Her gün milyon kere tekrarladığım şeyi yaptım bugün; okula gitmek için servise bindim, okula varıp kitap okudum, derse girdim, dersten çıkıp servise ve servisten dolmuşa bindim... Bir anda nefesim kesildi: İşlek bir meydanda, hem insanların arası hem de yolun ortasında parçalanmış bir güvercin cesedi, onu bir lastiğin ezdiğini söylemek öylesine mümkün ki...

Ben miydim yoksa o,
Kanada haceti kalmamış
Zamandan ve mekandan ayrı
Kaderden ve kazadan hüzünlü güvercin

Şaşırmıştım ama ölü bir güvercin gördüğüm için değil, daha ziyade ölüm şeklinden belki de; hep uçup arabalardan kaçmalarını yakıştırıyormuşum demek ki yeryüzünde en çok korktuğum hayvanlara, canlandıramadım kafamda, uçup kaçmasından başka ihtimal o kadar düşünememişim ki bu zamana kadar... Küfrettim sonra insanlara, o kalabalığın içinde, yerde o hayvan cesedinin olmasına hiç itirazı bile olmayan ve sanki her gün binlerce kuş avlıyormuşçasına, ne haltsa asilce bir tavırla başlarını aşağı -özellikle de o tarafa- getirmeden kendi acelelerine giden insanlara.
Bir gün beni de -muhtemelen- on yedi jantlı bir kar lastiği ezip kafam kopsa, iç organlarım onunkiler gibi dağılsa ortalığa ve dursam oracıkta, öyle giderdi yine insanlar dedim, dönüp bakanı vuracaklarmış gibi.

Kaçabilmekten başka ihtimaller de vardı işte, gün yüzü gördüğünde bir daha asla sinmeyen keskin ihtimaller; bu yaşadığım şey ummak değildi, kesinlikle değildi, bu daha çok bi'gerekliliğin yerine gelmeyişinin yarattığı bir hüzne benziyordu ama gerçekleştiğine göre yeterince gerekmiyor muydu? Bunu o aracın şoförüne sormak isterdim, fark etmedi bile belki, tek suçu küçük olmak olan bir şeyi, hepimizin ruhları gibi yani... Acaba hissetmiş miydi, arabanın bir ya da iki lastiği hızlıca havaya kalkıp indiğinde bir şişeyi ezdiğini falan düşünüp basıp gitmiş miydi? Belki de durmuştur, durup biraz ağlamış, ne yaptım ben demiştir ama trafiğin akması gerektiğinden kısa sürmüştür bu da.
Akması gereken şeylerden hayır gelmediği ne bariz oysa, zaman gibi; sabret, bekle derken çoktan bitmiş olan onca süreç sayarım ama o güvercinin canı eder mi dersiniz? Bu defa cevap benden, etmez.

Alelade bir şeylere içi titreyen böyle bir gence,
Bilmem "fazla" mıdır bu dünya?
Bilmem zarar vermez mi insan içine karışmak,
"İnsan" olmak her ne ise işte.

Bir güvercinin uçamayışını hayal dahi edemeyecek derecede hassas olduğunu kendi de yeni fark eden ve belki de senelerdir zaten böyle "sıradan" olaylara karşı nefesi kesilip etraftaki tam anlamıyla vurdumduymaz insanlarla arasına gayrıihtiyari de olsa kalın bir set çekmiş, beyninin içinde her gün binbir ince sızıyla akşamları zor eden bu adama ne demeli peki? Hayata karışmayı çokça isteyip, bunun için normal insanlar "kuş kadar" sayacak olsa da kendi için oldukça büyük çabalar harcayan -insanların yanına gidip bir kompliman eden ardından utanıp çekip giden- bu adam... İnsanlara karıştığında, mutlu olduğunda, sosyal olup insan olmanın gerekliliğini yerine getirdiğinde... Ya bugün gördüğü o onlarca aptal insandan birine dönüşür de fark etmezse, bunun hesabını kendi bile veremezse?

Demek ki ya mutluluğundan geçecek ya hassaslığından, daha doğrusu Alptuğ Dağ'lığından,
Hepsi de ölü güvercin yüzünden.

Umutlarım buğulanıyor gitgide, sıcak perdeler örtse de gerçeğimin üstünü bir parça dostluk gibi, ille sızıyor aradan kayıp şeylerin sağır edici uğultusu. Demime karışıyor kara dikenler, korku kuyuma attığım taşın sesi gelmedi daha, durmadı ellerimin zelzeleden hallice hazin titreyișleri, yaşlandı güzel hallerimin temsili... Yığılıp kaldım belki, çok geç kesin...Bugün varım, yarın canımı acıtıyor, dünüm hiç olmadı.

Hafifliyor kitap okudukça,
Çok kitap okudum kimsenin yokluğunda.

Gücüme gidiyor umutsuz olmak benim de
Ben de kızıyorum insanları itmeme
Ben de özeniyorum, ben de çabalıyorum ama...
Yorgun çalıyor şarkım bile, yaralarımdan öpülüp gömülesim var bir şiir denli derine.
Vakti geldiğini bilip asilce kabullenen bir ay batıyor kana şimdi, ruha karışıyorum unutulmaya...

Seviyorum kendimi, iyi adamım ben de... O kadar işte.

İbaretliğim bendimi aşıyor, alıp bir ibadet hali çekip gidiyor; dolmayacak boşluğum, olanın da gelenin de gözlerine acaba bu ne zaman gidecek diye körce kurak bakmaktan. Sinmiyor kalbime düzensiz ve süreksiz mutluluklar, can alır haller içindeler daha ziyade, ne vardı bu hüznü örnek alsalardı.
Kendimden yiyorum tam manasıyla, kendimi de yerdim belki ama kalmadım bana kadar dahi, bana düşmeyen huzur dostlarımda baki kalsa bari.

Haydi sen de git okuyucu,
Eşyalar toplansın seninle birlikte
Senin değil ki bu kavgalar
Bırak biz birbirimize vura vurula eriyelim kendimle,
Unut biz bir köşede menekşe kokalım.
Dokunma sakın incinir elin, elden ruha bir yol vardır solar benzin.
Ben ki nice vazifesi yanmaktan ileri gitmeyecek kuruca bir odun, hep bildim, hep yalnızca feda paklardı beni, yalnızlığa feda...

Kurtlarım toplanıyor içeride, ağzını bıçak açmayan kurtlar; bıçak ki duygularımdan da parlak, önsözű desen kıyıdan yaşamak. Sarmaşık içtenliğine özendiğimden midir ne, dönme mekanizması çalışmayan bir mikrodalga fırında ısınırmıșçasına; yansa dahi etmiyor fayda bir yanım ötekinin buzulluğuna. Merhamet.

Umarım sen benim kadar hassas olmazsın canım kızım, irili ufaklı her şey ve herkes bu denli derin izler bırakmaz üstünde, umarım acı hafızan bu kadar güçlü olmaz, dilerim en ufak bir tepkide kökten değişebilen ruh halin düşüncelerinin üstünde tahakküm kurup yanıltmaz seni de...

Çareyi veriyor, nasılını diyemiyorlar.

Hayalini antetli kağıtlara minicik yazılarla işlediğim, bir köpek kadar yalnız lakin bilhassa huzurlu da olduğum günlere gidiyor aklım, her insan bir yara gibi durmuyordu o zaman.
Duramıyorum Şiir, böyle bir şeye gerek yok ama herkes gitsin istiyor bir yanım, öyle ki bunu dahi yalnız sana anlatabiliyorum.
Çaresizim babacığım, anlıyorsun di'mi sen beni? Yeterince yalnız olursam kendimi bulabilir ve mutlu olabilirim gibi geliyor ama bir yandan da... Eller uzanıyor bolca, yardım gibi görünen ve muhtemelen öyle de olan eller... Dokunamıyorum kızım. Kendinde tıkılıp kalmış bir baban var affet,kendini sevmeye bile cesaret edememiş.

Hani Simge teyzenden bahsetmiștim, o da yok artık, tek Beyza halan kaldı seni emanet edebileceğim, hep olduğu gibi; aslında onu da üzüyorum, yani ona bir şey yapmıyorum tabii asla ama benim üzülmeme üzülüyor, var olsan senin de yapacağın gibi... Umarım bu sebepten ötürü, bu tabut gibi boğucu halimle yorup kaybetmem onu, dedenlerden sonra açık ara en değerlim, onsuz önümü bile görebileceğimi sanmam. Bu konuştuklarımız da aramızda kalsın ayrıca... Efendim? Ha yok, buraya gireceğini sanmıyorum, yani öyle umuyorum, ha bak bu arda 14 Aralık onun doğum günü, seninki ne olacak acaba.

Daha çok orası kesin, annen gelmedi henüz; bazen düşünüyorum, acaba geldi, hayatımda da onun o olduğunun farkında mı değilim diye de yok be, hayatımın herhangi bir köşesinde beni sana ulaştıracak kadar mükemmel bir kadın yok... Bu yüzden kararsızım ya, herkes çekip gitsin derken onu bulma ihtimalini sıfıra indirgeyerek sana da ona da hainlik etmiş olur muyum? Ya da amaaaan...
Bekleriz be kuzum, sabahı bekler gibi, yemek bekler gibi bekleriz birbirimizi; unutmayacak güzel şeylerim olur sonunda, annenle tanıştığımız gün, ilk buluşmamız, ilk elini tuttuğum gün, ilk öptüğüm gün, doğum günü, ona ömrümü teklif ettiğim gün, eş olduğumuz gün, senin haberini aldığımız gün, doğduğun gün, bana ilk baba dediğin gün... İlk dertleștiğimiz gün, ilk bu mektupları öğrendiğin gün... Yaşayacak çok günüm varmış be!

Babacığın derdini atabileceği tek hayalin, özür dilerim.
Ah benim en güzelim,
Değmesin sana bahtım kederim.

Gitgellerde yine başım, kim gerçek kim yalan, kim var kim yok bi'haberim.
Kalbimin dehlizlerinde sönüyorum, gitgide derine gömülüyorum, görmekten çok uzaksınız.
Bir panik atak nöbetinden farklı değil aslında durumum, bir şey beni ve düşüncelerimi durdurabilse, sakin ol dese, korkma dese hatta belki de -emin değilim ama- sarılsa... Bir şey yeniden nefes almayı öğretse bana.
Bunun adı çırpınmak, ordan oraya çırpınıyorum, bir şey beni zorla durdursa, ağzımı zorla açıp bana nefes verse iyi olacak biliyorum.

Hem hazırım bir eli tutup ayağa kalkmaya
Hem onu da çekmekten köpek gibi korkuyorum

Korkulacak bir şey olmadığını ne zaman öğreneceğim ben, bu yatışmayan telașımla acı içinde mahvederken ortalığı ve herkesi de kendimle birlikte... Ne zaman uyuyabileceğim gerçek bir uyku, rüya görebilecek kadar gerçek?
Bir anlamı olmalı oysa bu kadar okșanma ihtiyacımın. Bir sakin olsam yetecek okuyucu, sakin olabilecek kadar emin olabilsem; nereden bilebilirdim halbuki temkin denen şeyin beni diken üstü yapıp bu durumunsa hayatımdaki sayılı insanı bir bir itebileceğini...

Doğrusu olsa da olması gereken yalnızlık değil bu defa, teskin et beni okuyucu, hepsinin geçeceğini söyle, hepsi bu. 

Aman korkmayasın benden yabancı, bakma böyle kuru bir ölüm gibi dikilip yosun tutmalarıma; asıktır suratım eyvallah, zifttir içim amenna... Ama acıtmam ki. Kendi halinde bir adamım işte, git-gel yaz-çiz derken bitiredurduğum mağrur bir ömrün var hepsi bu. Kötü biri değilim ben, olsa olsa keşke kötü olsaydım diyerek acısını başkalarından çıkarmış ve bu hatanın yükünü de her sabah yeniden omzuna alan biriyim.

Korkma yabancı ısırmam gelirsen, sadece yaralarımı iyileştirmeye soyunma yeter; dostlarım gibi zorlama beni ayağa kalkmaya mesela, kalkamadıkça yıpranma da, sadece dur, sadece gözümü kapattığımda da orada olacağını bilmek yeter inan ki.
Kızma yüzüm gülmeyince, bunun için ek bir çaba sarf etme de sakın, sadece elimi bırakma ve bak gör gerisi nasıl oturuyor. Yalnızca bolca zaman tanı bana, çok fazla.

Korkma sakın yabancı, herkes gitse ben kalırım şüphen olmasın, kötülükleri unutmadım iyilikleri de unutamam... Aslında ben de herkes gibiyim be yabancı, ben de mutlu olabiliyorum, bir başına durup şarkılar söyleyip yazılar yazmaktan daha fazlasını yapabiliyorum inan ki, yalnızca sırası değil, hepsi bu.
Çekinme benden yabancı, bakma öyle asmalı kesmeli öfkeli hallerime, hiçbir karıncayı bilerek incitmedim ben; ardına sığındığım öfke öfke olmasa da başka bir şey olsa, gözyaşı mesela, inan kalkamazdım ayağa.
Korkma yabancı, korkunla yargılama beni; ne bazen gördüğün kadar deliyim ne de bazen gördüğün denli içi geçmiş; sadece yaşamın tadını insanlara bağlılıkta bulup aynı zamanda onlardan korkan manevi bir garibanım, hepsi bu.
Belki de havalı duruyorum dışarıdan kim bilir, halbuki gerçeği görsen sevemiyorum bile kendimi...
Olmadığım gibi görünüyorum diye düşünüp kızma olur mu bana, içimdeki altı yaşındaki veletle altmış yaşındaki adam aynı anda yaşıyor sadece; altılık olan her şeye umutlanıp herkesle bağ kuruyor, altmıșlıksa herkesi geçmişe benzetip korkuyla ve kimsesiz ölümü bekliyor, bense arada sıkışıyorum.

Gel kurtar beni yabancı, bunu benim yolumla yap; yapma dediğimi yapma, ben demeden benim için çaba sarf etme, bana sarılman gereken zamsnlarda anlayıp sarıl, kızmadan dinle o çocukla bunağı, en önemlisi de sakın korkma karanlığıma karışmaktan.

Korkma yabancı, korkma benden.

Canı acırdı Nihal'in
Geceden çökerdi balkon demirlerine hüznü
Islanır kurumayı unuturdu çiçekleri
Pencerenin pervazında unuturdu mutluluğu
Saat üçlerde başlardı özlemeye
Deliliği sarkardı demir korkuluklardan yere
Apartman boşluğu biraz yalnızlık kokardı
Çatı ağlardı sonbaharda evin içine
Küfürbaz vileda imdada koşardı.

Bir gün Nihal delirdi
Öksürdü perdeler, avize kristal kustu salonun ortasına
Parkeler inlemeye, duvarlar soyunmaya başladı
Gardrobun içinden ütüsüz ölümler fışkırdı
Açılmaya tövbe etti otuz iki ekran tüplü

Unuttu Nihal
Nasılları uyuttu
Gölgesine kıvrıldı
Ev kapandı.

Sizin o erdem saydığınız, o fazilet bellediğiniz kabullenmeyi ben yapamam, öyle bir gücüm hiç olmadı benim, üzgünüm ama en zoru istiyorsunuz.

"Bunlar sana bunu bunu yaptılar, dostların, aşkların senin ananı ağlattılar ama... Ama sen unut. Bunlar musmutlu yaşayacaklar, çektiler gittiler ama sen de salak gibi hiçbir şey olmamışçasına yaşa. Yaptıkları onların yanına kaldı, olan yalnız ama yalnız sana oldu, sen yine de mutlu ol." diyorsunuz resmen, yapamayınca da fazla iyi niyetli olduğumu, fazla sevgi dolu olduğumu, insanlara fazla değer verdiğimi söylüyorsunuz; ya normal olan buysa?
Anlıyorum sizi eyvallah, kötü bir niyetiniz yok, benim için bir şeyler yapmaya çalışıp beceremediğinizi görmek itiyor belki sizi bu isteğe ama yine de...
Bilmiyorum çocuklar, bu dünyanın yanlışı, karası benim; yine hep olduğu gibi haklıydı misal Beyza, bu kadar da dert konuşulmaz tabii. Çok düşündüm sonra, uzun zamandır sadece bunu düşünüyorum esasında; hiç mi güzel şeyim yok konuşulacak, yok. Yok işte. Ben de çok istemez miydim yeni çıkan filmlerden bahsetmeyi, kitaplardan, konserlerden falan ya da ne bileyim acayip neşeli ve kalabalık fotoğraflarım olsun... Ama yok işte kardeş, ne yapıyım siz söyleyin!
Yaram kadar varım ben, hep o kadardım, belki de kendisiydim yaranın. Bilmiyorum. Ben de çok isterdim normal bir hayatım olsun, gündelik ve basit telaşlarım olsun, olamayacak işte...
Böyle anlatınca insanlar kendi derdimi büyük gördüğümü sanıyor lakin mesele şu; benden nice nice büyük dertleri olanlar var da, belki de hiçbiri benim kadar hassas değiller, kabullenip geçiyorlar er geç, er geç sindirip yutuyorlar, boğazlarında kalmıyor.

Belki de mesele arkada kalan olmaktı, hep o olmak; kimselerden çekip gitmemek için muazzam çaba harcarken her gidenin de ardından santim santim sayan olmak. Giden insanın ufka doğru küçülen ve bulanıklaşan varlığı, kendimi ona benzetiyorum uzun zamandır, öyle bulandım ki dostlarım bile dayanamıyor, haklılar. İçime atacağım, yalan söyleyeceğim, falso bir "İyiyim." yapıştıracağım, belki gerçek olur bir gün. İyiyim, turp gibiyim. (aramızda kalsın ama çürük bir turp gibi)
Böyle olsun istememiştim çocuklar, keşke mutlu unutulmaz anılarımız olsaydı sizinle ama olamaz; eskiden kalan o birkaç mutlu anımın bile ardı köpek gibi yara, ısınamam, kabullenip alışamam. Affediniz.