.

Çok memnunum bir köşesinde hayatımın, tablo gibi dursan da uzağında.

Bilmek iyi geliyor yaşadığını, az çok mutlu olduğunu;

Hele o ansızın aklına gelmelerim, hele hele o onca sene sonra bulman beni...

Mutlu oluyorum işte, mutlu olabilen biriyim uzun zamandır, silik artık yaralarım.

Çok mutlu oluyorum senden gelen bir parçacık şeyde.

Umutlanmıyorum oysa, korkuyorum aksine; gidesin gelirse diye, yine.

Çok gittim ben, çok kişiden, çoğu da senin gidişin gibi kalanlara iyiliktendi.

Razıyım birazlığına; dost, arkadaş, tanıdık, her neyse işte...

Korkulu bir gerçek sevgim, sevgiden yanık ağzım, galiba bir daha demeyeceğim.

Yine de senden sakladığımı şiirlere bari yazayım:

Bekledim hep, sorup durdum seni

Sana kırılıp barıştım devamlı

Ne bir şey değişti ne aynı kaldı

Mutluyum artık ama... Kalp bu ya, bir ümit

Keşke o en başından ruhumun benzeştiği

Gibisine rastlamadığım senle olsaydım.

Umarım gitmezsin,

Umarım o içinin hala biraz sıcak olduğu

Değişmiş, sorunsuz, hayat dolu koca çocuğu

Biraz da sever gözlerle görürsün. Kal bende. Lütfen.