Herkes tüm gün yan gelip yatarak film izliyorum sanıyor, halbuki ben sadece karşısında film açık olan ve aslında kırk çeşit şey düşünmekten, yatar halde felç geçirmiş bir adamım, hepsi bu.

Sanırım hayatıma hatırı sayılır boyutta bir yenilik getirememek uzun zamandır doldurmuş beni, içten içe sinirliyim her şeye, fazla bağırıp çağırır oldum farkındayım, hatta gözümün kararmasından korkar oldum ne yalan söyleyeyim. İkidir çok net şekilde bazı ihtimallere çok ama çok yaklaşıp sonrasında fersahlarca geri düşüyorum. Benim gitmem lazım okuyucu, istek değil gerek yemin ederim. Çamura saplanmış bir araba gibi zihnim ve gazı kökledikçe de sabit durdukça da batıveriyorum. Aynı anda o kadar çok şeyi düşünüyorum ki; ciddi fakat yine de boktan olan realist kaygılardan tut da duygusal yıpranmışlık ve benzeri bir sürü şey kan dolu ama sessiz savaşıyor içimde.

Asıl mevzu işten çıkmamla başladı, ben zaten bir noktada çıkacaktım çünkü oyun sektörüyle hatta oyunlar ile hiç bağdaştıramamıştım kendimi, sorun şu ki ben bu çıkışı kendimi güvenceye aldıktan sonra yapacaktım ve bunun birazcık da olsa erken olması önümü çok bulanık kılıyor. Aslında şu andan itibaren hiç çalışmasam yine de aynı düzeni hasbelkader devam ettiririm ama meselenin dokunan yanı, çalışmanın benim için bazı şeylerden bir kaçış olması, örneğin geçmişi düşünmekten.

Şimdi hem geçmiş gelip duruyor aklıma, hem önümdeki belirsizlikler, iş bulamamak. Yani bulurum aslında şu ya da bu biçimde ama uzun zamandır hayalini kurup dibine geldiğim şeyleri öldürür bulduğum takdirde; düşlediğim sahil kasabasına muhtemelen taşınamayacağım çünkü yüksek ihtimalle remote olmayacak bu kez işim, hadi yazlık olarak aldık desen ona da gidemeyeceğim çünkü bir yere yeni girdiğinde ilk yılın dolmadan izin imkanın olmuyor... Hayatım değişecekti ulan, her şey hazırdı, her şey, çok uzun zamandır idealize ettiğim yaşam biçimi parmaklarımın ucundaydı, kendimi gerçekleştirebilecektim nihayet, belki kötü yanlarımı da hepten törpüleyecektim, herkesi her şeyi geride bırakıp akıp gidecektim. Şimdi koca bir hiç oldu hepsi, ben dahil belki. Asla bu döngüden, bu şehirden çıkamayacak, bazı şeyleri kırıp aşamayacak olduğumu içten içe kabul edeyazıyorum ve bilen bilir çoğu hikayenin sonu budur aslında, devam bile etse.

Adlı bir kaya gibi dursam dümdüz ve tavizsiz ve sarılsa biri bana, gerçi biri de yeter mi bilmiyorum ya... On yaz, on kış hiç bırakmasa, ısınsa hatta kırılayazsa kaskatı bedenim ama sımsıkı tutsa şöyle bıkmadan. Biri olsa ya da birileri, tetik gibi ellerimin altında durup hatırlatsalar, nasıl biri olmadığımı.

Şimdi ben bir yokluğun göğsündeyim

Ve geri geri düşmekteyim, ne acı

Doğrusu bunun için kalkıp bir şey yapmasam da

Bana muhtaç ölsünler isterdim

Gerçekten kötü mü bu emin değilim

Bir sabah kalkıp acımasız biri olmadım ben

Ama çoğu insan bir sabah başka biri oldu, bilhassa bana karşı

Sorarım sana ulan, bana kim acıdı? kim gözünü kırptı da

Ben asla yapmayacak olup istediğim kötü şeylerden utanacağım

İt gibi çalışıyorum ulan ben, neden? Para mı lazım? Yoo.

Sırf olup biteni düşünmemi baskılıyor diye canım çıkıyor

Gece körlerinde yatıp sabah körlerinde kalkıyorum niye?

Faydalı bir şeye dönüşsün diye içimdeki sinir ve hüzün

Hak ettiklerinin yarısı kadar bile davransam korkardınız benden

Bense şu anki halime rağmen oturup yazarak atlatıyorum

Terbiyesizmiş. Keşke olsaydım, gerektiği gibi olurdu her şey

Dostunu da seçemiyor insan ne acı, yani seçim yapmış halim bu olmasa gerek. Keşke her biri yerine sırtımda cesetler taşısaydım, o cesetlerle onca yıl konuşup dertleşseydim, o cesetlerin doğum günlerini kutlasaydım falan ne bileyim... Gerçek ve tam manasıyla biricik olan tek bir dostum var ki o da bacağımdaki metal parçası. Ne kadar da birer eşya misali davranabiliyor insanlar insanlara ve üstelik bunu sığdırdıkları öyle süslü bahaneleri var ki, yazık.

Ben mesela bütün gün buraya yazıyorum, neden? Okunduğundan bile emin değilim ulan, hiçbir cevap yok, mesaj yok, hiçbir şey yok; sadece delirmemek için kendi kendime konuşmaktansa yazıyorum, hepsi bu. Neyse boşver.