Islanır mı rengini bilmediğim gözlerin bize orda, normalde kıyamam ama bu gece bize ağla sevgili, belki de hiç gelmeyeceksin; mavi hava boşluğu dinmeyecek aramızdaki, siyaha çalıp uyutmayacak geceleri. Birbirimizin varlığından habersiz solup gideceğiz, koşmak ya da yürümek bize yorgunluktan fazlasını vermeyecek, en yakın olduğumuz an birbirimizin sevdiği bir şarkıyı dinlediğimiz, şiiri okuduğumuz olacak, bilemeyeceğiz bile.

Ağla bize, biz diğerleri gibi olmayacağız, herhangi iki kişi gibi bile... Birbirini aramaktan bir adım ileri gidemeyen, adları asla yan yana gelmeyecek, dip dibe olsalar bile asla herhangi bir alaka kurulamayacak iki peşin ölüden dahası olamayacağız her gün bunun için uyanıp yansak da.

Ağla ve kes umudu benden,
Bize ağla, bolca ağla, bitmeyecek gibi ağla ve devam et. "Her şeye rağmen gitmem." demiş herkes gibi, büyük adımlarla uzaklaş hiç yakın olmadığın bu şiir okuyan ihtimalden.
Anlasana hiç birlikte șiir okuyamayacağız, en sevdiğim yemeğin mantı olduğunu öğrenmemeyeceksin hiç, annen beni tanımadan öleceğim... Sen de bıkmadın mı sanki umut yüklü her sabahın akşama doğru solmasından? Öyle oluyor biliyorum, kendini kandırma; hiç tanışmayacağız, kaderlerimiz değmeyecek bile birbirine.
Beklerken ölsek dahi gelmeyecek birimizden birimiz, alış. Alış kuzum. En doğrusu bu.

Madem bu kadar alakasızız, neden mi sen? Sen iste, orda bir sen var uzakta, gitmesek de görmesek de kaybetmez sevilesiliğinden; ağla ama üzülme, en azından biri için ağladım dersin, ben de yazdım derim geçer gideriz kimsesiz.

Her neredeysen son kez ağla bu gece,
Oranın en güzeli uyan
Benden iyi ihtimallere,
Benim aksime.

Nemli bir mermi gibi ortamıza düştü kader, uzanamadık "biz" ihtimaline; göz bebeklerimiz değecek kadar yakındı belki ama... eski kırgınlıkların karanlığından seçemedik birbirimizi. En çok gecelerde aradık kabahat bizim, yine de haklıydık çünkü yalnız gece dönerdi insan kendine, hayaline döndüm hayata her gece.

Șu hor geçmiş ömrüme teselli ihtimalin, hiç dokunmadığım, kimselerin dokunmadığı nemli odasında asılı kalbimin. Islak pamuklar gibisin sevgili, sokak lambası sarısıyla aydınlanan mağrur bir banktan halliceyken ben...
Bulamadık birbirimizi,dokunmadık; bir gözlerin bir de parmak uçların merakımın zirvesindeki, nemlenince nasıl olurlar kim bilir, üşüyünce, belki bensiz her gece.

Kimler yıktı seni kim bilir, hangi şiiri sana mezar ettiler; etmişlerdir biliyorum, beni sevebilecek birini çokça üzerler bu dünyada sevgilim... İki boyalı kușuz biz, birbirinden habersiz iki angut kuşu.

Nefesini duyar gibiyim ıssızda, aynı gecede aynı boşluğu yaşıyoruz bir yerde; ben bunu yazıyorum, belki sen ağlıyorsun, kayboluyor gözlerin, benden umut kesiyorsun.
Ama burdayım işte, hep de burda olacağım, beni bul diye kalbine saklanacağım. Bir öpsen uyansam, tek başıma olmadan. Sesin nasıl kim bilir şimdi, kırık mı gülüyor mu, öyle gülsün isterim ki. Ben beceremedim ama sen mutlu geçir bizden evveli, yaklaştık biliyorum, çarpışıp unutacak, iki mutlu atom olacağız, sen de sabret. 

Etrafımdaki ateş çemberi vuruyor gözlerime, bir parıltı varsa sensin; yarı güzel, epey yangın.

Bir şeyler ısınıyor orda bir yerde her kimsen, hani küçükken soğuk - sıcak diye bir oyun vardı, ordaki gibi sıcak ama bul desen bulamam, bulur muyum dersin? Orda bir yerdesin işte, aksime dingin ve duru suyun, benim aksime sen benden haberdar gibisin nasıl anlatsam.

İnceden hissediyorum o kadar da olmadığımızı, bu incelik daha çok ince bir şişin yüreği delip geçmesindeki inceden.
İnciniyorum bu gece soğuğu, bu alakasızlık içinde en sevdiklerimle; inceliyor kalbimi koruyan birliktelik zarları, ince buz altında donuyor ama onu bile tek başıma kıramıyorum. İnceden inceden işliyor kalbime, bir şey ifade etmeyişimin idrakı.

Yalnız ve yabancılaşıyorum sevdiklerime,
İncelikler yüzünden.
Asılsız sanılan bir cinayet ihbarında,
Kimsenin yokluğunu fark etmediği kurban benim.

İnceden uzağım, yakından acı; göğüm desen bulanık, aşağısı karanlık.
Sarkıyor iplerim, tutmuyorlar; oradalar, öyleceler, görüp duruyorlar
İnceliyor iplerim, kordonmuşlar meğer, hayatla aramda,
İnceldiği yerden kopuyorlar, inceliklerden.

Bir sabah kalkacaksın
Denizin ıslatmayı unuttuğu bir kaya gibi gideceğim.
Aramayacaksın zaten, ağır bir kaya gibi dibine çökmüşüm olsa olsa kalbinin.
Kimim desem adımı söyler, neyinim desem taş kesilirsin muhtemel.

Sonra bir ufak çakıl düşecek önüne bir gün,
Hadi aidin olmadım, üstüme de mi basmayacaksın?

Bir gün bir çocuk görürsün, ıslanmış içi dışı
Kan ter içinde, evvela kan
Yetmemiş kaldırma kuvveti gözyaşının
Sorma, kim dövdü geçmişini senin

Bir gün yine aynı çocuk,
Aynı kavga altında kafası karışık
Sorsana, yine nerede bölüştüğün
Ruhunu, canını da "dost" dediğin