Birine bana benzeme dediğimde kendimi kötü biri olarak gördüğümü sanması ilginç geliyor, halbuki ben içinde bulunduğum durumu kastediyorumdur muhtemelen. Sen de benzeme bana okuyucu, benim gibi yaralı halinle cesur bir tavır takınıp da yaranı sergilememelisin -burada olduğu üzere- belkide; zira korkmaman, korkmadığının başına gelmesine engel değil yazık ki.
İçten birilerinin eksikliği her birinizde nasıl açlık kadar keskin bir ihtiyaç halini aldı diye hayret ederken, öte yandan nefes alan herhangi bir şeyle herhangi bir ilişki kurmaktan acılı fakat bilhassa tutkulu da bir şekilde şiddetle kaçınmamın nesi mantıksız ki? Asosyallik bir kabuktu; kırmaya çalıştığım kabuğun beni koruduğunu ben bininci defa anarken, başkaları hala farkına bile varmadı. Bir önceki yazıya binaen: Güvende olmak mutlu olmaktan mühimdir mi demeli, zira güvenli mutsuzluğumuzun yara almış ve acılı halimize ağır basacağı aşikar da.
Arayan bulur belki cidden mevlasını, buna hala çokça inanıyorum nasılsa; beni asıl sıkıntıya sokan, sonunda mevlayı bulacak olmamıza karşın ona varana kadar bulduğumuz belalar. Peki ya bu belaların vahameti, mevlayı bulmaktan caydıracak kadar fazlaysa? Suçlu mudur cayan, birine dayanamadı diye kızabilir misiniz? Siz bu soruyla oyalanırken ben de yaşamak için bahane bulmaya devam edeyim, hadi selametle...

Belki de değişmiştir öncelikler, durgun suyu aratmayan yüreğim nispeten daha hafif tatlarına bel bağlar olmuştur hayatın, bu nüshası kopyalıktan uzak, kendi başına yeşeren bir dönem olma özelliği taşıyordur belki de hayatımın.
Bana kalırsa yirmiye merdiven dayamıș olmam bizatihi otuza yaklaşmış hissettirdiğinden elzem halini alıyor esasen. Gençliğin dinamizminden, orta yaşlılığın gücünden ve yaşlılığın akilliğinden fersah fersah ötede hissettiğimden olsa gerek korkutan da bu boşluktur işte beni, benden geriye kalıp gittikçe büyüyen ve beni de kapsama sürecinde olan.
İçimdeki idealizmin yerini kusursuz emeklilik hayallerine bırakmış olması pek hoş görünmese de ordan, sakin ve durgunlaștığına çokça seviniyorum geçmişe binaen; acı bile yavaş akıyor artık, dalgaysa dahi o denli yavaş bir dalga ki kaçma fırsatı tanıyor anlıyor musun.

Bunun adı olsa olsa öylecelik.
Bazı şeylerin etkisi hala ilk günkü gibi dursa da bir urcasına, bazı şeyleri de zerre düşünmüyorum artık; evvela o eski toz pembeciliğimin -hoș, dışarıdan kimse görmedi lakin- yerini bolca ve yine pozitivizmden uzak bir temkine bırakmış olması biraz olsun nefes aldırıyormuș meğer. Bir şeyin olmayışının acısından korkup o şeyi ummayı büsbütün kesme kararını vermek her ne kadar hayli müşkül ve acıtıcı da olsa hatta zaman zaman insana herkesleștiğini ve yerinde sayan ve bu yüzden sürekli mutsuz olan ve bir o kadar da kaderci orta yaşlı insanlara benzediğini anımsatarak yorgunluk aşılasa dahi tam aksine büyük de bir nefes aldırır, kaygısı son bulan insanın kolayca uykuya dalabilmesi gibi.
Bazen düşünüyorum, acaba bu temkinin verdiği rahatlama hissi beni kendine bağımlı kılıp idealizmimi köreltiyor mu diye ve biliyorum cevap kesinlikle evet; endişe etmiyorum yine de, zira bu gibi konularda uzun süre soluklanıp ansızın tam bir güçle kabuğu kırabildiğimi hissettiren naçizane anılar oldu, güzel günlerdi.
Geçkin başım ve paslı vücudum beni kusmaya dünden razı gibi dursa da dinginliğin, durgun şarkıların ve yavaş esen rüzgarın, soluk renklerin tadı hep başka olacak ne yapabilirim; onları sevdiğim için toplumla kendi aramda eşini yalnızca gönülen aldatan bir adam gibiyim, ben ne kendime ne kime ne yapabilirim, olan bu işte, benimsensin ya da tükürülsün buyum.

Öyleceyim bir asma yaprağında
Ağır yürüyenim okul çıkışında
Geç kalınca acelesi sona erenim
Hayatı nimetçe az ve sade tüketen

Anlamı yalnızca içimde karşılık bulmaya müsait, adı kim bilir ne olan, şuan dünyanın her neresinde ve daha önemlisi kimbilir kimle ve en önemlisi ise nasıl olan biricik sevgilim ve kızımın annesi... İyiden iyiye özledim seni, üleștim hasretini havayla ki epey sıcak şu zamanlar.
Sana yazmayalı birini sen sandım yine ama bana kızma, kendini bu denli belli etmezsen olacağı bu. Aslında bakma sen olmadığı iyi kötü belliydi ama insan ilk defa birinden "Seni seviyorum" duyunca tuhaf oluyor ister istemez, inanmak atlısı şaha öyle bir kalkıyor ki bulutlardaki kalp sureti uzadıkça düşüşün sertliği de artıyor. Onun bunca yazılar yazıp beklediğim sen olmasını gerçekten dilerdim, tıpkı karlı bir kış günü tanıştığım ve içimde tatlı bir acı kalan Beyza gibi... Bu kızın sen olmadığından nasıl mı eminim? Eminim iște, en umutlu direnen insan bile ansızın emin olur, bakarsın yorulmuștur...

Hayatımın neresinde beni bekliyorsun kim bilir, aksesuar dükkanlarının kapısında asılı durup kapı açılınca birbirine çarpıp ses çıkaran renkli deniz kabukları gibi beni bekliyorsun belki, karșılıklılığımız yalnız sevgiyle sınırlı basit kalırdı zati, aynı yağmurda ıslanmıșlığımız bakidir belki, belki aynı gün doğmușuzdur ve umarım aynı gün ölürüz; senden önce ölmek zalimlik, sonra ölmek zulümdür zira...
Muhtemelen bir daha duyamayacağın lakin alt metni fevkalade mühim bir anıyı da iliștireyim o vakit: Bugün laf her neredense ölüme geldi ve ben babama seni Çankırı'ya gömmeyelim dedim birden; çoğu insanın sanacağı üzere orayı sevmediğimden değil de aile mezarlığımıza erişmem fiziki güçlük olduğundan... Bunu sana şundan anlattım, sana yeteceğimi düşünüp eksiğime tüm kalbinle bir ömür eksiksiz razı olabileceksen gel, dahası zor...
ȘU YAZININ son paragraflarından biri fazlasıyla anlatıyor esasen, her neyse. 😂

Nasıl bunca ürkek ve çekince yüklü olmayı becerdim sana karşı bilmiyorum, her kimsen içimde devamlı bir sana yetemeyeceklik hissi ve beni beğenmeyeceğin kaygısı muhafaza ediyor bakiliğini; hatta o kızı sen sanarken çok net anladım ki var olsan artacak bu korkularım belli ki,seni herhangi bir kimseyle o her ne sıfat taşırsa taşısın zor gelecek anlaşılan paylaşmam, ya sana nefes aldırmazsam? Ya benden en ufak ilgi kestiğinde bu korku devreye girip bizi boktan bir tartışmaya sürüklerse?
Altı yaşında bir çocuk var galiba içimde sevgilim, üzme bizi olur mu, çabaya da gerek yok yalnız sevgin kafi tabii. Sensen başka bir şeyi olmayan biriyim ben işte, neticede sen de yoksun ama orasını karıştırma; beni beklerken uykunu al, bulunca da sakın ayrılma.

Seni seven
Sana okumayacağın mektuplar yazan
Ve en az senin kadar kimse
Bir bekleyenin var sevgilim,
Hisset ve rastla artık bana. 

Lafa ortasından gireceğim:

Misal seni seviyor ama geçmişten ötürü seninle bir ilişki kurmaktan bi'șekilde kaçınıyor işte, sen de onu seviyorsun lakin önceki yașantılardan olsa gerek resmiyete ilișmeyen sevgiyi kaldıramıyorsun... Onu bilmiyorum oysa sen bekliyorsun ki madem seni seviyor, öyleyse senden utanırmıșçasına saklamasın insanlardan; üstelik saçma da geliyor bir yandan, düşünsene sevdiğin kişi de seni seviyor ama dışarıdan bakınca yalnız ve kimseyi sevmiyor, bostan korkuluğu hissetmemek elde mi? Hele bir düşünce var ki iç yakıyor: "Gerçekten sevseydi benim için cesur olabilirdi, neticede nüfusuna almayacak; birini sevdiğini bile yakın çevresine dahi açıkça söyleyemeyene, seviyor nasıl denir?" Üstelik örneğin aşırı dindar bir ailenin kızının ateist birinden hoşlanması gibi boktan bir hikaye de yok ortada; iki normal insan işte, biri kızıl diğeri kırık.

"Bir ilişkimiz olmasın, bir sene görüşmeyeceğiz ama beklersen geleceğim ve ben de seni seviyorum." cümlesinin kelimesi kelimesine yaşandığını bilse delirir kimileri, paçalarından mantıksızlık akan bu fikre dahi bile isteye itimat edesi geliyor hiç sevilmemișin; o da inanacağından değil, vallahi sonunu merak ettiği için...
Bazılarımız ulu orta yaşamaktan yanadır sevgisini, göstermesi sadece sevdiği ile sınırlı kalmamalıdır; korkarım sevgi görürken de aynını bekler, diğer türlü kimse gibi hisseder kendini. Nasıl suçlanır ki, birinin sana seni sevdiğini  söylerken diğer herkesten günah gibi sakladığını görsen sen ne hissederdin?  Hele birileri sevdiğini yalnız sanıp ona aşkını itiraf ederken sevdiğin elini kolunu böyle bağladıysa? Birinin hayatında yalnız onun bildiği bir hayalet olmak, o inkar ettiği müddet de yok olmak değil midir sanki?

Olmaz işte, böyle sevmek olmaz, kısası özü bu. Öte yandan tereddüt bile etmedi ki, denemedi bile yakın bir şey bari yapmayı; artık konuşmamak daha doğruymuș sözde beni üzmemesi için, işin kötüsü öyle haklı ki.
İçi boş ve sonuçsuz her şeyden nefret ettim, üzgünüm ama sevgim bu nefreti geçemezdi, bilhassa düzeltiyorum üzgün de değilim. Tüm gün yalnızca birbirine iltifat edilen uzun sohbetlerden oluşan şeye sevgi mi denir Allah aşkına? Yanlış anlamayın ama bunu birine para vererek dahi yaptırabilirsiniz zaten.

Oysa muhtemelen gerçek sevginin sadece sevmek olduğunu düşünüyor, birbirini görmeden, kimseler bilmeden... Belki haklı olabilirdi de lakin ben gençken. Titrek ve acılı ruhum somut sevgilerin hasretini ürerken ezelden beri, eskisi gibi deli cesareti ile gelip gelmeyeceği meçhul bir sevgiyi bekleyecek gücüm kalmadı ki. Böylece tam ortasında bitti, Sezen'in "Dört Günlük Bir Şey" şarkısında dediği gibi, adına ne ilişki, ne çift taraflı sevgi denemeyecek bu külfet.

Bu anmış işte, insanın yaşlandığını ve eskisi gibi olmayacağını kendine ilan ettiği. Eskiden olsa, sonunda suyun var olduğundan emin olmasa bile dalardım aşk çölüne, beklerdim, ederdim falan; yaşlanmak emniyete gereksinim duyunca başlıyormuş oysa, sonunun istediğim gibi olacağımdan yüzde yüz emin olmadığım hiçbir şeyi merak bile etmiyorum desem yeri.

Arabada giderken gözlerimi kapatamadığım an yaşlanmıştım.


Yorgunum çünkü çocuklar, neler yaşadığımı en iyi siz biliyorsunuz aha işte köpek sidiği gibi duruyor hepsi bu blogda... Kendimi tanıyorum, kaldıramam mucizesi na-kesin bir beklentiyi daha. Cesur olmadığım için suçlamayın beni olur mu, ne olur, lütfen, yalvarırım; zaten eskiden kimsenin cesaret edemediği onca şeyi yapa yapa gelmedik mi bu güne? Ha yaptık da n'oldu, işte oraya girersek hepten orda kalırız bırakın, ben de bırakayım, kendimi ve her şeyi... Rahat bırakayım en iyisi.

Bir kanıtım olmadan umut edemediğim an yaşlanmıştım.

Aslında böyle bir adam olduğum en başından belliydi, aradığım modelinden yok diye yıllardır güneş gözlüğü ihtiyacı olup da almayan biriyim ben, daha nasıl anlatayım... Doyurmayacaktı artık sevgi sözcükleri, gülücükler beni; onca yıldır yalnız hatta kimsesizdim ki zati, hiç hesapta yoktum bile, biliyordum. Paklamaz beni artık eskisi gibi sadece kendi içimdeki aşkla beklemek, zira eskiden bekledikçe büyüyen bu büyülü his artık bekledikçe küfleniyor ve bu küf her yerime hepten tesir ediyor farkındayım.

Sonunu düşünmeden,yalnızca beklemek için bekleyemediğim an,
Yaşlanmıştım...


Bu saatten sonra her şeyim olmaya razıysa biri, tüm duvarlarını yıkıp içinde yaşatmaya razıysa gerçekten beni, sevginin ve seviyorumun fazlaca ötesinde beni yaşıyorsa olur ancak; öbür türlüsünü deneriz, denedik, iki taraf da çokça denedik ama yetmedi, neydi bilmiyorum ama binlerce sevgi sözcüğü değilmiş işte gereken, hep bir şey eksik kaldı ve yetmedi işte, yetemedik birbirimize.

Mutlu olma ihtiyacım sevgime ağır bastığında yaşlanmıştım.

Belki de yaşlanmak, "her şeyin adını koymak ve yeterince büyük adımlar atmak gereksinimi duyarken emin hissetmek" ihtiyacını doğuruyordu, o ihtiyaç doğduğu an anladım ki kaygısız Alptuğ'un gözü kapalı ölümüne aşkları sonsuza dek sona ermiş, zira o Alptuğ ölmüştü.

Hayatın bana uymasını beklemeyi bırakıp,
Onun peşinden gitmeye başladığım an...
Ölmüştüm bile.

Hep böyle olur, hayata ısınmaya başladığım, yaşamın iyi bir şey olduğunu hissetmeye başladığım an... Normalde hep hazır olurdum, hissedip beklerdim bir şeyler bu kadar iyi gidince kötüleşeceğini;bu defa inanmak, kadere güvenmek istemiştim, olmadı tabi...
Ben sana dedim ama di'mi, biri lafa "Bu arada" diye girince hep kötü bir şey geliyor işte. Tamam teoride kötü bir şey yok, bir sene sevilen insan beklenir mi beklenir, ki söz konusu eğitim zaten ama... Ben pek mutlu olan biri değilim, seninleyse bazen bana fazla olduğunu düşündüğüm kadar mutlu oluyordum, bütün bu geçmiş zaman eklerinin de ta...

Sana dargın ya da senin yüzünden üzgün değilim,
Bu muhtemelen anlamayacağın ve anlamana da gönlümün razı olamayacağı kötü bir durum işte. Hatta mutlu olacağını garantilesem de gerekirse on yıl beklesem, zaten mutluluk benle olmuyor bak, sana daha çok lazım.

Hayatimin senin bilmediğin, asla da bilmeyeceğin ve senden geriye kalan tarafı hep ölümü beklemekti zaten, seni de beklerim. Yokmuşsun gibi, hiç olmamışsın gibi... Muhtemelen gelmezsin de ama senin suçun değil, ben bile kendimi unutuyorum bazen sen de beni unutursun bir seneye, unutulmaz biri olmadım hiç, sende de iz bırakamam muhtemelen; başkaları girer başka işler girer aramıza.
Ne acı seni ilk gördüğüm günün sonuncu olacak olması, bir yanım geri basıyor bu yüzden lakin vazgeçemiyorum da senden.
Seviyorum dediysen sevmişsindir elbet, beni ne kadar sevdin, benle ne kadar mutlu oldun bilmiyorum ama umarım dediğin gibi sende iyi izler bırakmışımdır... Vedaya bağlamama kızıyorsun muhtemelen, bu defa kızma diyemeyeceğim, nasılsa bir gün geçecek... Giden hiç kimsem, hiç bir şeyim gelmedi, beklemeye kalbim yetse de artık nefesim yeter mi gerçekten emin değilim.
Filmlerdeki gibi olsun isterdim, gitme diyeyim ve gitme... Ama bir yandan da bunu yapmamak zorunda hissediyorum çünkü sevmek sevdiğinin mutluluğu için o yokmuş gibi yaşamayı göze almaksa, seni o kadar sevdiğimi gör ve sonuna dek emin ol istiyorum, karşılık duysan da duymasan da.
Hayatım asla bağ kuramadığım şeylerle dolu, bağlarımsa damarlarımmışçasına kopuyor; umarım o damarlardan akan kan birkaç çiçeğe şu olur tek tesellim bu.

Daha söylenecek çok şey olsa bile
Ne kadar güzelse o kadar kısacıktı işte
Ölümü düşünüyorum şimdi,
Konuşmadığımız ne varsa senle
Bir damla gözlerimde...

Gitme!

Bu şiiri sana yazdım
Önce gözlerinin rengiyle oyalandım
Rüyanda beni görüp görmediğini
Sabah "sana da" gibi bir cevap değil de
Kalbimi vermem gerektiğini düşündüm
Uyuyamadım tüm gece, çiçeklendin içimde
Düş mü gerçek mi olduğunu kestiremedim
Sen her ilişkinin bittiğinden söz edince
Keskin bir ölüm kokusu sindi içime
Teslim olmaktan korktum senin gerçeğine

Olsun, yine sabah olurdu
Ve en güzel günaydını benden duyardın
Yine ısıtırdın içimi, güneşten sanarlardı
Korkmadan açardım sana kalbimi
Kaybedecek bir senim yokmuş gibi
Yine ve yine denerdim her sabah
İnandırmayı bir şeylere seni
Arada bir umutsuzluğa dönerdi yüzüm
İnandıramayıp seni, bir masal olup hatta
Belki de hiç olmamış gibi öleceğimi
Düşünür söylemezdim, bi'sabah daha vardı

Sana bir sabah daha fazla günaydın demek
İçin tanrıya dua ederim her gün
İyi beslenirim, spora başlarım
Kendimi öldürmem bile şimdiki gibi,
Bir gün daha seni görebilmek için
İyi bakarım kendime, en çok da sana
Bir gün daha seninle olmak için dünleri
Geride bırakırım söz, kalmaz acı izim

Sana bir günaydın daha demek için
Uyumam. Seni hep beklerim.