Aşındır kilidimi, kır, yak, her ne olursa; hiçbir şeyle birlikte anılmayacağım, hiçbir şeyin parçası olmayacağım, sakla ve unut bana dair. Öncesizliğimle kabul et beni, anlamadan da olsa, bir son gün kadar belirgin bak gözlerime, belki unutmazsın, belki biraz kalırım, belki bir gün ben de herhangi biri gibi olabilirim.Gideceğimi bil, gidiş olduğumu bil, yangınımı bil, bil ama deneme; bil

Derine gömülüyorum dünya, beni almaya gelmeyecek misin?Üstünde oturuyorum bitmenin, ellerim açık,Reddedişlerimi suya bıraktım, açık ellerim, tutsana artık.Bir şey eksik, bir batık nefesim; çek al beni, unuttur artık. 

Memnunum şimdiki halimden okuyucu, iki üç sağlam dostum var, haricinde yaklaşmak isteyeni bile yaklaştırmıyorum; bu onların suçu değil, n'apıyım tadı yok benim için insanların artık, karşımdakinin gözlerinde görüyorum kıymet verir bakamadığımı artık. Neden diyorum, neden benimle konuşmaya, bir şey paylaşmaya çalışıyorsun, çok mu lazım, ne değişecek hayatınızda, ben böyle iyiyim, kalsın... Bir daha olmaz. Çok ısrar ederlerse, istemeyerek

Bir şeyler sönüyor içimde, dillerine varmadığından herkesin sustuğu büyük eksiklerimi ta şuramda hissediyorum.Psikoloji dersi alanlar bilir, bunun adı ödünleme; köpek gibi çalışıyorum, gece gündüz, olması gerekenden daha fazla, daha hızlı ve hırslı. Başarı veya para budalası biri olduğum için değil okuyucu, satın alamayacağım koca bir geçmiş eksiğini, sürekli çalışıp bir şeyleri düşünmemeye gayret ederek.Öyle yalnızım ki okuyucu, dünyanın

Tadını unuttuğun bir şeyi canın istemez ya artık, tam olarak ondan işte; yeterince olunca bir şeyi, ona alışmak gibi değil de, sanki başka şeyleri yadırgamaya başlamak...Artık hasretini duymayacağım kadar bilmiyorum bir şeyleri, biraz rahat hissettiriyor bu, biraz mağara adamı. Atay haklıydı, boş yere çıkmamalıydık mağaramızdan, güneşten alabileceğimiz yok bizim.Üzüldüğüm şeylere "Bu böyle" dedim ve standardı onlar kıldım, artık